Сібірская язва

Сібірская язва
Мікрафатаграфія бацыл сібірскай язвы. Афарбоўка па Граму
МКХ-10	A22.
МКБ-10-КМ	A22.9 і A22
МКХ-9	022
МКБ-9-КМ	022.9, 022 і 022.8
OMIM	606410
DiseasesDB	1203
MedlinePlus	001325
eMedicine	med/148
MeSH	68000881
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сібі́рская я́зва (карбу́нкул злая́касны) (народная назва: вуглік) — вострая бактэрыяльная антрапазаанозная інфекцыя, якая характарызуецца інтаксікацыяй, развіццём серозна-гемарагічнага запалення скуры, лімфатычных вузлоў і ўнутраных органаў, і якая працякае ў скураной альбо септычнай форме.

Этымалогія

Сібірская язва, вядомая са старажытнасці пад назвамі «свяшчэнны агонь», «персідскі агонь» і інш., неаднаразова ўзгадвалася ў творах антычных і ўсходніх пісьменнікаў і вучоных. Падрабязнае апісанне клінікі гэтай хваробы было зроблена французскім урачом Маранам у 1766 г. У беларускую мову назва хваробы трапіла з часоў Расійскай імперыі - рускі ўрач Андрэеўскі (1788 г.) апісаў у сачыненні «Аб сібірскай язве» буйную эпідэмію гэтай інфекцыі ў Заходняй Сібіры, а ў вопыце самазаражэння выявіў ідэнтычнасць сібірскай язвы жывёл і чалавека і даказаў магчымасць перадачы яе ад жывёл чалавеку.

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 14. — 512 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0238-5 (Т. 14).