Пераслед грэка-каталікоў у СССР: Розніца паміж версіямі

Пасля Другой сусветнай вайны, Руская праваслаўная царква атрымала абмежаваную свабоду з боку улады Іосіфа Сталіна, які пашыраў вучэння марксісцка-ленінскага атэізму. Тым не менш, каталіцкія цэрквы ўсходняга абраду, якія былі аб'яднаныя з Рымам, былі пад пераследам. Лідэры усходніх цэркваў сутыкнуліся з моцным ціскам, каб парваць з каталіцтвам і аб'яднацца з РПЦ. Пасля таго, як большая частка зямель з русінскім насельніцтвам была далучана да Польшчы, якая пашырала лацінскі абрад, пачалася разгортвацца палітыка паланізацыі і ўзніклі значныя праблемы для людзей які вызнаюць праваслаўе і ўніяцтва . <ref name="Giovannetti, 112">Giovannetti, 112</ref> <ref>Wikipedia Polonisation</ref> Некаторыя русіны, пазбягаючы паланізацыі, адчувалі сябе пакінутымі Ватыканам і пераходзілі ў праваслаўе.

Пасля 1945 года пашыралася інфармацыя, што саюз УГКЦ з Рымам быў часткай польскай змовы з мэтай дамінаваць і знішчыць усходнюю культуру Украінскай грэка-каталіцкай царквы, што ўніяцкія і праваслаўныя вернікі і святары пакутавалі ад польскіх біскупаў лацінскага абраду і паланізацыі. Але цяпер яны вызваленыя Савецкай Арміяй пад кіраўніцтвам Іосіфа Сталіна і, такім чынам, працяг сувязяў з Рымам быў болей непатрэбным. <ref> name="Giovannetti, 112<"/ref>

Сталінскія паказальныя судовыя працэсы над кіраўніцтвам грэка-каталікоў на тэрыторыі СССР дэманстравалі сур'ёзнасць пакаранняў. Шмат іерархаў і кіраўнікоў семінарый былі арыштаваныя і адданыя суду ў 1945 і 1946 г. 1 ліпеня 1945 г., каля 300 святароў уніяцкай царквы напісалі ліст [[Вячаслаў Міхайлавіч Молатаў|Молатаву]]. Яны пратэставалі супраць арышту ўсіх біскупаў і значнай часткі каталіцкага духавенства. <ref>Guglielmo de Vries, Oriente Cristiano, ieri e oggi, Roma, 270-275</ref> Пасля арыштаў вышэйшага духавенства пачаў шырыцца "спантанны рух" за далучэнне да РПЦ, якому спадарожнічалі арышты нязгодных уніяцкіх святароў на месцах. На [[Лемкаўшчына|Лемкаўшчыне]], каля пяцісот святароў былі арыштаваныя ў 1945 годзе <ref>Giovannetti, 90</ref> або этапаваныя ў [[ГУЛАГ]] (афіцыйна "у невядомым накірунку з-за палітычных меркаванняў»). <ref>Smit, 174</ref>

Папа ведаў пра спробы аддзяліць уніяцкія цэрквы ад Рыма, а таксама тое, што за папярэднія месяцаў да апублікавання энцыклікі Orientales omnes Ecclesias, усе каталіцкія біскупы Украінскай Царквы былі арыштаваныя. Іосіф Сліпы, Грыгорый Хамысын, Іван Лайсеўскі, Мікалай Чарнецкі, Язафат Kацылоўскі, біскуп Мікіта Будка - некаторыя з іх загінулі ў [[Сібір|Сібіры]]ы. <ref>Giovannetti, 131</ref>

Пасля таго, як Іосіф Сталін памёр ўу 1953 годзе, «мірнае суіснаванне» ва ўзаемаадносінах СССР і Ватыкана стала прадметам шматлікіх дыскусій. У сваім калядным пасланні 1954 года Пій XII вызначыў магчымасці і перадумовы для мірнага суіснавання. Ён адзначыў гатоўнасць Ватыкана да практычнага супрацоўніцтва, калі гэта магчыма, у інтарэсах вернікаў. Павольныя тэмпы дэсталінізацыі і савецкае падаўленне [[Венгерскае паўстанне, 1956|Венгерскай рэвалюцыі]] негатыўна паўплывалі на ўзаемаадносіны СССР і Ватыкана, акрамя сціплых паляпшэнняў у Польшчы і Югаславіі пасля 1956. У студзені 1958 года міністр замежных спраў СССР [[Андрэй Андрэевіч Грамыка|Андрэй Грамыка]] выказаў гатоўнасць Масквы, мець афіцыйныя адносіны з Ватыканам<ref>Giovannetti, 88</ref>. Падрабязнасці адносін паміж Ватыканам і СССР стануць вядомыя ў 2028 годзе, калі Ватыкан адкрые доступ да ўсіх дакументаў пантыфікату Пія XII.