Група савецкіх ваенных спецыялістаў у Анголе

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Група савецкіх ваенных спецыялістаў у Анголе
Гады існавання 1975—1994[1]
Краіна  СССР (да 1991)
 Расія (з 1991)
Тып група ваенных саветнікаў і ваенспецаў
Дыслакацыя  Ангола
Войны Грамадзянская вайна ў Анголе

Група савецкіх ваенных спецыялістаў у Анголе  — злучэнне Узброеных Сіл СССР, дыслакаванае на тэрыторыі Анголы. Адгуляла важную ролю ў грамадзянскай вайне 1975—2002 гадоў, падтрымліваючы ўрад МПЛА.

Штаб-кватэра — горад Луанда.

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

Пасля таго, як па выніках вайны за незалежнасць у студзені 1975 года Ангола атрымала незалежнасць ад Партугаліі, паміж асноўнымі партызанскімі групоўкамі МПЛА, ФНЛА і УНІТА разгарнулася ўзброеная барацьба.

МПЛА, якая кантралявала сталіцу і стварыла ўрад, звярнулася па дапамогу да СССР[2]. Было падпісана пагадненне аб выкарыстанні ваеннай інфраструктуры Анголы ў савецкіх ваенных інтарэсах. Такім чынам, Масква атрымала аператыўныя ваенна-марскія і авіяцыйныя базы на поўдні Афрыкі, а Ангола — дапамогу зброяй і баявой тэхнікай, а таксама ваеннымі спецыялістамі, якія займаліся перш за ўсё падрыхтоўкай і фарміраваннем найбольш баяздольных часцей ангольскай арміі.

Першая група савецкіх ваенных спецыялістаў прыбыла ў Луанду 16 лістапада 1975 года і налічвала (разам з перакладчыкамі) каля 40 чалавек. Каманду ўзначальваў палкоўнік Васіль Трафіменка. Сумесна з кубінскімі вайскоўцамі ім удалося арганізаваць некалькі навучальных цэнтраў, дзе пачалася падрыхтоўка мясцовых ваенных кадраў. Адначасова паветранымі і марскімі шляхамі з СССР, Югаславіі і ГДР накіроўваліся баявая тэхніка, узбраенне, рыштунак, прадукты харчавання і медыкаменты. Ваенная маёмасць дастаўлялася і самалётамі ваенна-транспартнай авіяцыі. Да ангольскім берагоў прыбылі таксама баявыя караблі ВМФ СССР, уключаючы дэсантныя караблі з падраздзяленнямі марской пяхоты[3].

У агульнай складанасці за 16 гадоў у краіне пабывалі каля 11 тысяч савецкіх вайскоўцаў, у тым ліку 107 генералаў і адміралаў, 7211 афіцэраў, больш за 3,5 тысячы прапаршчыкаў, мічманаў, радавых, а таксама рабочых і служачых арміі і флоту. Па афіцыйных даных, 54 чалавекі з іх, у тым ліку 45 афіцэраў, пяць прапаршчыкаў, два салдаты тэрміновай службы і двое служачых загінулі або памерлі[4].

Дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

Савецкія ваенныя саветнікі і спецыялісты навучалі ангольскіх ваеннаслужачых планаванню і вядзенню бою, арганізацыі суправаджэння калон з грузамі, устаноўцы і зняццю мінных палёў, вядзенню разведкі, абслугоўванню баявой тэхнікі. Таксама замежнікі аказвалі дапамогу ў рамонце і абслугоўванніваеннай тэхнікі. Многія часцяком станавіліся як бы другім, рэзервовым нумарам разліку пры ангольскіх камандзірах і начальніках, іх своеасаблівай «ценем», а пры выхадзе на сумесныя з ангольцамі баявыя аперацыі ім даводзілася кіраваць ваеннай тэхнікай.

Вялікую дапамогу аказвалі і лётчыкі ВПС. Савецкія ваенна-транспартныя самалёты Ан-12 і Іл-76 у перыяд з 1976 па 1990 год складалі галоўную «ўдарную сілу» транспартнай авіяцыі Народнай Рэспублікі Ангола. Яны не толькі забяспечвалі перавозку асабістага складу ваеннай місіі, але і выконвалі значную частку аб’ёму транспартных перавозак для ўрадавай арміі і кубінцаў. На працягу 1975—1990 гг. аэрадром у Луандзе (УПП выкарыстоўваліся як ваеннымі, так і грамадзянскімі паветранымі судамі) служыў пунктам базавання савецкіх далёкіх стратэгічных самалётаў-разведчыкаў Ту-95РЦ са складу 392-га асобнага дальнеразведвальнага авіяцыйнага палка Чырванасцяжнага Паўночнага флоту. У 70—80-х гадах авіямашыны здзяйснялі рэгулярныя разведвальныя палёты над Атлантыкай, выкарыстоўваючы для прамежкавых пасадак аэрадромы Гаваны, Конакры і Луанды.

Асаблівая місія ўскладалася на маракоў ваенна-марскога флоту. Караблі ля берагоў Анголы не толькі выконвалі задачы баявой службы ў інтарэсах сваіх узброеных сіл, але і ахоўвалі савецкі грамадзянскі флот, суправаджалі буйнатанажныя транспарты з важнымі грузамі і з ваеннай маёмасцю, якія накіроўваліся з СССР і Кубы ў Анголу і іншыя краіны. Акрамя таго, савецкія ваенныя маракі мелі задачу падтрымкі ўрада МПЛА пры ўзнікненні крытычнай сітуацыі і эвакуацыі савецкай калоніі ў выпадку небяспекі. У 1975—1976 гг. замежныя караблі ажыццяўлялі суправаджэнне і ахову савецкіх і кубінскіх судоў, якія перакідвалі ў Анголу войскі Кубы і баявую тэхніку для дапамогі руху МПЛА і ўраду Анголы ў адбіцці агрэсіі ПАР і Заіра (кубінская аперацыя «Карлота»). Усім савецкім экіпажам ставілася задача па вядзенню супрацьдыверсійнай барацьбы, ахове і абароне рыбалоўнага флоту СССР. На базе Народнага ваенна-марскога флоту Анголы з 1975 па 1990 гг. грунтаваліся караблі і дапаможныя суда 30-й аператыўнай брыгады ВМФ СССР.

Галоўныя ваенныя саветнікі[правіць | правіць зыходнік]

  • палкоўнік Трафіменка (з 16 лістапада 1975 года па сакавік 1976 года)
  • генерал-маёр Панамарэнка (з сакавіка 1976 года па май 1978 года)
  • генерал-лейтэнант Шахновіч (з 13 лістапада 1977 па 31 снежня 1980 года)
  • генерал-лейтэнант Пятроўскі (з 14.12.1980 года па 11.03.1982 года)
  • генерал-лейтэнант Курачкін (з 11 мая 1982 года па 2 ліпеня 1985 года)
  • генерал-лейтэнант Кузьменка (1985—1987 гады)
  • генерал-лейтэнант Гусеў (з 1 лютага 1987 па 6 чэрвеня 1990 года)
  • генерал-маёр Сурадзееў (з красавіка па лістапад 1990 года)
  • генерал-лейтэнант Бяляеў (з 10 сакавіка 1988 года па 3 лютага 1991 года) (выконваючы абавязкі, першы намеснік галоўнага ваеннага саветніка)[5]
  • генерал-лейтэнант Лебедзеў (з 27.01.1991 года па 11.05.1993 года) (галоўны ваенны кансультант Міністэрства абароны Анголы)[6]

Памяць[правіць | правіць зыходнік]

  • 6 лістапада ў Расіі адзначаюць Дзень ветэранаў Анголы. Свята заснавана па ініцыятыве грамадскай арганізацыі «Саюз ветэранаў Анголы», упершыню ўрачыстыя мерапрыемствы адбыліся ў 2008 годзе.[7][8]
  • У 2019 годзе ў Луандзе адкрылі помнік воінам, якія выконвалі інтэрнацыянальны абавязак у Анголе.[9]

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

Крыніцы[правіць | правіць зыходнік]

  1. ↑ Шубин Г. В. Устная история забытых войн. Воспоминания ветеранов войны в Анголе. — М.: «Memories», 2007. — 140 с.
  2. ↑ Лавренов, Попов 2005.
  3. ↑ Война в Анголе (руск.). www.kommersant.ru (4 мая 2001). Архівавана з першакрыніцы 27 лістапада 2023. Праверана 23 студзеня 2024.
  4. ↑ Золотарев 2000.
  5. ↑ Герой ангольской войны застрелился из именного пистолета (руск.). www.kommersant.ru (29 ліпеня 2003). Архівавана з першакрыніцы 23 студзеня 2024. Праверана 23 студзеня 2024.
  6. ↑ Демин 2022.
  7. ↑ rsva-ural. 16 ноября в России отмечают День ветеранов Анголы — Российский союз ветеранов Афганистана (руск.). Архівавана з першакрыніцы 23 студзеня 2024. Праверана 23 студзеня 2024.
  8. ↑ Медали ветеранам Анголы – к 100-летию президента Нето (руск.). Гатчинская правда (20 лістапада 2022). Архівавана з першакрыніцы 23 студзеня 2024. Праверана 23 студзеня 2024.
  9. ↑ Новости, Р. И. А.. Лавров открыл в столице Анголы памятник воинам-интернационалистам (руск.). РИА Новости (5 сакавіка 2018). Архівавана з першакрыніцы 23 студзеня 2024. Праверана 23 студзеня 2024.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • В. А. Яременко (руководитель), А. Н. Почтарев, А. В. Усиков. Россия (СССР) в локальных войнах и вооруженных конфликтах второй половины XX века / Под ред. В. А. Золотарева.. — М.,: Кучково поле, 2000. — 576 с. — ISBN 5-86090-065-1.
  • Лавренов С. Я., Попов И. М. Советский Союз в локальных войнах и конфликтах. — М.,: АСТ, Астрель, 2005. — 775 с. — ISBN 5-17-029061-6, 5-271-11119-9.
  • В.Демин. Ангола: Путешествие во времени. Часть вторая. — М.,: Литрес, 2022. — ISBN 5041838240, 9785041838249.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Група_савецкіх_ваенных_спецыялістаў_у_Анголе&oldid=4722843"