Уладзімір Гамановіч

Уладзімір Гамановіч
Уладзімір Гамановіч
Род дзейнасці	супрацоўнік міліцыі горада Рыга
Дата нараджэння	14 жніўня 1959
Месца нараджэння	Докшыцкі раён, Маладзечанская вобласць, БССР, СССР;
Дата смерці	20 студзеня 1991 (31 год)
Месца смерці	Рыга, Латвійская Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка, СССР;
Месца пахавання	Докшыцкі раён;
Грамадзянства	СССР
Узнагароды і прэміі	Памылка Lua у Модуль:WikidataSelectors на радку 335: attempt to index field 'datavalue' (a nil value).

Уладзімір Гамановіч (14 жніўня 1959 — 20 студзеня 1991) — супрацоўнік міліцыі Рыгі, старшы лейтэнант міліцыі. Уладзімір Гамановіч — адна з ахвяр падзей студзеньскіх барыкад 1991 года ў Рызе, расстраляных 20 студзеня 1991 года ў будынку МУС Латвіі (бульвар Райна, 6) Рыжскім АМАПам і невядомымі баевікамі падчас нападу^[1]. Пахаваны на могілках у Докшыцкім раёне ў родным сяле ў Беларусі. У Уладзіміра Гамановіча засталося трое дзяцей Святлана (9) Ларыса (4) і Віталь (2)^[2].

Памяць

Каля канала паміж Бастыёнам і бульварам Райна ў Рызе ўсталяваны камень у памяць аб Уладзіміры. У музеі барыкад існуе экспазіцыя, прысвечаная Уладзіміру Гамановічу, дзе знаходзіцца яго міліцэйская форма. Па ініцыятыве фонду падтрымкі ўдзельнікаў барыкад родным Уладзіміра нададзена грамадзянства Латвіі^[3]. Міністр унутраных спраў Латвіі Дайніс Турлайс 18 студзеня 1996 года перадаў жонцы Уладзіміра Наталлі грашовую дапамогу^[4].

Узнагарода

У 2010 годзе за заслугі ў барацьбе за незалежнасць Латвіі Уладзімір пасмяротна ўзнагароджаны ордэнам Віестура^[5].

Зноскі

↑ Владимир Вигман. ТРОЯНСКИЙ КОНЬ ОСОБОГО НАЗНАЧЕНИЯ no gazeta.zn.ua, 1996. gada 6 martā (krieviski)
↑ Mīļie, kas neatgriezās Aiva Kanepone 2011. gada 25. janvārī
↑ Intervija. Barikāžu dalībnieku atbalsta fonda prezidents Renārs Zaļais no Viesturs Radovics, "Neatkarīgā" 2005. gada 11. janvārī
↑ Iekšlietu ministra pavēle nr. 11p/s Par apbalvošanu 1996. gada 18. janvārī
↑ Viestura ordeņa nodošana glabāšanā. Valsts prezidents varoņu tuviniekiem nodot nopelnītos apbalvojumus laikraksts "Latvietis" Nr. 119., 2010. gada 18. novembrī

[1] Владимир Вигман. ТРОЯНСКИЙ КОНЬ ОСОБОГО НАЗНАЧЕНИЯ no gazeta.zn.ua, 1996. gada 6 martā (krieviski)

[2] Mīļie, kas neatgriezās Aiva Kanepone 2011. gada 25. janvārī

[3] Intervija. Barikāžu dalībnieku atbalsta fonda prezidents Renārs Zaļais no Viesturs Radovics, "Neatkarīgā" 2005. gada 11. janvārī

[4] Iekšlietu ministra pavēle nr. 11p/s Par apbalvošanu 1996. gada 18. janvārī

[5] Viestura ordeņa nodošana glabāšanā. Valsts prezidents varoņu tuviniekiem nodot nopelnītos apbalvojumus laikraksts "Latvietis" Nr. 119., 2010. gada 18. novembrī

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]