Ліпіды: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
др Bot: Migrating 76 interwiki links, now provided by Wikidata on d:q11367 (translate me) |
|||
Радок 29: | Радок 29: | ||
{{Link FA|de}} |
{{Link FA|de}} |
||
{{Link GA|en}} |
{{Link GA|en}} |
||
[[an:Lipido]] |
|||
[[ar:دهنيات]] |
|||
[[be-x-old:Ліпіды]] |
|||
[[bg:Липид]] |
|||
[[bs:Lipidi]] |
|||
[[ca:Lípid]] |
|||
[[cs:Lipidy]] |
|||
[[cy:Lipid]] |
|||
[[da:Lipid]] |
|||
[[de:Lipide]] |
|||
[[dv:ފެޓް]] |
|||
[[el:Λιπίδιο]] |
|||
[[en:Lipid]] |
|||
[[eo:Lipido]] |
|||
[[es:Lípido]] |
|||
[[et:Lipiidid]] |
|||
[[eu:Lipido]] |
|||
[[fa:لیپید]] |
|||
[[fi:Lipidi]] |
|||
[[fr:Lipide]] |
|||
[[ga:Lipidí]] |
|||
[[gl:Lípido]] |
|||
[[he:ליפיד]] |
|||
[[hi:लिपिड]] |
|||
[[hif:Lipid]] |
|||
[[hr:Lipidi]] |
|||
[[ht:Lipid]] |
|||
[[hu:Lipidek]] |
|||
[[hy:Լիպիդ]] |
|||
[[ia:Lipido]] |
|||
[[id:Lipid]] |
|||
[[is:Fita]] |
|||
[[it:Lipidi]] |
|||
[[ja:脂質]] |
|||
[[ka:ლიპიდები]] |
|||
[[kk:Липидтер]] |
|||
[[ko:지질 (생물학)]] |
|||
[[ky:Липиддер]] |
|||
[[la:Lipidum]] |
|||
[[lb:Lipid]] |
|||
[[lmo:Lipid]] |
|||
[[lt:Lipidai]] |
|||
[[lv:Lipīdi]] |
|||
[[mk:Липид]] |
|||
[[ml:ലിപ്പിഡ്]] |
|||
[[ms:Lipid]] |
|||
[[nl:Lipide]] |
|||
[[nn:Lipid]] |
|||
[[no:Lipid]] |
|||
[[oc:Lipid]] |
|||
[[om:Lipid]] |
|||
[[pam:Lipid]] |
|||
[[pl:Lipidy]] |
|||
[[pnb:لپڈ]] |
|||
[[pt:Lípido]] |
|||
[[ro:Lipide]] |
|||
[[ru:Липиды]] |
|||
[[rue:Ліпіды]] |
|||
[[scn:Lipidi]] |
|||
[[sh:Lipidi]] |
|||
[[simple:Lipid]] |
|||
[[sk:Lipid]] |
|||
[[sl:Lipid]] |
|||
[[sq:Lipidet]] |
|||
[[sr:Липид]] |
|||
[[su:Lipid]] |
|||
[[sv:Lipid]] |
|||
[[ta:கொழுமியம்]] |
|||
[[te:కొవ్వు పదార్ధాలు]] |
|||
[[th:ลิพิด]] |
|||
[[tr:Lipit]] |
|||
[[uk:Ліпіди]] |
|||
[[ur:شحمیات]] |
|||
[[vi:Lipid]] |
|||
[[war:Lipido]] |
|||
[[zh:脂類]] |
Версія ад 09:32, 9 сакавіка 2013
Ліпіды (ад грэч. λίπος, lípos — тлушч) — тлустыя кіслоты, а таксама іх вытворныя, як паводле радыкалу, так і паводле карбаксільнай групы.
Выкарыстоўваемае раней вызначэнне ліпідаў, як групы арганічных ўлучэнняў, добра рашчынальных у непалярных арганічных рашчынальніках (бензол, ацэтон, хлараформ) і практычна нерашчынальных у вадзе, з'яўляецца недакладным. Па-першае, такое вызначэнне замест слушнай характарыстыкі класа хімічных злучэнняў кажа толькі аб фізічных уласцівасцях. Па-другое, у цяперашні час вядомая дастатковая колькасць злучэнняў, нерашчынальных у непалярных рашчынальніках альбо, наадварот, добра рашчынальных у вадзе, якія, тым не менш, адносяцца да ліпідаў. У сучаснай арганічнай хіміі вызначэнне тэрміну «ліпіды» заснавана на біясінтэтычнай роднасці дадзеных злучэнняў — да ліпідаў адносяць тлустыя кіслоты і іх вытворныя[1]. У той жа час у біяхіміі і іншых раздзелах біялогіі да ліпідаў па-ранейшаму прынята адносіць і гідрафобныя ці амфіфільныя рэчывы іншай хімічнай прыроды[2].
Гісторыя вывучэння
З ліпідамі ў форме жывёльных тлушчаў і алеяў чалавек меў справу са спрадвечных часоў. У Старажытным Егіпце ўжо ўмелі атрымліваць масла з каровінага малака, а ў Асірыі алеі вылучалі шляхам апрацоўкі здробненага насення кіпнем. Тлушчы здаўна выкарыстоўваліся народамі шматлікіх краін не толькі ў якасці прадуктаў сілкавання, але і для асвятлення, прыгатавання лячэбных і касметычных сродкаў. Асноўнай крыніцай тлушчаў для жыхароў Міжземнамор'я служыщ аліўкавы алей, у краінах Паўночнай Еўропы больш распаўсюджанымі былі льняны алей і малако.
Тэхнічная перапрацоўка тлушчаў пачалася ў XVIII ст. першым чынам у сувязі з развіццём мылаварнай вытворчасці. На працягу апошніх стагоддзяў тлушчы ўсё шырэй ужываліся для атрымання мыйных сродкаў, харчовых эмульгатараў, змазвальных матэрыялаў, лакафарбавых пакрыццяў і г.д. У прыватнасці, выкарыстанне тлушчаў для прыгатавання алейных фарбаў адыграла важную ролю ў гісторыі жывапісу, дазволіўшы захаваць для будучых пакаленняў шэдэўры сусветнага мастацтва.
Першы элементны аналіз тлушчаў быў выкананы А. Лавуазье, які паказаў, што тлушчы і алеі складаюцца галоўным чынам з вугляроду і вадароду. Ён меркаваў, што цукры і крухмал з'яўляюцца "вокісламі тлушчаў", а ў раслінах вуглякіслы газ злучаецца з вадой з утварэннем тлушчаў і вылучэннем кіслароду. Першыя працы па хіміі ліпідаў былі выкананы К. Шэеле, які адкрыў гліцэрын і вызначыў, што гэта рэчыва ўтрымоўваецца ў жывёльных тлушчах. М. Шэўроль у 1811 г. пры кіслотнай апрацоўцы мыла, атрыманага са свінога тлушчу, вылучыў крышталічную тлустую кіслату, а затым ахарактарызаваў вялікі лік разнастайных тлустых кіслот - ад маслянай да стэарынавай. У 1812 г. ён адкрыў халестэрын (у жоўцевых камянях) і падзяліў усе тлушчы на два класа – якія амыляюцца і якія не амыляюцца, даказаўшы, што тлушчы, якія амыляюцца, ўяўляюць сабою складаныя эфіры тлустых кіслот і гліцэрыну. М. Шэўроль увёў у практыку метад раздзялення тлустых кіслот на аснове іх рознай растваральнасці ў арганічных растваральніках.
У 1854 г. П. Бертло ўпершыню ажыццявіў сінтэз тлушчу з гліцэрыну і тлустай кіслаты. Ён паказаў, што халестэрын з'яўляецца спіртам. Варта адзначыць, што да гэтага перыяду нямецкі лекар Ю. Фогель ужо знайшоў халестэрын у атэраматозных бляшках артэрый чалавека. Сінтэтычныя тлушчы былі атрыманы па хуткім часе і Ш. Вюрцам (1859) шляхам награвання трыбромпрапана са срэбнымі солямі тлустых кіслот.
Прыкладна ў гэты ж перыяд былі атрыманы з прыродных крыніц першыя фасфаліпіды і глікаліпіды. Спачатку М. Гоблі (1847), а затым Ф. А. Хоппэ-Зайлер (1877) вылучылі з жаўтка курыных яйкаў і мозгу ліпід, які быў названы лецыцінам (ад грэцкага " λέκιθος" - жаўток). У 1884 г. ангельскі лекар Дж. Тудзікум у сваёй кнізе "Кіраўніцтва па хімічным складзе мозгу" развівае ўяўленні пра ўніверсальнае біялагічнае значэнне фасфаліпідаў. У прыватнасці, ён пісаў, што "фасфатыды складаюць хімічную душу любой біяплазмы, жывёльнай ці расліннай. Яны здольныя выконваць найразнастайныя функцыі ў выніку таго, што аб'ядноўваюць у сабе ўласцівасці, якія моцна кантрастуюць". З мозгу Дж. Тудзікум вылучыў ліпідную фракцыю, якая змяшчае азот і фосфар, назваў яе кефалінам і выявіў у прадуктах яго гідролізу этаноламін. Ім жа ўпершыню апісаны два сфінгаліпіда - сфінгаміелін і цэрэбразід.
У далейшым хімія ліпідаў развівалася павольна, што было звязана з цяжкасцямі вылучэння і ачысткі індывідуальных ліпідаў; не выпадкова навука пра ліпіды атрымала тым часам назву Schmierchemie ("брудная хімія"). Толькі пачынальна з 50-х гадоў нашага стагоддзя, пасля з'яўлення метадаў храматаграфіі, ліпідная хімія здолела перайсці да ідэнтыфікацыі і высвятлення будовы шматлікіх ліпідных рэчываў. У прыватнасці, у 1960-1964 гг. у лабараторыях Р. Куна і Э. Кленка была цалкам выяўлена структура чатырох асноўных гангліязідаў мозгу (адкрыты гангліязіды былі яшчэ ў канцы 30-х гадоў Э. Кленком пры вывучэнні мозгу хворых на сфінгаліпідозы). Найновы перыяд хіміі ліпідаў звязаны з даследаваннем біялагічных мембран[3].
Крыніцы
- ↑ 2ai2
- ↑ biochem/index.htm
- ↑ Овчинников Ю.А. Биоорганическая химия - М.: Просвещение, 1987. - 815 с.
Вонкавыя спасылкі
- На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Ліпіды