Камары, або сапраўдныя камары, або крывасмокавыя камары (Culicidae) — сямейства двукрылыхнасякомых, якія належаць да групы даўгавусых (Nematocera), саміцы імага якіх у большасці выпадкаў з’яўляюцца кампанентам комплексу гнуса.
Характэрныя для гэтага сямейства ротавыя органы: верхняя і ніжняя губа выцягнутыя і ўтвараюць футляр, у якім змяшчаюцца доўгія тонкія іголкі-зубы (2 пары сківіц); у самцоў сківіцы недаразвітыя — яны не кусаюцца. Бязногія лічынкі і рухомыя кукалкі камароў жывуць у стаячых водах. Выкапнёвыя камары вядомыя з часоў мелавога перыяду. У сучасным свеце налічваецца больш за 3000 відаў камароў, якія адносяцца да 38 родаў[1].
Жыццёвы цыкл камароў уключае чатыры стадыі развіцця: яйка → лічынка → кукалка → імага ці дарослая асобіна.
Камары шырока распаўсюджаныя па ўсім зямным шары і засяляюць усе кантыненты, акрамя Антарктыды[3]. Найбольш шырокі арэал у камара звычайнага (Culex pipiens), які распаўсюджаны паўсюль, дзе сустракаецца чалавек — яго асноўная ахвяра. У цёплых і вільготных трапічных рэгіёнах, яны актыўныя на працягу ўсяго года, але ў рэгіёнах з умераным кліматам яны зімуюць на працягу халоднага часу года. Арктычныя камары захоўваюць актыўнасць на працягу толькі некалькіх тыдняў у годзе, калі пад дзеяннем цяпла ўтвараюцца басейны вады тэрмакарсту верхняй частцы вечнай мерзлаты. Тым не менш, за гэты час яны паспяваюць размножыцца ў велізарных колькасцях — скапленні камароў могуць прымаць да 300 мл крыві за суткі ад кожнага жывёлы ў статку карыбу[4]. Яйкі са штамаў камароў ва ўмераных шыротах больш устойлівыя да негатыўнага дзеяння холаду, чым штамы з больш цёплых кліматычных зон[5][6]. Яны нават могуць пераносіць ўздзеянне снегу і дзеянне адмоўных тэмператур. Акрамя таго, дарослыя асобіны могуць выжываць на працягу ўсёй зімы ва ўмовах падыходных месцапражыванняў (напрыклад, цёплых і вільготных падвалы жылых дамоў)[7].
Зноскі
↑Горностаева Р. М., Данилов А. В. Комары Москвы и Московской области. — М.: KMK Scientific Press, 1999
↑Этимологический словарь славянских языков. — М.: Наука, 1983. — Т. 10. — С. 169-171.
↑Mullen, Gary; Durden, Lance (2009). Medical and Veterinary Entomology. London: Academic Press.
↑Romi, R., Severini, F. & Toma, L. (2006). "Cold acclimation and overwintering of female Aedes albopictus in Roma". Journal of the American Mosquito Control Association. 22 (1): 149–151. doi:10.2987/8756-971X(2006)22[149:CAAOOF]2.0.CO;2. PMID16646341.{{cite journal}}: Папярэджанні CS1: розныя назвы: authors list (спасылка)
