Лявонцій Мікалаевіч Бенуа

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Лявонцій Мікалаевіч Бенуа
Дата нараджэння 11 (23) жніўня 1856
Месца нараджэння
Дата смерці 8 лютага 1928(1928-02-08)[1] (71 год)
Месца смерці
Месца пахавання
Грамадзянства
Бацька Мікалай Лявонцьевіч Бенуа[3]
Маці Camilla Cavos[d]
Дзеці Nadia Benois[d] і Q105067523?
Альма-матар
Месца працы
Уплыў на Оскар Рудольфавіч Мунц і Mikhail Adolʹfovich Minkus[d]
Узнагароды
ордэн Святой Ганны I ступені ордэн Святога Станіслава I ступені ордэн Святога Уладзіміра 3 ступені
Заслужаны дзеяч мастацтваў РСФСР Large gold medal of the Imperial Academy of Arts
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Лявонцій Мікалаевіч Бенуа́ (23 жніўня 1856, Пецяргоф, Расійская імперыя — 8 лютага 1928, Ленінград) — рускі архітэктар перыяду эклектыкі, буйны педагог. Член-заснавальнік (1903) і ганаровы старшыня Таварыства архітэктараў-мастакоў  (руск.), рэдактар часопіса «Зодчий  (руск.)» (1892—1895). Заслужаны дзеяч мастацтваў Расіі (1927). Прадстаўнік мастацкай дынастыі Бенуа  (руск.), сын М. Л. Бенуа. Апошні прыватны ўладальнік «Мадонны Бенуа» і маёнтка Катлы  (руск.).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

У 1879 годзе скончыў Пецярбургскую акадэмію мастацтваў, выкладаў у ёй (прафесар з 1892 года, рэктар — у 1903—1906 і 1911—1917), у Інстытуце цывільных інжынераў (1884—1892, 1920—1927, Пецярбург).

Будаваў у Пецярбургу (Акадэмічная капэла імя М. І. Глінкі  (руск.), 1885—1889; корпус Рускага музея, 1914—1916), Маскве, Кіеве, Варшаве, Ташкенце.

Стварыў праект пераўтварэння Пецярбурга (1910—1913) разам з архітэктарам М. Перацяткавічам і інжынерам Ф. Янакіевым  (руск.).

Зноскі

  1. Бенуа Леонтий Николаевич // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 27 верасня 2015.
  2. Бенуа Леонтий Николаевич // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
  3. Бенуа // Энциклопедический словарьСПб.: Брокгауз — Ефрон, 1905. — Т. доп. I. — С. 248. — 956 с.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]