Перайсці да зместу

Лугамавічы

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Вёска
Лугамавічы
Вёска Лугамавічы, 2010 год
Вёска Лугамавічы, 2010 год
Краіна
Вобласць
Раён
Сельсавет
Каардынаты
Першая згадка
каля 1250 года
Вышыня цэнтра
144 м
Насельніцтва
  • 111 чал. (2009)
Часавы пояс
Тэлефонны код
+375 1595
Паштовы індэкс
231365
Аўтамабільны код
4
Лугамавічы на карце Беларусі ±
Лугамавічы (Беларусь)
Лугамавічы
Лугамавічы (Гродзенская вобласць)
Лугамавічы

Лу́гамавічы, Лугамо́вічы[1] (трансліт.: Luhamavičy, руск.: Лугомовичи) — вёска ў складзе Лелюкінскага сельсавета Іўеўскага раёна Гродзенскай вобласці Беларусі. Знаходзіцца за 117 км ад Мінска.

У 1940—1954 гадах цэнтр Легамовіцкага сельсавета.

Першае згадванне пра вёску Лугамавічы можна знайсці ў працах Тэадора Нарбута. Каля 1250 года Кіян, прыняўшы хрост, заснаваў касцёл і кляштар дамініканцаў у Любчы (Навагрудскі раён) і перадаў ім Лугамавічы ў валоданне[2]. Вёска належала да Дудскага староства, тут знаходзілася рэзідэнцыя старосты. У XVII стагоддзі вёскай валодалі Ян Караль Хадкевіч (1608), Тэадор Дэнгаф (1653), Марыян Валовіч, Казімір Гарбачэўскі (1665), Замойскія, Пацы, Буйніцкія. У 1789 годзе лугамавіцкі маёнтак набылі Іеранім і Барбара Зянковічы[3]. Пасля падзелаў Рэчы Паспалітай імператрыца Кацярына II аддзяліла маёнтак Лугамавічы ад Дудскага староства і ў 1796 годзе аддала нейкаму Рахману[3]. Той, маючы канфлікты з суседзямі, праз два гады прадаў маёнтак Корсаку, які ў 1800 годзе ў сваю чаргу перапрадаў яго Самуэлю Воўк-Ланеўскаму (1768—1851)[3].

  • 1999 год — 172 чалавекі
  • 2001 год — 166 чалавек[2]
  • 2010 год — 111 чалавек

Вядомыя асобы

[правіць | правіць зыходнік]

Вёска ў культуры

[правіць | правіць зыходнік]

Лугамавічы ўзгадваюцца ў паэме Адама Міцкевіча «Пан Тадэвуш»:

<…> Бо то ж гэта Дабрынскія самі
на Мышскім заездзе змагаліся там з маскалямі,
каторых расейскі прывёў генарал Вайніловіч
і, злодзей, прыяцель ягоны пан Воўк з Лугамовіч.
Ці помніце, як мы забралі Ваўка да няволі
і як ужо вешаць хацелі на бэльцы ў стадолі,
што быў ён слугой маскалём, мужыкам жа тыранам;
сяляне ж, дурныя, ўзялі й злітавалісь над панам![4].

—Адам Міцкевіч, Пан Тадэвуш

  1. Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9 (DJVU).
  2. а б Вера Гулідава. Пра пані засталася памяць, Пра пана — страшныя легенды, А вёска яшчэ збіраецца пажыць… // Іўеўскі край. — 2001-10-31. — № 83 (7264). — С. 3.
  3. а б в Czesław Jankowski. Powiat oszmiański. Materiały do dziejów ziemi i ludzi. — Petersburg: Księgarnia K. Grendyszyńskiego, 1898. — Т. 3. — P. 46—51.
  4. Адам Міцкевіч. Пан Тадэуш альбо апошні заезд на Літве: Шляхоцкая гісторыя з 1811 і 1822 г. у дванаццаці быліцах вершам / Пер. Б. Тарашкевіча. — Ольштын: Поезежэ, 1984. — С. 146.