Дэйвід Алан (мастак)
Дэйвід Алан | |
---|---|
Род дзейнасці | мастак |
Дата нараджэння | 13 лютага 1744[1][2][…] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 6 жніўня 1796[2][5] (52 гады) |
Месца смерці | |
Месца пахавання | |
Грамадзянства | |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Дэйвід А́лан (фр.: David Allan; 13 лютага 1744, Алаа — 6 жніўня 1796, Эдынбург) — англійскі гістарычны жывапісец, празваны «шатландскім Хогартам».
Біяграфія і творчасць
[правіць | правіць зыходнік]Быў вызначаны ў Глазгаўскую акадэмію жывапісу, адкрытую братамі Робертам і Андрэем Фаўлі. Вярнуўшыся ў дом бацькі, які жыў на зямлі лорда Эрскіна, знайшоў у асобе землеўладальніка заступніка, на грошы якога адправіўся ўлетку 1764 года ў Рым, дзе прабыў 13 гадоў. У Рым ён з’явіўся з рэкамендацыйным лістом да суайчынніка, жывапісца Гэвіна Гамільтана (Gavin Hamilton, 1723—1798); пры яго дапамозе пачаў займацца ў акадэміі св. Лукі і хутка атрымаў за лепшы малюнак сярэбраны медаль, а за лепшую гістарычную кампазіцыю на тэму «Вынаходства жывапісу» — залаты. У апошнія гады жыцця ён жыў на чале Дыксанс Клоўз на Каралеўскай Мілі на ўсход ад Трон-Кірка[7].
Для сваіх апекуноў напісаў «Блуднага сына» — для лорда Каткарта, «Геркулеса і Амфалу» — для Эрскіна.
Напісаў таксама:
- «Адкрыццё карнавалу»,
- «Рымская ветлівасць з замежнікамі»,
- «Конскі бег»,
- «Урачыстае шэсце пераможцы».
Ілюстраваў сачыненне Алена Рамсея (Allan Ramsay, 1685—1758) «Gentle Shepherd» (1788), дзе адлюстроўваў побыт роднай Шатландыі. Ажаніўся з дачкой спадарыні Шэрлі Уэлш, з якой меў дачку і сына.
Зноскі
- ↑ RKDartists Праверана 23 жніўня 2017.
- ↑ а б David Allan — OUP, 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7
- ↑ https://www.nationalgalleries.org/whatson/on-now-coming-soon/town-and-city/
- ↑ https://www.nationalgalleries.org/whatson/past/town-and-city
- ↑ Walch P. David Allan // Allan, David // Grove Art Online / J. Turner — [Oxford, England], Houndmills, Basingstoke, England, New York: OUP, 2017. — doi:10.1093/GAO/9781884446054.ARTICLE.T001861
- ↑ Deutsche Nationalbibliothek Record #14144312X // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 31 снежня 2014.