Узбекскі рэспубліканскі лялечны тэатр
| Рэспубліканскі лялечны тэатр | |
|---|---|
| узб.: Respublika qo'g'irchoq teatri | |
| Тып тэатра | лялечны тэатр |
| Заснаваны | 25 снежня 1939 |
| Будынак тэатра | |
| Адрас | Узбекістан, г. Ташкент, пр. Афрасіаб, 1 (Якасарайский раён) |
| Кіраўніцтва | |
| Дырэктар | Дзінара Юлдашава |
| Галоўны рэжысёр | Дзінара Юлдашава |
 |
|
Рэспубліканскі лялечны тэатр (узб.: Respublika qo'g'irchoq teatri) — лялечны тэатр у Ташкенце, Узбекістан.
Гісторыя тэатра[правіць | правіць зыходнік]
У1928 годзе была адкрыта лялечная студыя «Пятрушка» пры першым у Сярэдняй Азіі тэатры Юнага гледача, якую ўзначальваў Ташпулат Даніяраў. Пасля 10 гадоў паспяховай працы з рускім тэатрам лялек пры Палацы піянераў студыя стала асновай першай трупы Рэспубліканскага тэатра лялек[1].
Рэспубліканскі лялечны тэатр быў заснаваны ў канцы 1939 года і размяшчаўся ў будынку праваслаўнага Іосіфа-Георгіеўскага сабора ў Ташкенце. Першым спектаклем быў «Вялікі Іван» С. Абразцова і С. Праабражэнскага, пастаўлены І. Ліёзіным, Н. Рахімавым і. М. Яфімавым. У 1979 годзе тэатр пераехаў у новы будынак, які быў пабудаваны на праспекце Касманаўтаў. У момант перасялення тэатру споўнілася 40 гадоў.
У тэатры размешчаны музей лялек, дзе сабраны экспанаты з усяго свету. У музеі былі прадстаўлены лялькі з дрэва і скуры, яванскія лялькі, марыянеткі з Бірмы. Адным з набыткаў музея стаў «Палван» — узбекскі нацыянальны герой пачатку XX стагоддзя.
Тэатр 30 гадоў знаходзіўся ў Міжнародным саюзе лялечных тэатраў (УНІМА). Яго трупа наведала многія краіны свету з гастролямі, дзе ставіліся спектаклі на роднай мове дзяржавы. Тэатр пабываў у такіх краінах як Германія, Францыя, ЗША, Балгарыя, Турцыя, Паўднёвая Карэя, Егіпет, Індыя, Афганістан, Пакістан, Бірма і Расія.
Сумесна з Тэатрам лялек горада Габрава былі пастаўлены такія спектаклі як «Сонечны хлопчык» М. Асенава, «Белая казка» В. Пятрова, «Сімург» і «41 муха Хаджы Насрэдзіна».
У 1993 годзе з прыходам Шамурата Юсупава ў тэатры ажыццяўляецца пастаноўка «Хасан — шукальнік шчасця». Я. Спяранскага, якая ўдастоілася прыза «За лепшы спектакль года» на чацвёртым Рэспубліканскім фестывалі ў Андыжане.
У рэпертуары тэатра было больш за 20-і п'ес на аснове знакамітых класічных казак: «Папялушка», «Залаты Ключык», «Бураціна», «Агністы клінок», «Чароўная лямпа Аладзіна», «Дзяўчынка з запалкамі», «І зноў Андэрсан» і іншых[2].
Дасягненні тэатра[правіць | правіць зыходнік]
- Рэспубліканскі Лялечны тэатр станавіўся шматразовым пераможцам Рэспубліканскіх фестываляў[3].
- У 1999 годзе атрымаў Міжнародную ўзнагароду «За высокі прафесіяналізм і эстэтычнае выхаванне юных пакаленняў» у горадзе Мехіка.
- Спектакль «Семург» быў узнагароджаны спецыяльнай прэміяй Міністэрства культуры СССР на 1 фестывалі тэатраў лялек Сярэдняй Азіі.
- «Алдар Касэ» быў узнагароджаны дыпломам «Усесаюзнага фестывалю тэатральнага мастацтва народаў СССР»[4].
- «Хасан — шукальнік шчасця». Я. Сперанскага атрымліваў прыз «За лепшы спектакль года» на чацвёртым Рэспубліканскім фестывалі ў г. Андыжане.
Гастролі і міжнародныя праекты «Рэспубліканскага лялечнага тэатра»[правіць | правіць зыходнік]
2003 год — Другі Міжнародны фестываль тэатра і кіно імя С. У. Абразцова ў Маскве: спектакль «І зноў Андэрсен…» Д. Юлдашавай. Гэты спектакль быў адабраны на 6-ы Міжнародны фестываль «Арт-Візіт» ў горадзе Краснадары.
2004 год — Спектакль «І зноў Андэрсен…» адкрыў Краснадарскі фестываль тэатраў лялек.
2004 год — Міжнародны фестываль у Каіры: Канцэрт «Асалам, Наўруз!» М. Ашуравай.
2004 год — Фальклорны фестываль у Пакістане: Канцэрт «Асалам, Наўруз!» М. Ашуравай.
Зноскі
- ↑ Республиканский Театр Кукол(недаступная спасылка). Afisha.uz. Архівавана з першакрыніцы 20 красавіка 2016. Праверана 11 красавіка 2016.
- ↑ Кукольный театр Узбекистана - Республиканский Театр Кукол(недаступная спасылка). puppettheatre.ru. Архівавана з першакрыніцы 19 красавіка 2016. Праверана 11 красавіка 2016.
- ↑ Республиканский Кукольный Театр. Театры Ташкента. История и описание. Праверана 11 красавіка 2016.
- ↑ Республиканский Кукольный Театр(недаступная спасылка). welcomeuzbekistan.uz. Архівавана з першакрыніцы 15 красавіка 2016. Праверана 11 красавіка 2016.