Вольга Раманаўна
| Вольга Раманаўна | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Выява Вольгі ў гербе Ляхчыц | |||||||
|
| |||||||
|
|||||||
|
|
|||||||
| Нараджэнне | |||||||
| Смерць |
пасля 1289 па легендзе, урочышча Княжая гара каля Ляхчыц |
||||||
| Род | Рурыкавічы | ||||||
| Бацька | Раман Міхайлавіч | ||||||
| Маці | Анна | ||||||
| Муж | Уладзімір Васількавіч | ||||||
| Дзеці | Izyaslava[d] | ||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
Вольга Раманаўна (? — пасля 1289) — княгіня ўладзімірская.
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Вядома з Галіцка-Валынскага летапісу, як дачка чарнігаўскага князя Рамана і жонка ўладзімірскага князя Уладзіміра Васількавіча.
У 1287 годзе князь Уладзімір Васількавіч, падчас цяжка хваробы напісаў у сваёй рэзідэнцыі ў Камянцы два тастаменты, якія прынамсі часткова захаваліся ў складзе Галіцка-Валынскага летапісу. Адзін з тастаментаў тычыўся яго жонкі Вольгі, ён пакідаў ёй горад Кобрын і сяло Гарадзел (цяпер Гарадзец), апроч гэтага запісаў «… а княгіня мая оже восхочет у чэрніч поіті поідеть, Аже не восхочет ити, а како ёй любо мне не воставши глядеті, што, хто мае чыніть по моем жывоте»[1]. Таксама Уладзімір узяў цалаванне крыжа са свайго пераемніка луцкага князя Мсціслава Данілавіча, якому запісаў «зямлю сваю ўсю і гарады», што той не аддасць прыёмную дачку Уладзіміра — Ізяславу, замуж супраць яе волі, а толькі са згоды Вольгі.
Уладзімір Васількавіч памёр 10 снежня 1288 года, княгіня Вольга на пахаванні мужа была з Ізяславай і з сястрой мужа манашкай Аленай. Апошні раз згадана Іпацьеўскім летапісам пад сакавіком 1289 года[1].
Некаторыя даследчыкі, грунтуючыся на асаблівасці напісання часткі Іпацьеўскага летапісу, якая атрымала назву «Аповесці пра Уладзіміра Васількавіча», лічаць яе аўтарам княгіню Вольгу. У гэтай частцы летапісу ёсць і празмернасць пачуццяў у апісанні Уладзіміра Васількавіча, бліжэйшая простая аналогія якому — панегірык растоўскаму князю Васільку, напісаны роднай цёткай Вольгі Раманаўны. Апісанне сітуацый, у якіх былі толькі князь Уладзімір Васількавіч і княгіня Вольга, падрабязнае апісанне іх вяселля, а таксама яго пахавання.
На думку гэтых даследчыкаў, апошнія частка Галіцка-Валынскага летапісу магла пісацца ў Кобрыне, куды пераехала княгіня Вольга пасля смерці мужа, бо запісы пра смерці пінскага і сцяпаньскага трапілі ў летапіс менавіта таму, Сцяпаньскае і Пінскае княствы размешчаны паблізу Кобрына.
Паводле мясцовага падання, неўзабаве княгіня Вольга загінула і пахавана ў месцы, якое цяпер завецца Княжай гарой паблізу вёскі Ляхчыцы.
Зноскі
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Памяць: Кобрынскі раён / Гісторыка-дакументальныя хронікі гарадоў і раёнаў Беларусі. Мінск: БЕЛТА, 2002.
- http://lib.pushkinskijdom.ru/Default.aspx?tabid=3770
- http://dic.academic.ru/dic.nsf/brokgauz_efron/22865/%D0%92%D0%BB%D0%B0%D0%B4%D0%B8%D0%BC%D0%B8%D1%80
- http://brama.brestregion.com/nomer24/artic03.shtml
- http://bk-brest.by/ru/118/history/3355/ Архівавана 29 красавіка 2012.
- http://day.kiev.ua/298828 Архівавана 1 студзеня 2011.
- http://nbuv.gov.ua/portal/soc_gum/vkp/2012_1/st_10_01.pdf, holos.at.ua/publ/1-1-0-10
- http://zagorodde.na.by Архівавана 2 мая 2018.