Кізлярскі каньячны завод

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Кізлярскі каньячны завод
Тып Акцыянернае таварыства
Заснаванне 1885
Заснавальнікі Давід Сараджышвілі
Размяшчэнне Кізляр, Дагестан
Ключавыя постаці Яўген Дружынін (генеральны дырэктар)
Прадукцыя Моцныя спіртныя напоі
Абарот 2,4 млрд рублёў (2013)[1]
Чысты прыбытак 500 млн рублёў (2013)[1]
Актывы
  • ▲5,75 млрд ₽ (31 снежня 2018)[3]
Колькасць супрацоўнікаў 341 (2015)[2]
Матчына кампанія уласнасць Расійскай Федэрацыі
Сайт kizlyar-cognac.ru

Кізлярскі каньячны завод  — расійскі вытворца моцных спіртных напояў, размешчаны ў горадзе Кізляр, Дагестан. Уваходзіць у пяцёрку найбуйнейшых расійскіх вытворцаў каньяку[4].

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

Расійская імперыя[правіць | правіць зыходнік]

Пачынаючы са другой паловы XVIII стагоддзя вінаградарства і вінаробства з’яўлялася асноўнымі галінамі эканомікі Кізляр[5][6]. Штуршок да развіцця прамысловай вытворчасці каньяку ў Кізляры паклаў закон 1884 года «аб фруктовым і вінаграда-гарэлачнай вытворчасці»[7].

У 1880-я гады Грузінскі прадпрымальнік Давід Сараджышвілі (Сараджэў) выкупляе ў мяшчан Ізмірава, Арэшчава і Барава вінакуранныя цэхі і стварае ў Кізляры каньячны завод[8][9]. Сараджышвілі першым на сваіх прадпрыемствах у Расійскай імперыі пачаў вырабляць каньяк шляхам вытрымлівання вінаграднага спірту ў бочках з горнага Каўказскага дуба[10][11]. Датай заснавання завода лічыцца 1885 год, калі з Кізляра ў Маскву было прывезена 236 вёдраў каньяку.

З пачаткам Першай сусветнай вайны быў уведзены сухі закон і праца завода была прыпыненая[12].

СССР[правіць | правіць зыходнік]

Аднаўленне працы завода пачалося ў 1930-я гады. У сувязі з тым, што Кізляр уваходзіў у прыфрантавую зону падчас Вялікай Айчыннай вайны каньячны завод быў эвакуяваны ў Арменію[9], а большая частка спіртоў была накіравана на Тбіліскі каньячны завод. Сваю працу завод аднавіў у 1947 годзе[9].

Цэх вытрымкі Кізлярскага каньячнага завода з французскімі бочкамі (2018)

У канцы 1940-х гадоў пачалася рэканструкцыя завода, якая завяршылася да 1955 года[12].

У 1957 годзе ў сувязі з далучэннем Кізляр да Дагестану і 40-годдзем савецкай улады быў выпушчаны каньяк «Юбілейны дагестанскага». Праз два год выпушчаны каньяк «Кізляр»[12].

Да 1959 года ўсе работнікі завода былі забяспечаны жыллём[12]. У 1966 годзе быў запушчаны новы завод у межах горада[13].

Каньяк выраблены ў 1954 годзе. Захоўваецца ў музеі завода. Фота 2018 года

У савецкі час каля паловы вырабленага на заводзе моцнага алкаголю адпраўлялася на экспарт, пераважна ў краіны Заходняй Еўропы[9].

Падчас антыалкагольнай кампаніі, якая пачалася ў 1985 годзе, завод спыніў вытворчасць спіртных напояў і часова перайшоў на выпуск вінаграднага соку[9][14].


Расійская Федэрацыя[правіць | правіць зыходнік]

У 1990 годзе завод стаў арэндным прадпрыемствам «Дагвіна». У сувязі з недахопам сыравіны для вытворчасці алкаголю, прадпрыемства пачало закупляць вінаград у Іспаніі ці ж, у добрыя ўраджайныя гады ў Краснадарскім і Стаўрапальскім краі. У 1998 годзе завод атрымаў французскі сертыфікат на выпуск сваёй прадукцыі пад назвай «каньяк», хоць раней Кізлярскі каньячны завод экспартаваў свае напоі ў якасці брэндзі[14].

Музей завода, 2018 год

Падчас чачэнскага канфлікт у 1998 годзе дырэктар завода Уладзімір Грыгар’янц разам з жонкай быў выкрадзены і знаходзіўся ў чачэнскім палоне на працягу васьмі месяцаў[14]. Сам Григорьянц звязваў сваё выкраданне з тым, што завод хацелі ўключыць у ўнітарнае прадпрыемства «Дагвино»[15]. У выніку «на свабоду» ён выйшаў дзякуючы выкупу, які сабраў калектыў завода і сваякі. Праз амаль год Григорьянц вярнуўся да кіраўніцтва заводам[14].

Праца аднаго з вытворчых цэхаў завода, 2018 год

У 2001 годзе быў пабудаваны 70-ці кватэрны дом для работнікаў завода[15]. У 2005 годзе, у год 120-годдзя завода, на яго тэрыторыі быў усталяваны помнік заснавальніку прадпрыемства-Давіду Сараджышвілі[14].

У 2008 годзе дырэктарам завода стаў Яўген Дружынін. Падчас яго кіраўніцтва, прадпрыемства на ўласныя сродкі правяло мадэрнізацыю і павялічыла аб’ёмы вытворчасці, стаўшы асноўным донарам дагестанскага бюджэту[16]. Таксама ў 2008 годзе завод аднавіў статус члена гільдыі пастаўшчыкоў Крамля[10].

Склад для захоўвання спіртоў, 2018 год
Апаратны цэх, 2018 год

28 жніўня 2014 года распараджэннем прэм’ер-міністра Расіі Дзмітрыя Мядзведзева Кізлярскі каньячны завод перададзены ў Федэральную ўласнасць і стаў ставіцца да Расалкагольрэгулявання[17][18].

Улетку 2015 года кіраўніцтва завода стала ініцыятарам стварэння саюза вытворцаў каньяку, куды ўвайшлі Маскоўскі вінна-каньячны завод «Кін» і вінна-каньячны завод «Альянс-1892» [19].

1 верасня 2015 года прадпрыемства было пераўтворана ў акцыянернае таварыства[20].

Паказчыкі дзейнасці[правіць | правіць зыходнік]

У 2008—2009 гадах кіраўніцтва завода ўклала 15 млн рублёў у пашырэнне плошчы ўласных вінаграднікаў[21]. Падчас фінансавага крызісу ў 2009 годзе завод часова страціў статус галоўнага прадпрыемства вобласці, саступіўшы Дэрбенцкаму заводу пеністых вінаў[22]. Па выніках 2012 года чысты прыбытак завода склаў каля 1,5 млрд рублёў, пры гэтым завод трапіў у тройку самых рэнтабельных кампаній Паўночнага Каўказа[23].

Каньяк « Кізляр»,
2018 год

Па выніках 2015 года завод стаў другім найбуйнейшым прадпрыемствам у Дагестане з агульнай выручкай у 2,4 млрд рублёў[24].

Прадукцыя[правіць | правіць зыходнік]

Завод вырабляе каньякі рознага тэрміну вытрымкі і вінаградную гарэлку. На дадзены момант Кізлярскі каньячны завод выпускае наступныя каньячныя брэнды:

  • «Пётр Вялікі»
  • «Пяць зорачак»
  • «Тры зорачкі»
  • «Кізлярскі святочны»
  • «Расія»
  • «Баграціён»
  • «Дагестан»
  • «Кізляр»
  • «Лезгінка»
  • «Iмператар Усерасійскі»
  • «Сараджэў»

Таксама прадпрыемства вырабляе вінаградную гарэлку «Кізлярка», рэцэпт якой быў адноўлены ў 1976 годзе[9][25][26][27][28][29].

Кіраўніцтва[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. ↑ а б Ловушки приватизации (руск.). Комсомольская правда (5 чэрвеня 2014). Праверана 11 кастрычніка 2018.
  2. ↑ Евгений Дружинин: «Наша философия предельно проста – работать лучше конкурентов» (руск.). Проджи (12 верасня 2015). Праверана 11 кастрычніка 2018.
  3. ↑ https://www.audit-it.ru/buh_otchet/0547011052_ao-kizlyarskiy-konyachnyy-zavod
  4. ↑ Крупнейшие производители коньяка в России (руск.). Коммерсантъ (21 сакавіка 2012). Праверана 11 кастрычніка 2018.
  5. ↑ Кажлаев Али Нажмутдинович. Возникновение и экономическое развитие городов Дагестанской АССР. — Махачкала: Дагестанское книжное издательство, 1971. — С. 329. — 269 с.
  6. ↑ Ибрагимова Зарема Хасановна. Чеченская история: политика, экономика, культура: вторая половина XIX века / Шпикалов Алексей. — Евразия, 2002. — С. 448. — 267 с. — ISBN 5-93494-068-6.
  7. ↑ Дроздова Раиса Александровна. РАЗВИТИЕ ВИНОГРАДАРСТВА И ВИНОДЕЛИЯ НА КИЗЛЯРЩИНЕ В XVIII—XIX вв (руск.)(недаступная спасылка) (23 красавіка 2010). Архівавана з першакрыніцы 18 кастрычніка 2018. Праверана 11 кастрычніка 2018.
  8. ↑ Филиппов Антон «ОН БЫЛ БЕЗУМНО ОХВАЧЕН ИДЕЯМИ СВОЕГО ДЕЛА…». — Труд (газета), 2001. — № 211.
  9. ↑ а б в г д е ё Тинчуев Саид Сокровища кизлярских коньяков. — Пъеътровские ведомости, 2013. — № 23. Архівавана з першакрыніцы 29 снежня 2018.
  10. ↑ а б Кизлярский коньяк: традиционный вкус и верность качеству (руск.). Комсомольская правда (21 верасня 2009). Праверана 11 кастрычніка 2018.
  11. ↑ Яценко Наталья Коньяк не терпит суеты. — Эксперт Юг, 2009. — № 30-31.(недаступная спасылка)
  12. ↑ а б в г Лысенко Ю.М. Из истории промышленных предприятий Кизляра. — Махачкала: Наука и молодежь: сборник статей, 2001.
  13. ↑ Кизлярский коньячный завод (руск.). Энциклопедия русского виноделия. Праверана 11 кастрычніка 2018.
  14. ↑ а б в г д е ё В Кизляре скончался всемирно известный винодел, экс-директор Кизлярского коньячного завода Владимир Григорьянц (руск.)(недаступная спасылка). Сайт Администрации МО «Город Кизляр» (28 ліпеня 2016). Архівавана з першакрыніцы 10 лістапада 2017. Праверана 11 кастрычніка 2018.
  15. ↑ а б Фатуллаев Милрад Кизлярскому коньячному заводу объявлена тотальная война. — Махачкала: regions.ng.ru, 2001.
  16. ↑ Хайруллин Марат. Уголовные парадоксы Рамазана Абдулатипова (руск.). Наша версия (21 красавіка 2014). Праверана 11 кастрычніка 2018.
  17. ↑ Кизлярский коньячный завод в Дагестане передан в федеральную собственность (руск.). Кавказский узел (30 жніўня 2014). Праверана 11 кастрычніка 2018.
  18. ↑ Каниев Рустам. Кизлярский коньячный завод стал федеральной собственностью (руск.). РИА «Дагестан» (1 верасня 2014). Праверана 11 кастрычніка 2018.
  19. ↑ Российские производители коньяка объединились в союз (руск.). Интерфакс (9 чэрвеня 2015). Праверана 11 кастрычніка 2018.
  20. ↑ Росалкогольрегулирование предлагает акционировать Кизлярский коньячный завод в 2015 году (руск.). ТАСС (18 мая 2015). Праверана 11 кастрычніка 2018.
  21. ↑ Отрасль особой крепости (руск.). Коммерсантъ (15 верасня 2009). Праверана 11 кастрычніка 2018.
  22. ↑ Кувырко Михаил Возвращение Дагестана. — Эксперт Юг, 2012. — Май — № 21.
  23. ↑ Меламедов Андрей. Кизлярский коньячный завод: цена договорная (руск.)(недаступная спасылка). Кавполит (14 лютага 2014). Архівавана з першакрыніцы 11 кастрычніка 2018. Праверана 11 кастрычніка 2018.
  24. ↑ Кизлярский коньячный завод переработает в коньяк рекордное в стране количество винограда (руск.)(недаступная спасылка). Эксперт ЮГ (8 верасня 2017). Архівавана з першакрыніцы 11 кастрычніка 2018. Праверана 11 кастрычніка 2018.
  25. ↑ Велибекова Л. А.. РАЗВИТИЕ ВИНОГРАДНО-ВИНОДЕЛЬЧЕСКОГО ПОДКОМПЛЕКСА ДАГЕСТАНА НА СОВРЕМЕННОМ ЭТАПЕ (руск.). rusnauka.com. Праверана 11 кастрычніка 2018.
  26. ↑ Гарунова Нина Нурмагомедовна К вопросу о появлении «Кизлярской водки» в низовьях Терека в XVIII-XIX веках. — Вопросы южнороссийской истории. — № 18.
  27. ↑ Иванов Александр. С выдержкой 125 лет (руск.)(недаступная спасылка). Дагестанская правда (23 красавіка 2010). Архівавана з першакрыніцы 11 кастрычніка 2018. Праверана 11 кастрычніка 2018.
  28. ↑ Кизлярский завод выпустит 35-летний коньяк к собственному юбилею (руск.). Это Кавказ (18 верасня 2015). Праверана 11 кастрычніка 2018.
  29. ↑ Кизлярский коньячный завод выпустит коньяк 35-летней выдержки (руск.). Кавказ сегодня (17 верасня 2015). Праверана 11 кастрычніка 2018.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Суровикин П.Н. Кизлярский коньячный завод. — Махачкала, 1972.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Кізлярскі_каньячны_завод&oldid=4548505"