Кізлярскі каньячны завод
Трэба выправіць арфаграфію ў артыкуле! Магчыма гэты машынны пераклад або выкарыстанне ненарматыўнага правапісу ці лексікону. Для спраўджэння існуюць адмысловыя праграмы.
|
Кізлярскі каньячны завод | |
![]() | |
Тып | Акцыянернае таварыства |
---|---|
Заснаванне | 1885 |
Заснавальнікі | Давід Сараджышвілі |
Размяшчэнне | Кізляр, Дагестан |
Ключавыя фігуры | Яўген Дружынін (генеральны дырэктар) |
Прадукцыя | Моцныя спіртныя напоі |
Абарот | 2,4 млрд рублёў (2013)[1] |
Чысты прыбытак | 500 млн рублёў (2013)[1] |
Колькасць супрацоўнікаў | 341 (2015)[2] |
Матчына кампанія | уласнасць Расійскай Федэрацыі |
Сайт | kizlyar-cognac.ru |
Кізлярскі каньячны завод — расійскі вытворца моцных спіртных напояў, размешчаны ў горадзе Кізляр, Дагестан. Уваходзіць у пяцёрку найбуйнейшых расійскіх вытворцаў каньяку[3].
Змест
Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]
Расійская імперыя[правіць | правіць зыходнік]
Пачынаючы са другой паловы XVIII стагоддзя вінаградарства і вінаробства з’яўлялася асноўнымі галінамі эканомікі Кізляр[4][5]. Штуршок да развіцця прамысловай вытворчасці каньяку ў Кізляры паклаў закон 1884 года «аб фруктовым і вінаграда-гарэлачнай вытворчасці»[6].
У 1880-я гады Грузінскі прадпрымальнік Давід Сараджышвілі (Сараджэў) выкупляе ў мяшчан Ізмірава, Арэшчава і Барава вінакуранныя цэхі і стварае ў Кізляры каньячны завод[7][8]. Сараджышвілі першым на сваіх прадпрыемствах у Расійскай імперыі пачаў вырабляць каньяк шляхам вытрымлівання вінаграднага спірту ў бочках з горнага Каўказскага дуба[9][10]. Датай заснавання завода лічыцца 1885 год, калі з Кізляра ў Маскву было прывезена 236 вёдраў каньяку.
З пачаткам Першай сусветнай вайны быў уведзены сухі закон і праца завода была прыпыненая[11].
СССР[правіць | правіць зыходнік]
Аднаўленне працы завода пачалося ў 1930-я гады. У сувязі з тым, што Кізляр уваходзіў у прыфрантавую зону падчас Вялікай Айчыннай вайны каньячны завод быў эвакуяваны ў Арменію[8], а большая частка спіртоў была накіравана на Тбіліскі каньячны завод. Сваю працу завод аднавіў у 1947 годзе[8].
У канцы 1940-х гадоў пачалася рэканструкцыя завода, якая завяршылася да 1955 года[11].
У 1957 годзе ў сувязі з далучэннем Кізляр да Дагестану і 40-годдзем савецкай улады быў выпушчаны каньяк «Юбілейны дагестанскага». Праз два год выпушчаны каньяк «Кізляр»[11].
Да 1959 года ўсе работнікі завода былі забяспечаны жыллём[11]. У 1966 годзе быў запушчаны новы завод у межах горада[12].
У савецкі час каля паловы вырабленага на заводзе моцнага алкаголю адпраўлялася на экспарт, пераважна ў краіны Заходняй Еўропы[8].
Падчас антыалкагольнай кампаніі, якая пачалася ў 1985 годзе, завод спыніў вытворчасць спіртных напояў і часова перайшоў на выпуск вінаграднага соку[8][13].
Расійская Федэрацыя[правіць | правіць зыходнік]
У 1990 годзе завод стаў арэндным прадпрыемствам «Дагвіна». У сувязі з недахопам сыравіны для вытворчасці алкаголю, прадпрыемства пачало закупляць вінаград у Іспаніі ці ж, у добрыя ўраджайныя гады ў Краснадарскім і Стаўрапальскім краі. У 1998 годзе завод атрымаў французскі сертыфікат на выпуск сваёй прадукцыі пад назвай «каньяк», хоць раней Кізлярскі каньячны завод экспартаваў свае напоі ў якасці брэндзі[13].
Падчас чачэнскага канфлікт у 1998 годзе дырэктар завода Уладзімір Грыгар’янц разам з жонкай быў выкрадзены і знаходзіўся ў чачэнскім палоне на працягу васьмі месяцаў[13]. Сам Григорьянц звязваў сваё выкраданне з тым, што завод хацелі ўключыць у ўнітарнае прадпрыемства «Дагвино»[14]. У выніку «на свабоду» ён выйшаў дзякуючы выкупу, які сабраў калектыў завода і сваякі. Праз амаль год Григорьянц вярнуўся да кіраўніцтва заводам[13].
У 2001 годзе быў пабудаваны 70-ці кватэрны дом для работнікаў завода[14]. У 2005 годзе, у год 120-годдзя завода, на яго тэрыторыі быў усталяваны помнік заснавальніку прадпрыемства-Давіду Сараджышвілі[13].
У 2008 годзе дырэктарам завода стаў Яўген Дружынін. Падчас яго кіраўніцтва, прадпрыемства на ўласныя сродкі правяло мадэрнізацыю і павялічыла аб’ёмы вытворчасці, стаўшы асноўным донарам дагестанскага бюджэту[15]. Таксама ў 2008 годзе завод аднавіў статус члена гільдыі пастаўшчыкоў Крамля[9].
28 жніўня 2014 года распараджэннем прэм’ер-міністра Расіі Дзмітрыя Мядзведзева Кізлярскі каньячны завод перададзены ў Федэральную ўласнасць і стаў ставіцца да Расалкагольрэгулявання[16][17].
Улетку 2015 года кіраўніцтва завода стала ініцыятарам стварэння саюза вытворцаў каньяку, куды ўвайшлі Маскоўскі вінна-каньячны завод «Кін» і вінна-каньячны завод «Альянс-1892» [18].
1 верасня 2015 года прадпрыемства было пераўтворана ў акцыянернае таварыства[19].
Паказчыкі дзейнасці[правіць | правіць зыходнік]
У 2008—2009 гадах кіраўніцтва завода ўклала 15 млн рублёў у пашырэнне плошчы ўласных вінаграднікаў[20]. Падчас фінансавага крызісу ў 2009 годзе завод часова страціў статус галоўнага прадпрыемства вобласці, саступіўшы Дэрбенцкаму заводу пеністых вінаў[21]. Па выніках 2012 года чысты прыбытак завода склаў каля 1,5 млрд рублёў, пры гэтым завод трапіў у тройку самых рэнтабельных кампаній Паўночнага Каўказа[22].
Па выніках 2015 года завод стаў другім найбуйнейшым прадпрыемствам у Дагестане з агульнай выручкай у 2,4 млрд рублёў[23].
Прадукцыя[правіць | правіць зыходнік]
Завод вырабляе каньякі рознага тэрміну вытрымкі і вінаградную гарэлку. На дадзены момант Кізлярскі каньячны завод выпускае наступныя каньячныя брэнды:
- «Пётр Вялікі»
- «Пяць зорачак»
- «Тры зорачкі»
- «Кізлярскі святочны»
- «Расія»
- «Баграціён»
- «Дагестан»
- «Кізляр»
- «Лезгінка»
- «Iмператар Усерасійскі»
- «Сараджэў»
Таксама прадпрыемства вырабляе вінаградную гарэлку «Кізлярка», рэцэпт якой быў адноўлены ў 1976 годзе[8][24][25][26][27][28].
Кіраўніцтва[правіць | правіць зыходнік]
- Григорьянц Саркіс Рыгоравіч (1950-е)[13]
- Григорьянц Уладзімір Саркісавіч (1991—2008)[13]
- Дружынін Яўген Анатольевіч (с 2008 года)[8]
Зноскі
- ↑ 1,0 1,1 Ловушки приватизации (руск.) . Комсомольская правда (5 чэрвеня 2014). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Евгений Дружинин: «Наша философия предельно проста – работать лучше конкурентов» (руск.) . Проджи (12 верасня 2015). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Крупнейшие производители коньяка в России (руск.) . Коммерсантъ (21 сакавіка 2012). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Кажлаев Али Нажмутдинович. Возникновение и экономическое развитие городов Дагестанской АССР. — Махачкала: Дагестанское книжное издательство, 1971. — С. 329. — 269 с.
- ↑ Ибрагимова Зарема Хасановна. Чеченская история: политика, экономика, культура: вторая половина XIX века / Шпикалов Алексей. — Евразия, 2002. — С. 448. — 267 с. — ISBN 5-93494-068-6.
- ↑ Дроздова Раиса Александровна РАЗВИТИЕ ВИНОГРАДАРСТВА И ВИНОДЕЛИЯ НА КИЗЛЯРЩИНЕ В XVIII—XIX вв (руск.) (14 снежня 2010). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Филиппов Антон «ОН БЫЛ БЕЗУМНО ОХВАЧЕН ИДЕЯМИ СВОЕГО ДЕЛА…». — Труд (газета), 2001. — № 211.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 Тинчуев Саид Сокровища кизлярских коньяков. — Пъеътровские ведомости, 2013. — № 23.
- ↑ 9,0 9,1 Кизлярский коньяк: традиционный вкус и верность качеству (руск.) . Комсомольская правда (21 верасня 2009). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Яценко Наталья Коньяк не терпит суеты. — Эксперт Юг, 2009. — № 30-31.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Лысенко Ю.М. Из истории промышленных предприятий Кизляра. — Махачкала: Наука и молодежь: сборник статей, 2001.
- ↑ Кизлярский коньячный завод (руск.) . Энциклопедия русского виноделия. Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 13,5 13,6 В Кизляре скончался всемирно известный винодел, экс-директор Кизлярского коньячного завода Владимир Григорьянц (руск.) . Сайт Администрации МО «Город Кизляр» (28 ліпеня 2016). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ 14,0 14,1 Фатуллаев Милрад Кизлярскому коньячному заводу объявлена тотальная война. — Махачкала: regions.ng.ru, 2001.
- ↑ Хайруллин Марат Уголовные парадоксы Рамазана Абдулатипова (руск.) . Наша версия (21 красавіка 2014). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Кизлярский коньячный завод в Дагестане передан в федеральную собственность (руск.) . Кавказский узел (30 жніўня 2014). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Каниев Рустам Кизлярский коньячный завод стал федеральной собственностью (руск.) . РИА «Дагестан» (1 верасня 2014). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Российские производители коньяка объединились в союз (руск.) . Интерфакс (9 чэрвеня 2015). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Росалкогольрегулирование предлагает акционировать Кизлярский коньячный завод в 2015 году (руск.) . ТАСС (18 мая 2015). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Отрасль особой крепости (руск.) . Коммерсантъ (15 верасня 2009). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Кувырко Михаил Возвращение Дагестана. — Эксперт Юг, 2012. — № 21.
- ↑ Меламедов Андрей Кизлярский коньячный завод: цена договорная (руск.) . Кавполит (14 лютага 2014). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Кизлярский коньячный завод переработает в коньяк рекордное в стране количество винограда (руск.) . Эксперт ЮГ (8 верасня 2017). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Велибекова Л. А. РАЗВИТИЕ ВИНОГРАДНО-ВИНОДЕЛЬЧЕСКОГО ПОДКОМПЛЕКСА ДАГЕСТАНА НА СОВРЕМЕННОМ ЭТАПЕ (руск.) . Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Гарунова Нина Нурмагомедовна К вопросу о появлении «Кизлярской водки» в низовьях Терека в XVIII-XIX веках. — Вопросы южнороссийской истории. — № 18.
- ↑ Иванов Александр С выдержкой 125 лет (руск.) . Дагестанская правда (14 снежня 2010). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Кизлярский завод выпустит 35-летний коньяк к собственному юбилею (руск.) . Это Кавказ (18 верасня 2015). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- ↑ Кизлярский коньячный завод выпустит коньяк 35-летней выдержки (руск.) . Кавказ сегодня (17 верасня 2015). Праверана 11 кастрычніка 2018.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Суровикин П.Н. Кизлярский коньячный завод. — Махачкала, 1972.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Афіцыйны сайт
- Лаборатория Социологической Экспертизы Приложение к решению Федеральной службы по интеллектуальной собственности (руск.) . Праверана 11 кастрычніка 2018.
- Проценко Николай Коньяк номер один. — Эксперт Юг, 2012. — № 35—37.
- Алиев Шамиль Коньячный реванш (руск.) . Кавполит (27 жніўня 2014). Праверана 11 кастрычніка 2018.
- Кизлярский коньячный завод (руск.) . Лучшие люди. Праверана 11 кастрычніка 2018.
- Трушин Александр «Кизляр»: выдержка и честь. — Прямые инвестиции, 2010. — № 12.