Хасэ Манастэрыа Ітуартэ

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Хасэ Манастэрыа Ітуартэ
ісп.: José Monasterio Ituarte
Дата нараджэння 2 красавіка 1882(1882-04-02)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 5 снежня 1952(1952-12-05) (70 гадоў)
Месца смерці
Грамадзянства
Званне генерал-лейтэнант[d]
Бітвы/войны
Узнагароды і званні
Grand Cross of the Military Merit - White Badge Order of Saint Lazarus

Хасэ Манастэрыа Ітуартэ (ісп.: José Monasterio Ituarte; 18821952) — іспанскі ваенны дзеяч, генерал-лейтэнант. Удзельнік Рыфскай вайны і грамадзянскай вайны ў Іспаніі.

У лютым 1938 года падчас Тэруэльскай аперацыі ўзначаліў апошнюю вядомую ў гісторыі кавалерыйскую атаку.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў 1882 годзе[3]. У арміі з 1904 года. Служыў у кавалерыі і ўдзельнічаў у Рыфскай вайне ў Марока. У 1935 годзе прызначаны памочнікам ваеннага міністра Хасэ Марыя Хіль-Роблеса[4]. У 1936 годзе далучыўся да змовы супраць урада Народнага Фронту, якая прывяла да грамадзянскай вайны ў Іспаніі[5].

Напярэдні прызначаны камандзірам кавалерыйскага палка «Кастыльехас»[6], які базаваўся ў Сарагосе. З пачаткам ліпеньскага паўстання падняў бунт у сваім падраздзяленні і далучыўся да фракцыі нацыяналістаў. Восенню прыме ўдзел у бітве за Мадрыд[7], дзе будзе кіраваць адной з брыгад узмоцненай Мадрыдскай дывізіі[8]. Пазней узначаліў 1-ю кавалерыйскую дывізію, якой будзе камандаваць на працягу ўсёй вайны.

Манастэрыа сыграў прыкметную ролю ў разгроме рэспубліканскіх сіл на рацэ Альфамбра (гл. Бітва пры Альфамбры) пад Тэруэлем ў лютым 1938 года, дзе ўзначаліў апошняю ў ваеннай гісторыі кавалерыйскую атаку[9][10]. Вясной таго ж года ўдзельнічаў у разгроме Арагонскай групоўкі праціўніка[11].

Пасля вайны даслужыўся да звання генерал-лейтэнанта і быў прызначаны генерал-капітанам першай V ваеннай акругі (Сарагоса), а затым і III (Валенсія). Вядомы як адзін з апазіцыянераў рэжыму фалангістаў і прыхільнікаў аднаўлення манархіі[12].

Памёр у 1952 годзе.

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

  • Вялікі крыж ордэна Святога Лазара Іерусалімскага (1940 г.)
  • Вялікі крыж ордэна Сан-Эрменехільда (1942 г.)[13]
  • Вялікі крыж (з белым знакам) ордэна «За баявыя заслугі» (1945 г.)[14]

Зноскі

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Aguilar, Mariano (1999). El ejército español durante el franquismo. Madrid: Ediciones Akal. ISBN 84-460-0962-1999 |isbn= incorrecto (ayuda).
  • Aróstegui, Julio (2006). Por qué el 18 de julio… Y después. Barcelona: Flor del Viento Ediciones. ISBN 84-96495-13-2.
  • Cabanellas, Guillermo (1973). La guerra de los mil días: nacimiento, vida y muerte de la II República Española II. Grijalbo.
  • Casanova, Julián; Gil Andrés, Carlos (2014) [2009]. Twentieth-Century Spain: A History. Cambridge University Press. ISBN 978-1-107-01696-5.
  • Fernández Cuadrado, Manuel. «Guerra y unificación: la intervención militar del carlismo en la guerra civil española, 1936-1939». Historia 16. ISSN 0210-6353.
  • Heine, Hartmut (1983). La oposición política al franquismo. De 1939 a 1952. Barcelona: Crítica. ISBN 84-7423-198-1.
  • Maldonado, José M.ª (2007). El frente de Aragón. La Guerra Civil en Aragón (1936–1938). Mira Editores. ISBN 978-84-8465-237-3.
  • Romero Salvadó, Francisco J. (2013). Historical Dictionary of the Spanish Civil War. Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-8009-2.
  • Thomas, Hugh (1976). Historia de la Guerra Civil Española. Barcelona: Círculo de Lectores. ISBN 9788497598323.
  • VV.AA. (1990). Historia general de España y América XVII. La segunda república y la guerra civil. Madrid: Ediciones Rialp.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]