Італьянскі саюз барацьбы

Італьянскі саюз барацьбы
італ.: Fasci Italiani di Combattimento
Лідар	Беніта Мусаліні
Дата заснавання	23 сакавіка 1919
Дата роспуску	9 лістапада 1921
Штаб-кватэра	Мілан
Краіна	Каралеўства Італія
Ідэалогія	фашызм
Партыйны друк	Il Popolo d'Italia

Платформа Саюза борьбы, апублікаваная ў Il Popolo d'Italia

Італьянскі саюз барацьбы (італ.: Fasci Italiani di Combattimento) — палітычная арганізацыя Італіі, створаная Б. Мусаліні 23 сакавіка 1919. У 1921 арганізацыя была пераўтворана ў Нацыянальную фашысцкую партыю.

23 сакавіка 1919 у клубе Прамыслова-камерцыйнага саюза на плошчы Сан-Сеполкро (Мілан) быў праведзены ўстаноўчы з'езд «Саюза барацьбы».

Адным з галоўных пунктаў Устаноўчага маніфеста было патрабаванне аб анексіі Фіўмэ і Далмацыі. Адначасова «Саюз барацьбы» выступіў прыхільнікам усеагульных выбараў, 8-гадзіннага рабочага дня, за ўдзел рабочых у тэхнічным кіраўніцтве прадпрыемствамі, аднаразовага прагрэсіўнага падатку на капітал і секвестра 85 % ваенных прыбыткаў, нацыяналізацыі ўсіх ваенных прадпрыемстваў.

Газета «Il Popolo d'Italia» пісала:

Мы дазваляем сабе раскошу быць арыстакратамі і дэмакратамі, кансерватарамі і прагрэсістамі, рэакцыянеры і рэвалюцыянерамі, легалістамі і ілегалістамі ў адпаведнасці з абставінамі часу і асяроддзем, у якім мы вымушаны дзейнічаць

19 ліпеня 1919 Б. Мусаліні заявіў, што фашысты ў залежнасці ад абставін звяртаюцца «да супрацоўніцтва класаў, барацьбе класаў і экспрапрыяцыі класаў». Першапачаткова «Саюз барацьбы» выступаў выключна як гарадскі рух.

Фашызм не можа распаўсюджвацца за межамі горада

, — пісала газета Il Popolo d'Italia ў ліпені 1919. Аднак прыкладна з сярэдзіны 1920 фашысты ўсё часцей сталі звяртацца да праблем, якія хвалявалі італьянскае сялянства.

Падчас хваляванняў на глебе голаду летам 1919 «Саюз барацьбы», праз сваю газету абвяшчаў, што

Мы аб'яўляем поўную салідарнасць з насельніцтвам розных правінцый, што паўсталі супраць тых, хто морыць яго голадам... Патрэбны канкрэтныя і рашучыя дзеянні. У барацьбе за ажыццяўленне сваіх святых правоў натоўп абрыне гнеў не толькі на маёмасць злачынцаў, але і на іх саміх

.

Сацыял-ліберальная газета «Corriere della Sera» пісала, што адна група італьянскай буржуазіі мае

сваё меркаванне адносна камуністаў і анархістаў і лічыць вельмі карысным прымяненне дубінкі ў вырашэнні сацыяльнага пытання... [Яны] радуюцца, назіраючы, як фашысты абараняюць той парадак, які ім даспадобы, і перш за ўсё паляць палаты працы і рэдакцыі газет.

Іншая група

разглядае фашызм як рэакцыю ў адказ на дзеянні сацыялістаў, [і яны] спадзяюцца, што фашысты абмяжуюць свой тэрор неабходнымі рамкамі.

Выкарыстоўваючы розныя дзеянні, фашысты звярталіся і да радыкальных метадаў — тэрору. Так, за першае паўгоддзе 1921 фашысты разграмілі 726 памяшканняў дэмакратычных арганізацый. Аб'ектамі тэрору былі арганізацыі, размешчаныя галоўным чынам у сельскай мясцовасці, у раёнах дзе найбольш моцныя былі пазіцыі камуністычных і сацыял-дэмакратычных арганізацый. З агульнай колькасці разгромленых памяшканняў арганізацый больш за палову даводзілася на даліну ракі По (276) і Таскане. У гарадах пагромаў, з удзелам фашыстаў, было менш. Так за аналагічны перыяд у гарадах было разгромлена 141 памяшканне арганізацый.

Была створана цэлая сетка палітычных арганізацый «Саюза барацьбы». На 1-м кангрэсе было прадстаўлена 22 мясцовых «фашы», якія налічвалі каля 17 тыс. членаў.

На парламенцкіх выбарах у лістападзе 1919 «Саюз барацьбы» не атрымаў ні аднаго мандата.

Кангрэсы

• I кангрэс (9—10 кастрычніка 1919) — Фларэнцыя
• II кангрэс (24—25 мая 1920) — Мілан
• III кангрэс (7—10 лістапада 1921) — Рым