Перайсці да зместу

Хельгэ Маркус Інгстад

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Хельгэ Маркус Інгстад
Helge Marcus Ingstad
Род дзейнасці падарожнік-даследчык, археолаг, юрыст, пісьменнік, адвакат, шахматыст, удзельнік кругасветнага падарожжа, этнолаг
Дата нараджэння 30 снежня 1899(1899-12-30)[1][2]
Месца нараджэння
Дата смерці 29 сакавіка 2001(2001-03-29)[1][2] (101 год)
Месца смерці
Грамадзянства
Жонка Anne Stine Ingstad[d]
Дзеці Benedicte Ingstad[d]
Месца працы
Альма-матар
Член у
Узнагароды і прэміі
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Хельгэ Маркус Інгстад (нарв.: Helge Marcus Ingstad; 30 снежня 1899, Меракер — 29 сакавіка 2001, Осла) — нарвежскі падарожнік, археолаг і пісьменнік. Вядомы адкрыццём у 1960-х гадах паселішча вікінгаў у Л’Анс-о-Медаўзе, у Ньюфаўндлендзе, датаванага XI стагоддзем, што даказвала наведванне еўрапейцамі Амерыкі за чатыры стагоддзі да Хрыстафора Калумба.

Нарадзіўся Хельгэ Інгстад 30 снежня 1899 года ў Меракеры, горадзе на заходнім узбярэжжы Нур-Трондэлага — у вобласці Ст’ёрадаль — непадалёк ад старажытнай сталіцы Тронхейма. У маладосці вучыўся ў горадзе Левангер на адваката, але ў 1926 годзе нечакана спыніў паспяховую юрыдычную практыку, прадаў утульную кантору ў Левангеры — і адправіўся ў Канаду. На працягу чатырох гадоў ён вандруе ў басейне ракі Мак-Кензі, на паўночны захад ад Вялікага Нявольніцкага возера палюючы на пушнога звера, вывучаючы субарктычную прыроду і этнаграфію мясцовых плямёнаў, празваных «едакамі аленя-карыбу». Вынікам канадскіх прыгод стала першая кніга Інгстада «Жыццё паляўнічага за пушным зверам сярод індзейцаў Паўночнай Канады», якая выйшла ў 1931 г., а пазней — раман «Кландайк Біл», які пабачыў свет у 1941 г.

У 19331935 гадах займаў пасаду губернатара Шпіцбергена.

Зноскі

  1. а б Helge Marcus Ingstad // Norsk biografisk leksikonKunnskapsforlaget. — ISSN 2464-1502 Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. а б The Fine Art Archive — 2003. Праверана 1 красавіка 2021.
  3. LIBRISКаралеўская бібліятэка Швецыі, 2013. Праверана 24 жніўня 2018.

Некралог па Хельгэ Інгстаду ў The New York Times Архівавана 17 жніўня 2007.