Пратоній: Розніца паміж версіямі

Інтэрактыўны прагляд гісторыі

[недагледжаная версія]

← Папярэдняя праўка Наступная праўка →

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

ВізуальнаВікіразметка

Лінейны

Версія ад 16:17, 30 студзеня 2018

Прато́ній — звязаная квантавамеханічная сістэма, якая складаецца з пратона і антыпратона.

Уласцівасці

Пратоній нестабільны і хутка распадаецца. Час жыцця пратонія складае ад 10⁻¹¹ сек у ніжніх станах з n = 1 да 10⁻⁶ сек у верхніх станах з n = 30^[1]. Працэс анігіляцыі пратонія пачынаецца з ператварэння пратон-антыпратоннай пары ў пі-мезоны і завяршаецца распадам пі-мезонаў на фатоны, электроны, пазітроны, нейтрына і антынейтрына^[2]. Найбольшую частку энергіі анігіляцыі, прыкладна 50 %, забіраюць нейтрына і антынейтрына, 16 % прыходзіцца на электроны і пазітроны^[3]. Бораўскі радыус арбіты пратонія ў 918 раз меншы чым у атама вадароду^[ru]. Асноўная асаблівасць структуры тэрмаў пратонія заключаецца ў расшчапленні тэрмаў парастану (спін роўны нулю) і ортастану (спін роўны адзінцы)^[4]. Таксама на структуру спектральнага тэрма аказвае ўплыў ядзернае ўзаемадзеянне.

Зноскі

↑ Власов, 1966, с. 102.
↑ Власов, 1966, с. 104.
↑ Власов, 1966, с. 109.
↑ Власов, 1966, с. 99.

Літаратура

Власов Н. А. Антивещество. — М.: Атомиздат, 1966. — 184 с.

[1] Власов, 1966, с. 102.

[2] Власов, 1966, с. 104.

[3] Власов, 1966, с. 109.

[4] Власов, 1966, с. 99.

[1]

[2]

[3]

[4]

@@ Радок 1: / Радок 1: @@
-'''Прато́ній''' — связанная [[Квантавая механіка|квантовомеханіческая]] сістэма, якая складаецца з [[Пратон|пратона]] і [[Антыпратон|антыпратона]].
+'''Прато́ній''' — звязаная [[квантавая механіка|квантавамеханічная]] сістэма, якая складаецца з [[Пратон|пратона]] і [[Антыпратон|антыпратона]].
 == Уласцівасці ==
-Пратоній нестабільны і хутка распадаецца. Час жыцця пратонія складае ад 10<sup>-11</sup> сек у ніжніх станах з n = 1 да 10<sup>-6</sup> сек у верхніх станах з n = 30<ref>Власов, 1966, с. 102.</ref> . Працэс анігіляцыі пратонія пачынаецца з ператварэння пратон-антыпратонной пары ў [[Пі-мезон|пі-мезоны]] і завяршаецца распадам [[Пі-мезон|пі-мезонаў]] на [[Фатон|фатоны]], электроны, [[Пазітрон|пазітроны]], [[Нейтрына| нейтрыны]] і [[Нейтрына| антынейтріны]]<ref>Власов, 1966, с. 104.</ref> .Найбольшую часць энергіі [[Анігіляцыя|анігіляцыі]], прыкладна 50 %, уносят нейтрыны і антінейтрына, 16% даводзіцца на [[Электрон|электроны]] і пазітроны<ref>Власов, 1966, с. 109.</ref>. [[Бораўскі радыус|Бораўскі радыўс]] арбіты пратонія [[Бораўскі радыус|ў]] 918 раз менш чым у атама вадароду. Асноўная асаблівасць структуры [[Спектральны тэрм| тэрмау]] пратонія складаецца ў расшчапленні [[Спектральны тэрм| тэрма]][[Бораўскі радыус|ў]] парастана ([[спін]] роўны нулю) і ортостана ([[спін]] роўны адзінке)<ref>Власов, 1966, с. 99.</ref>. Таксама на структуру спектральага тэрма оказывает уплыў [[Моцнае ўзаемадзеянне|ядзернае ўзаемадзеянне]].
+Пратоній нестабільны і хутка распадаецца. Час жыцця пратонія складае ад 10<sup>−11</sup> сек у ніжніх станах з n = 1 да 10<sup>−6</sup> сек у верхніх станах з n = 30<ref>Власов, 1966, с. 102.</ref>. Працэс анігіляцыі пратонія пачынаецца з ператварэння пратон-антыпратоннай пары ў [[пі-мезон]]ы і завяршаецца распадам [[пі-мезон]]аў на [[фатон]]ы, электроны, [[пазітрон]]ы, [[нейтрына]] і [[антынейтрына]]<ref>Власов, 1966, с. 104.</ref>. Найбольшую частку энергіі [[Анігіляцыя|анігіляцыі]], прыкладна 50 %, забіраюць нейтрына і антынейтрына, 16 % прыходзіцца на [[электрон]]ы і пазітроны<ref>Власов, 1966, с. 109.</ref>. [[Бораўскі радыус|Бораўскі радыус]] арбіты пратонія ў 918 раз меншы чым у {{нп5|атам вадароду|атама вадароду|ru|атом водорода}}. Асноўная асаблівасць структуры [[Спектральны тэрм|тэрмаў]] пратонія заключаецца ў расшчапленні тэрмаў парастану ([[спін]] роўны нулю) і ортастану ([[спін]] роўны адзінцы)<ref>Власов, 1966, с. 99.</ref>. Таксама на структуру спектральнага тэрма аказвае ўплыў [[Моцнае ўзаемадзеянне|ядзернае ўзаемадзеянне]].
 {{зноскі}}
 == Літаратура ==
-''Власов Н. А.'' Антивещество. — <abbr>М.</abbr>: Атомиздат, 1966. — 184 с.
+''Власов Н. А.'' Антивещество. — {{М.}}: Атомиздат, 1966. — 184 с.
 {{ізаляваны артыкул}}