Уладзімір Дзмітрыевіч Вальхоўскі

Вальхоўскі Уладзімір Дзмітрыевіч
Уладзімір Дзмітрыевіч Вальхоўскі. Невядомы мастак. 1830-я.
Дата нараджэння	1798
Месца нараджэння	Палтаўская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	7 сакавіка 1841(1841-03-07)
Месца смерці	Ізюмскі павет[d], Харкаўская губерня, Маларасійскае ваеннае губернатарства, Расійская імперыя
Жонка	Марыя Васілеўна Маліноўская[d]
Альма-матар	Маскоўскі ўніверсітэцкі шляхетны пансіён[d]
Прыналежнасць	Расійская імперыя
Званне	Генерал-маёр
Бітвы/войны	Руска-персідская вайна (1826—1828) Руска-турэцкая вайна, 1828—1829 Каўказская вайна паўстанне 1830—1831 гадоў
Узнагароды і званні	Ордэн Святога Георгія IV ступені
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Уладзімір Дзмітрыевіч Вальхоўскі (руск.: Владимир Дмитриевич Вольховский 1798, Палтаўская губерня — 7 сакавіка 1841, сяло Каменка, Ізюмскі павет, Харкаўская губерня) — капітан Гвардзейскага генеральнага штаба, генерал-маёр, ліцэіст першага выпуску.

Біяграфія

Выхоўваўся ў Маскоўскім універсітэцкім пансіёне, адкуль як выдатны вучань у 1811 пераведзены ў Царскасельскі ліцэй. У Ліцэі спачатку атрымаў мянушку «Разумніца», а пазней — «Суворочка» таму, што пры вонкавай далікатнасці і невялікім росце валодаў моцным характарам і нясхільнай воляй, нагадваючы гэтым Суворава. Выпушчаны з першым залатым медалем прапаршчыкам у гвардыю 10 чэрвеня 1817. Пасля дадатковага экзамену па ваенных навуках зацверджаны афіцэрам Гвардзейскага генеральнага штаба і прызначаны знаходзіцца пры Гвардзейскім корпусе — 13 чэрвеня 1817, падпаручык — 30 ліпеня 1818, паручык — 30 ліпеня 1819, камандзіраваны ў Бухару з місіяй Негры — 24 ліпеня 1820, знаходзіўся там з 10 кастрычніка 1820 да 12 мая 1821, штабс-капітан — 2 жніўня 1822, камандзіраваны ў Асобны Арэнбургскі корпус па спецыяльных даручэннях — 24 студзеня 1824, у ваеннай экспедыцыі ў Кіргіз-Кайсацкую стэп з 24 лютага па 29 сакавіка 1824, капітан — 29 сакавіка 1825, прызначаны ў экспедыцыю для агляду прастораў паміж Каспійскім і Аральскім морамі (27 жніўня 1825).

Член пераддэкабрысцкай арганізацыі «Свяшчэнная артэль», Саюза выратавання (з лета 1817) і Саюза дастатку, у 1823 годзе ўдзельнічаў у нарадах у Івана Пушчына і іншых членаў таемнага таварыства. Па водгуку начальніка Галоўнага штаба Івана Дзібіча, усё гэта пакінута без далейшага дзеяння.

Пераведзены на Каўказ знаходзіцца пры Паскевічы — 1 верасня 1826, удзельнік руска-персідскай вайны 1826—1828, камандзіраваны ў Тэгеран за кантрыбуцыяй — 2 снежня 1827 па 3 сакавіка 1828, палкоўнік — 4 сакавіка 1828, обер-кватэрмайстар Асобнага каўказскага корпуса — 13 сакавіка 1828, удзельнік руска-турэцкай вайны 1828—1829, пасля заканчэння прыбыў у Пецярбург, дзе 22 лістапада 1830 года прызначаны генеральным консулам у Егіпет, але ў сувязі з польскім паўстаннем 1830—1831 часова адкамандзіраваны да 6 пяхотнага корпуса у дзейснае войска. Кантужаны 13 лютага 1831 на Грохаўскіх палях пад Варшавай. Генерал-маёр — 3 чэрвеня 1831, ізноў прызначаны обер-кватэрмайстрам Асобнага Каўказскага корпуса — 13.9.1831, выканаўцам пасада начальніка штаба корпуса — 17.11.1832 (з 11.7 па 15.10.1832 быў у чатырох экспедыцыях), падчас адсутнасці камандуючага Асобнага Каўказскім корпусам Г. В. Розэна кіраваў Закаўказскім краем — з 21.1 па 4.4.1835, з 4.4 па 11.7.1835 — у экспедыцыі па заняцці мыса Адлер, камандзір 1 брыгады 3 пяхотнай дывізіі (у Дынабургу) — 9.11.1837.

16 лютага 1839 выйшаў у адстаўку.

Памёр у сяле Каменка Ізюмскага павета Харкаўскай губерні, пахаваны ў сяле Страцілатаўка ў агароджы царквы.