Рэгед
| каралеўства | |||||
| Рэгед | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| вал.: Rheged | |||||
|
|||||
 |
|||||
|
|
|||||
| Сталіца | Каэр-Лігвід | ||||
| Афіцыйная мова | кумбрыйская мова | ||||
| Рэлігія | хрысціянства | ||||
| Форма кіравання | манархія | ||||
| Дынастыя | дынастыя караля Колючы | ||||
| Каралі Рэгеда | |||||
| • 450—490 | Гургуст ап Кенеу | ||||
| • 616—638 | Ройд ап Рын | ||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||
Рэ́гед (Rheged, [ˈr̥ɛɡɛd]) — дзяржава эпохі Старажытнай Поўначы, якая вылучылася каля 450 года з паўночных уладанняў каралеўства Эбрук. Як і ў многіх брытанскіх дзяржаў гэтага часу, тэрыторыя і межы яе вядомыя толькі прыблізна. Лічыцца, што сталіцай каралеўства быў горад Карлайл. Паводле меркавання даследчыкаў, тэрыторыя Рэгеда ўключала прыбярэжныя землі заліва Солуэй-Ферт і заліва Моркам. Аднак, з-за таго, што ў палітычнай залежнасці ад яго знаходзіліся некалькі драбнейшых уладанняў, яго ўлада фактычна дасягала на захадзе межаў Голуэя, на поўначы — Стратклайда, на ўсходзе — Годадзіна і Ланкашыра і, магчыма, паўночна-заходняга Ёркшыра на поўдні[1].
Першым каралём Рэгеда стаў Гургуст ап Кенеу, сын караля Эбрука Кенеу ап Койлхена. У 470 годзе з паўднёвых уладанняў Рэгеда вылучылася дзяржава Элмет, у якой стаў кіраваць Масгвід Глоф (460—495), сын Гургуста ап Конаха. Пасля Гургуста каралём Рэгеда стаў яго сын Мейрхіян Гуд, услед за смерцю якога каралеўства было падзелена паміж яго сынамі на Паўночны і Паўднёвы Рэгед.
Каралі Рэгеда ўзводзілі свой радавод да легендарнага караля Коля. Самым вядомым кіраўніком Рэгеда быў Урыен, якому ўдалося перайсці ў контрнаступленне супраць англаў.
Кіраўнікі Рэгеда
[правіць | правіць зыходнік]- каля 450 — каля 490 — Гургуст ап Кенеу
- каля 490 — каля 535 — Мейрхіян Гуд
Паўночны Рэгед
- 535—570 — Кінварх ап Мейрхіян
- 570—586 — Урыен
- 586—593/595 — Оўэн ап Урыен
- 593/595—616 — Элфін ап Оўэн
- 616—638 — Ройд ап Рын
Паўднёвы Рэгед
- 535—560 — Элідыр
- 560—586 — Ліварх Стары
- 586—593 — Двіўг ап Ліварх
- 593—613 — Гвайд ап Двіўг
- 613—654 — Тэгід ап Гвайд, яго ўнук, Сандэ ап Алкун, стаў кіраўніком вострава Мэн.
Гл. таксама
[правіць | правіць зыходнік]Зноскі
- ↑ Диллон М., Чедвик Н. (2002) Кельтские королевства. СПб: Евразия. гл. 4 Формирование исторических кельтских королевств.
Літаратура
[правіць | правіць зыходнік]- Диллон М., Чедвик Н. К. Кельтские королевства. — СПб.: Издательство «Евразия», 2002.