Каралінгская архітэктура

Каралінгская архітэктура — стыль Паўночна-Еўрапейскай дараманскай архітэктуры (руск.) (бел., які адносіцца да перыяду Каралінгскага Адраджэння канца VIII — IX стагоддзяў, калі Каралінгская дынастыя панавала ў Заходнееўрапейскай палітыцы. Гэта была свядомая спроба пераймаць Рымскай архітэктуры (руск.) (бел., і з гэтай мэтай майстры запазычылі ад раннехрысціянскай (руск.) (бел. і візантыйскай архітэктуры, але, тым не менш, увялі і ўласныя новаўвядзенні, надаўшы ў выніку сваім творам ўнікальны характар.

Вартоўня (ням.) (бел. ля ўваходу ў Лоршскі кляштар, пабудаваны каля 800 года, з’яўляецца прыкладам класічнага (англ.) (бел. натхнення для Каралінгскай архітэктуры, пабудаваная як трайная арачная зала, што дамінуе над варотамі, з арачным фасадам, перамежнага класічнымі (англ.) (бел. калонамі і пілястрамі наверсе

Палацінская капэла ў Аахене (руск.) (бел. была пабудавана паміж 792—805 і была натхнёная васьмікутнай юстыніянаўскай царквой Сан-Вітале ў Равене, пабудаванай ў VI стагоддзі, але ў Аахене зроблены высокі манументальны заходні ўваходны комплекс, які цяпер называецца вестверк — rаралінгская інавацыя.

Каралінгскія храмы, як правіла, з’яўляюцца базілікамі, як раннехрысціянскія (руск.) (бел. храмы ў Рыме, і звычайна маюць вестверкі, якія, магчыма, сталі папярэднікамі для заходніх фасадаў пазнейшых сярэднявечных сабораў. Арыгінальны вестверк захаваўся сёння ў абацтве Корвей (руск.) (бел., пабудаваным у 885 годзе.