У культуры — двухгадовая расліна. У першы год утварае караняплод. Корань стрыжнёвы, цёмна-бурага колеру, мякаць белая. У культуры больш пашырана скарцанера з суцэльнакрайнім ланцэтападобным лісцем.
Дыетычны лёгказасваяльны прадукт. Са свежых або сушаных каранёў гатуюць супы. Як самастойная страва скарцанера выкарыстоўваецца ў адвараным, а потым абсмажаным выглядзе — у салатах або вінегрэтах. Сушаныя караняплоды выкарыстоўваюць як сурагат кавы.
Скарцанера — марозаўстойлівая расліна. Вырошчваюць яе на добра дрэніраваных глебах з глыбокім ворным слоем. Лепш за ўсё для гэтай культуры падыходзіць сярэднеперагнойная гліністая глеба. На добра ўгноеных мінеральных глебах уносіць арганічныя ўгнаенні не трэба, таму што гэта можа прывесці да ўтварэння вілаватых караняплодаў. Папярэднікі скарцанеры — агуркі, памідоры, бульба, цыбуля. Высяваюць насенне рана вясной двухрадковым спосабам. Догляд пасеваў заключаецца галоўным чынам у праполцы і рыхленні глебы. Усходы прарэджваюць. На працягу лета расліны неабходна паліваць, каб атрымаць мясістыя і сакаўныя караняплоды. Убіраюць іх асцярожна, не дапускаючы пашкоджання (пашкоджаныя карані трацяць смак і хутка псуюцца). Пасля ўборкі лісце абразаюць, а караняплоды перад закладкай на захоўванне крыху прасушваюць. Захоўваюць у падвалах, укладваючы ў падоўжным напрамку корань да кораня ў вільготны пясок. Скарцанера добра зімуе ў грунце, таму на насеннікі можна пакідаць клубні, не выкопваючы іх.
