Эдуард Сямёнавіч Ніканораў

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Эдуард Сямёнавіч Ніканораў
укр.: Едуард Семенович Ніконоров
Род дзейнасці мастак
Дата нараджэння 15 красавіка 1951(1951-04-15)
Месца нараджэння
Дата смерці 17 жніўня 2019(2019-08-17) (68 гадоў)
Месца смерці
Грамадзянства
Член у

Эдуард Сямёнавіч Ніканораў (укр.: Едуард Семенович Ніконоров; 15 красавіка 1951, Баранавічы — 17 жніўня 2019, Івана-Франкоўск) — украінскі мастак.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

У 1953 годзе сям’я пераехала ў Краснадар. У 1976 годзе скончыў Краснадарскае мастацкае вучылішча. У 1985 годзе скончыў манументальнае аддзяленне Кіеўскай акадэміі мастацтваў (майстэрня прафесара Н. А. Старажэнкі). У 1995 годзе з’ехаў у Прагу. Займаўся станковым жывапісам, выстаўляўся ў мясцовых галерэях, удзельнічаў у еўрапейскіх выставах і арт-фестывалях. [1]

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

З 2001 годзе карціны мастака ўдзельнічалі ў выставах у ЗША, у штатах Канектыкут, Нью-Ёрк, Нью-Джэрсі, Масачусетс і Вашынгтон.

У 2010 годзе Эдуард Ніканораў вяртаецца ва Украіну, у Івана-Франкоўск. Удзельнічаў у калектыўных абласных і ўсеўкраінскіх выставах.

Адбылося 10 персанальных выстаў − сем з іх ва Украіне, тры ў Польшчы.

Член Саюза мастакоў СССР з 1988 года. Член Саюза мастакоў Украіны з 1991 года.

Працы мастака выкананы ў індывідуальным стылі, вызначаючы яго як мадэрн з элементамі сімвалічнага экспрэсіянізму.

Большасць карцін Эдуарда Ніканорава знаходзяцца ў прыватных калекцыях у многіх краінах свету. Чатыры карціны мастака з’яўляюцца часткай калекцыі мастацкага музея ў Івана-Франкоўску. Частка работ Эдуарда Ніканорава знаходзяцца ў калекцыі Evro Art Gallery. [2]

Памяць[правіць | правіць зыходнік]

У 2016 годзе ў Польшчы была выдадзена кніга «Cave, cave, Deus videt» пра мастака і яго творчасць.

Выставы[правіць | правіць зыходнік]

  • 1985 — групавая выстаўка ў Маскве
  • 1987 — Міжнародная выстаўка «Імпрэза» (Івана-Франкоўск)
  • 1991 — Міжнародная выстаўка «Адраджэнне» (Львоў)
  • 1992 — Міжнародная выстаўка «Сучаснасць» (Браціслава, Славакія)
  • 1998 — персанальная выстаўка (Івана-Франкоўск)
  • 1999—2004 — «Libr’art» (Лібрамонт, Бельгія)
  • 2000 — «Мастацтва Украіна 20 стагоддзя» (Кіеў)
  • 2002 — Elb Art (Гамбург, Германія)
  • 2004 — выстаўка ў галерэі Signatura (Кракаў, Польшча)
  • 2005 — Kunst Schouw (Нідэрланды)
  • 2005 — Manchester Art Show (Манчэстэр)
  • 2005 — CAFE 2005 Contemporary Art Fair Edinburgh (Эдынбург, Шатландыя)
  • 2005—2008 — Art Ireland (Дублін, Ірландыя)
  • 2006 — Art Melbourne (Аўстралія)
  • 2007 — Art Metz (Метц, Францыя)
  • 2011 — персанальная выстаўка ў Івана-Франкоўску
  • 2012 — «Карціны маслам» персанальная выстаўка, Кіеў
  • 2012 — «Выбранае», персанальная выстаўка ў галерэі «Арт на сцяну», г. Івана-Франкоўск
  • 2013 — персанальная выстаўка ў Галічы
  • 2013 — трыенале жывапісу, Кіеў
  • 2013 — «Восеньскі салон», Львоў
  • 2014 — «Джаконда. Вакол», персанальная выстаўка ў галерэі «Арт на сцяну», Івана-Франкоўск
  • 2014 — персанальная выстаўка ў Кашаліне (Польшча)
  • 2014 — персанальная выстаўка ў польскім культурным цэнтры Івана-Франкоўск
  • 2016 — персанальная выстаўка ў Санніках (Польшча) у Доме творчасці імя Фрэдэрыка Шапена
  • 2016 — персанальная выстаўка ў Піле (Польшча)

Асноўныя працы[правіць | правіць зыходнік]

  • «Партрэт» (1986)
  • «Развітанне» (1987)
  • «Мы» (1987)
  • «Ранішні палёт» (1988)
  • «Машына» (1989)
  • «Узвіжанне Крыжа» (1991)
  • «Пік» (1995)
  • «Выкраданне Еўропы» (1996)
  • «Вясна» (1997)
  • «Мадонна» (1999)
  • «Гара» (2000)
  • «Вясёлка» (2005)
  • «Белы нацюрморт» (2005)
  • «Метамарфозы» (2006)
  • «Класіка» (2009)
  • «Сола» (2010)
  • «Дуэт» (2010)
  • «Агонь у вар’яцкім доме» (2011)
  • «Свята жыцця і смерці» (2011)
  • «Сон Н. Махно» (2012)
  • «Без назвы» (2012)
  • «Мадонна» (2012)
  • «Гульня» (2013)
  • «Інфанта» (2013)
  • «Премадерн — постмадэрн» (2014)
  • «Авель і Каін» (2014)
  • «Чорны квадрат» (2014)
  • «Адзін з вас здрадзіць мне» (2015)
  • «Пахаванне графа Оргаса» (2016)
  • трыпціх «Юдзіф» (2017)
  • «Кентаўры» (2017)
  • серыя — «Джаконда. Вакол» (2014) «Вобразы» (2018-19).

Зноскі[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]