Антоніа Пеліча

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Антоніа Пеліча
італ.: Antonio Pelliccia
Дата нараджэння 1 студзеня 1921(1921-01-01)
Месца нараджэння
Дата смерці 24 лістапада 2016(2016-11-24) (95 гадоў)
Месца смерці
Грамадзянства
Прыналежнасць  Каралеўства Італія
 Італія
Род войскаў ваенна-паветраныя сілы
Званне корпусны генерал
Бітвы/войны Другая сусветная вайна
Узнагароды і званні
War Merit Cross

Антоніа Пеліча (італ.: Antonio Pelliccia; 1 студзеня 1921 — 24 лістапада 2016) — італьянскі ваенны дзеяч, гісторык і пісьменнік. Займаў розныя пасады ў італьянскіх ВПС і НАТА. Пасля завяршэння ваеннай кар’еры стаў аўтарам шматлікіх кніг па гісторыі авіяцыі.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Антоніа Пеліча нарадзіўся ў Санта-Марыя-Капуа-Ветэрэ (Казерта) 1 студзеня 1921 года[1]. Паступіў у каралеўскую ваенна-паветраную акадэмію Казерты, атрымаў ліцэнзію ваеннага лётчыка для палётаў на IMAM Ro.41[1].

Падчас Другой сусветнай задзейнічаны ў Паўночнай Афрыцы.

Пасля перамір’я паміж новым італьянскім урадам і саюзнікамі, падпісанага 8 верасня 1943 года, далучыўся да антыфашысцкіх сіл[2]. З 1944 года складаўся ў эскадрыллі «Штармавы Балтымор»[1], дзе лятаў на бамбардзіроўшчыку Martin Baltimore[3].

Пасля заканчэння вайны Пеліча прызначаны другім лейтэнантам у SPE[4]. Яго эскадрылля «Штармавы Балтымор» дзейнічала да 1 лістапада 1948 года[5]. У гэты час Пеліча асвоіў амерыканскі самалёт P-51 Mustang.

Затым ён прайшоў навучанне на першым курсе інструктараў для інструментальнага палёту[1][4], якое праводзілася на Moody AFB у Злучаных Штатах, пасля чаго Пеліча быў прызначаны галоўным інструктарам у лётных школах італьянскіх ВПС[4]. На працягу трох гадоў, з 1959 па 1962, уваходзіў у кансультатыўную групы па паветраным навучанні ў SHAPE[4] і Міжнародную каманду па падрыхтоўцы лётных экіпажаў ад НАТА[1][4].

Пеліча працаваў у самых розных аддзелах ваенна-паветраных сіл, ён наведваў Ваенна-паветраную школу Фларэнцыі, а затым пашыраны курс ВПС ЗША ў Алабаме[4]. Вярнуўшыся на радзіму, узяў на сябе камандаванне Scuola Caccia, стаўшы тады старшынёй IV рабочай групы трохбаковага Ваеннага камітэта. У 1974 годзе прызначаны намеснікам кіраўніка каледжа абароны НАТА[4], які базаваўся ў ваенным гарадку Чэкчыньёла ў Рыме[1].

Пазней Пеліча стаў прафесарам у галіне ваеннай авіяцыі. Ён нават з’яўляўся супрацоўнікам Гістарычнага ўпраўлення італьянскіх ВПС і аўтарам шматлікіх кніг і артыкулаў[4], апублікаваных у часопісах аб ваеннай гісторыі[6].

Член цэнтра абаронных даследаванняў Універсітэта Генуі, Ваенна-гістарычнай асацыяцыі, Італьянскай ваенна-гістарычнай камісіі.

Антоніа Пеліча памёр 24 снежня 2016 ў Рыме.

У культуры[правіць | правіць зыходнік]

  • Баявы вопыт Пеліча натхніў Паола Монці, таксама былога ваеннага лётчыка, на стварэнне біяграфічнага дакументальнага фільма «У знак арла».

Публікацыі[правіць | правіць зыходнік]

  • "I sentieri sulla montagna": la standardizzazione dei metodi e sistemi di volo, Centro Cft. A.M., Roma, 1966.
  • L'ultimo assalto, Centro Cft. A.M., Roma, 1970.
  • Il dominio del cielo nell'era post-napoleonica, Centro Cft. A.M., Roma, 1970.
  • Il processo per My Lai: un atto di ribellione della coscienza militare, Centro Cft. A.M., Roma, 1971.
  • Amedeo Mecozzi e la dottrina di guerra aerea, Centro Cft. A.M., Roma, 1972.
  • Quell'incerto suono di tromba: fine di una strategia?, Centro Cft. A.M., Roma, 1973.
  • Il quarto conflitto arabo-israeliano: (6-25 ottobre 1973), Centro Cft. A.M., Roma, 1974.
  • Far giustizia a Mecozzi, Centro Cft. A.M., Roma, 1974.
  • La lotta nello spazio, in relazione all'evoluzione delle teorie di guerra, Stato Maggiore Aeronautica Militare, Roma, 1975.
  • Difesa ancorata, difesa mobile ed elicotteri da combattimento, Centro Cft. A.M., Roma, 1976.
  • Clausewitz e la strategia politico-militare sovietica, Centro Cft. A.M., Roma, 1976.
  • Il dominio dello spazio: lineamenti dottrinali della guerra aerospaziale, STEM Mucchi, Modena, 1979.[7]
  • Nessuno è profeta in Patria. Riflessioni sulla dottrina del Dominio dell'Aria, SIAG, Genova, 1981.
  • II Periodo Epico dell'Aeronautica: profilo biografico del maresciallo dell'aria Italo Balbo, Veant, Roma, 1985.[7]
  • La Regia Aeronautica: dalle origini alla seconda guerra mondiale, (1923-1943), Stabilimento grafico militare, Gaeta, 1992.[7]
  • Maresciallo dell'Aria Italo Balbo, Ufficio Storico dell'Aeronautica Militare, Roma, 1998.
  • Giuseppe Valle, una difficile eredità, Ufficio Storico dell'Aeronautica Militare, Roma, 1999.[7]
  • Nel Segno dell'Aquila, Edizioni Innocenti, Grosseto, 2005.[7]
  • Origini e sviluppo aviazione militare, Edizioni Rivista Aeronautica, Roma, 2007.
  • Il mio otto settembre, Roma, 2008.
  • Giulio Douhet, La vita e le opere, Cromografica Roma s.r.l., Roma, 2009.
  • Nel Segno della Fenice, pubblicato in proprio, 2010.
  • Le Ali di Icaro. L'Aviazione nella guerra sul mare', pubblicato in proprio, 2013.[7]

Зноскі

  1. ↑ а б в г д е Il Corriere dell'Aviatore n.3/4, marzo-aprile 2012, p. 18
  2. ↑ Emiliani, Ghergo, Vigna 1982, p. 72
  3. ↑ Emiliani, Ghergo, Vigna 1982, p. 85
  4. ↑ а б в г д е ё ж Pelliccia 1981, p. 143.
  5. ↑ Brotzu, Cosolo 1973, p. 96
  6. ↑ Ferrari 2005, p. 61
  7. ↑ а б в г д е Il Corriere dell'Aviatore n.3/4, marzo-aprile 2012, p. 19

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Emilio Brotzu, Gherardo Cosolo, Dimensione Cielo. Bombardieri-Ricognitori Vol.6, Roma, Edizioni dell'Ateneo & Bizzarri, 1973.
  • Angelo Emiliani, Massimo Federico Ghergo, Achille Vigna, Aviazione Italiana: la guerra in Italia, Parma, Ermanno Albertelli editore, 1982.
  • I Reparti dell'Aeronautica Militare Italiana, Roma, Ufficio Storico dell'Aeronautica Militare, 1977.
  • Il generale Antonio Pelliccia, in Il Corriere dell'Aviatore, 3/4, Roma, Associazione Nazionale Ufficiali Aeronautica, marzo-aprile 2012, p. 17.
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Антоніа_Пеліча&oldid=4588678"