Перайсці да зместу

Сяргей Іванавіч Ціхаміраў

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Сяргей Іванавіч Ціхаміраў
Дата нараджэння 1850
Дата смерці 19 ліпеня 1913(1913-07-19)[1]
Месца смерці
Альма-матар
Узнагароды
ордэн Святога Станіслава 3 ступені
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сяргей Іванавіч Ціхаміраў (1850 — 19 ліпеня 1913) — расійскі інжынер і архітэктар[2]. Аўтар шэрагу прыкметных будынкаў Саратава[3].

Меў прынамсі двух братоў: Канстанцін таксама быў інжынерам-архітэктарам, а Мікалай  (руск.) — урачом-афтальмолагам, лейб-акулістам Найвысокага двара[4][5].

Дзяцінства і адукацыя

[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў 1850 годзе. Пачатковую адукацыю атрымаў у Віцебскай мужчынскай гімназіі, спецыяльную — у Пецярбургскім будаўнічым вучылішчы з 1872 па 1879 год. Скончыў курс па першым разрадзе[2].

Прафесійная дзейнасць

[правіць | правіць зыходнік]
Сяргей Іванавіч Ціхаміраў

Па выхадзе з вучылішча складаўся пры Тэхнічна-будаўнічым камітэце  (руск.) Міністэрства ўнутраных спраў, а праз два гады прызначаны прыдворным архітэктарам маёнтка «Лівадыя» ў Крыму[2]. У 1882 годзе звольнены ад службы ў выніку скасавання пасады архітэктара «Лівадыі», а пасля гэтага прызначаны архітэктарам Імператарскіх маскоўскіх тэатраў  (руск.) і адкамандзіраваны ў каранацыйную камісію для ўладкавання ілюмінацыі Крамля і наогул палацавых будынкаў і тэатраў да дня каранавання Мікалая II і Аляксандры Фёдараўны  (руск.).

Ілюмінацыя ў Крамлі з нагоды каранацыйных урачыстасцяў

У той самы час С. Ціхаміраў складаўся архітэктарам Пятроўскай земляробчай і лясной акадэміі  (руск.) і прымаў удзел у працах камісіі па пабудове будынка Політэхнічнага музея  (руск.) ў г. Маскве, пры чым назіраў за працамі і выконваў пасаду сакратара той жа камісіі. У 1887 годзе выйшаў па хваробе ў адстаўку і заняўся прыватнай практыкай у г. Маскве, а ў 1890 годзе ўступіў зноў на службу ў Міністэрства ўнутраных спраў, з прызначэннем на пасаду саратаўскага губернскага архітэктара[2]. Архітэктар таксама ўваходзіў у гарадскія будаўнічыя камісіі і распрацаваў праекты пашырэння гарадскога тэатра і Аляксандра-Неўскага сабора, пакінутыя не рэалізаванымі. У 1900 году Ціхаміраў вярнуўся ў Маскву ў Тэхнічна-будаўнічы камітэт  (руск.) Міністэрства ўнутраных спраў, дзе і працаваў да самай смерці 19 ліпеня 1913 года[6].

Асобныя творы

[правіць | правіць зыходнік]
К. І. Ціхаміраў саўмесна з С. І. Ціхаміравым. Дача іх агульнага брата, лейб-акуліста М. І. Ціхамірава  (руск.) ў Азярках

У Санкт-Пецярбургу і яго ваколіцах

[правіць | правіць зыходнік]

У Маскве і Падмаскоўі

[правіць | правіць зыходнік]
Прытулак па вул. Астожанка  (руск.), 39
Будынак былой шакаладнай фабрыкі

У іншых месцах

[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. Тихомиров Сергей Иванович // https://www.biografija.ru/biography/tikhomirov-sergej-ivanovich.htm
  2. а б в г д е ё ж з і к л м н о п р https://xn--90ax2c.xn--p1ai/catalog/005289_000028_4D34F934-46BA-4F3C-BF29-1201DEBDA0F9/viewer/?page=354 Барановский Г. В. Юбилейный сборник сведений о деятельности бывших воспитанников Института гражданских инженеров (Строительного училища) 1842—1892 с. 345] (руск.)
  3. а б в г д е ё ж з і Архитектор Тихомиров С. И. (руск.)
  4. Е. Л. Александрова. Дачная местность местность Шувалово — Озерки Архівавана 19 чэрвеня 2018. (руск.)
  5. ЦГИА СПб. Ф. 224. Оп. 3. Д. 4671. Доклады СПб. губернской земской управы. 1885.
  6. а б в г Большая Саратовская Энциклопедия, 2010–2019. (руск.)
  7. Дом Совета детских приютов (руск.)
  8. а б Тихомиров, Сергей Иванович (руск.)
  9. Москва: Архитектурный путеводитель / И. Л. Бусева-Давыдова, М. В. Нащокина, М. И. Астафьева-Длугач. — М.: Стройиздат, 1997. — 512 с. — ISBN 5-274-01624-3
  10. Реестр памятников истории и культуры(недаступная спасылка). Официальный сайт «Москомнаследия». Архівавана з першакрыніцы 24 жніўня 2011. Праверана 12 мая 2011.
  11. Ленин у мельницы Скворцова (руск.)
  12. Дом Воробьева (руск.)
  13. Надстроенный дом Воробьёва (руск.)
  14. ДОМ ВОРОБЬЕВА Архівавана 19 красавіка 2021. (руск.)
  • Центральный исторический архив г. Москвы, ф. 228, оп. 2, д. 299.
  • Зодчий. — СПб., 1913, 36.