Эль Морыа

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Настаўнiк Морыа ва ўяўленні Германа Шмiхена, 1884[Камент. 1]

Морыа (таксама Морыя) — у Тэасофii i Агнi-ёзе[ru] адзiн з «Настаўнiкаў Мудрасцi», у Вучэнні Узнесеных Валадароў[ru] — адзiн з «Узнесеных Валадароў» (пад iмем Эль Морыя). Першыя згадкi пра Махатму Морыа належаць Алене Блавацкай[ru]. Паводле яе сцверджанняў, Махатма Морыа i Кут Хумi[ru] дапамаглi ёй заснаваць Тэасофскае таварыства.[2][3][4]

Гiсторыя[правіць | правіць зыходнік]

Тэасофскае таварыства[правіць | правіць зыходнік]

А. П. Блавацкая пiсала, што асноўныя яе працы («Таемная Дактрына – сiнтэз навукi, фiласофii i рэлiгii[ru]» i «Выкрытая Iзiда[ru]») з’яўляюцца вынiкамi яе цеснага супрацоўнiцтва з махатмамi Морыа i Кут Хумi.[5] Блавацкая сцвярджала, што Махатма Морыа з дзяцiнства з’яўляўся ёй у снах i вiдзежах i што 12 жнiўня 1851 г., у дзень яе дваццацiгоддзя, у Гайд-парку (Лондан) адбылася iхняя першая сустрэча.[6] Графiня Канстанцыя Вахтмейстэр[ru], удава шведскага амбасадара ў Лондане, па словах Блавацкай, перадае дэталi тае размовы, у якой Морыя сказаў, што «мае патрэбу ў яе ўдзеле ў справе, якую ён мае намер здзейснiць», а таксама што «ёй трэба будзе прабыць тры гады ў Тыбеце, каб падрыхтавацца да выканання гэтага важнага задання».[7][8][9] У сваёй кнiзе «З пячораў i нетраў Iндастана» Блавацкая ў лiтаратурнай форме апiсала падарожжа па Iндыi са сваiм Настаўнiкам, якога ў кнiзе яна называе Такур Гулаб-Сiнгам.[10]

Жывая Этыка (Агнi-Ёга)[правіць | правіць зыходнік]

Паводле сцверджанняў Мiкалая Рэрыха i Алены Рэрых[ru], вучэнне Жывой Этыкi[ru] (Агнi-Ёга) ўзнiкла ў працэсе iх стасавання з «Вялiкiм Настаўнiкам», вядомым у тэасофскiх колах пад iмем Махатмы Морыа.[11] Гэтае стасаванне адбывалася ў перыяд з 1924 па 1938 гг.[12] З дзённiкаў Алены Рэрых вынiкае, што на першых этапах дзеля стасавання выкарыстоўвалася так званае аўтаматычнае пiсанне,[13] наступныя ж запiсы былi атрыманыя шляхам ясначування, якiм, па яе сцверджаннях, валодала А. Рэрых.[14] Пазней яна запэўнiвала, што сама асабiста яна аўтаматычным пiсаннем дзеля кантактаў з «Вялiкiм Настаўнiкам» не карысталася.[15][16] Аснову вучэння Жывой Этыкi складаюць 14 кнiгаў з тэкстамi, якiя апiсваюцца А. Рэрых як запiсы такiх гутаркаў. [17]

Вучэнне Узнесеных Валадароў[правіць | правіць зыходнік]

Вучэнне Узнесеных Валадароў[ru] звязваецца даследчыкамі новых рэлiгiйных рухаў з тэасофскай традыцыяй.[18] «Узнесеныя Валадары» — гэта тыя, каго тэосафы называюць «Настаўнiкамi Мудрасцi».[19] Такiя прадстаўнiкi Вучэння як Д. Iнэсэнт[en] (актыўная дзейнасць 1951-61 гг.) i Марк Профэт[en] (1958—1973 гг.) паказвалi на асаблівую ролю Эль Морыi, называючы яго iнiцыятарам сваёй дзейнасцi.[20][21]

У Вучэннi мяркуецца, што Эль Морыя дасягнуў узнесення ў канцы XIX ст. (так, Элiзабэт Профэт[ru] паказвае на 1898 г.). Уся далейшая ягоная дзейнасць, у тым лiку i дзейнасць праз сям’ю Рэрыхаў, разглядаецца як дзейнасць з узнесенага стану.[22] Апiсваецца шэраг увасабленняў, якiя папярэднiчалi яго ўзнесенню. Сярод iх Аўраам, Кароль Артур, Сергi Раданежскi, Акбар Вялiкi i iншыя.[23] Пасланнi ад iмя Эль Морыi публiкавалi Д. Iнэсэнт, Марк i Элiзабэт Профэт, Т. Мiкушына[bg].[24][25][26]

Каментары[правіць | правіць зыходнік]

  1. ↑ Герман Шмiхен[ru] быў нямецкiм мастаком, якi далучыўся да Тэасофскага таварыства. Ён згадзiўся прыняць удзел у "псіхічным эксперыменце", якi меў на мэце высветлiць, цi можна вобраз Махатмаў перадаць у яго розум ад тых, хто Iх бачыў асабiста.[1]

Зноскі

  1. ↑ Sasson, D. (2012). Yearning for the New Age: Laura Holloway-Langford and Late Victorian Spirituality. Indiana University Press. pp. 142–144. ISBN 9780253001771.
  2. ↑ Melton, J. Gordon. "Morya, Master". Encyclopedia of Occultism and Parapsychology. Gale Group, Inc. p. 1057. ISBN 0-8103-8570-8.
  3. ↑ Masters. www.encyclopedia.com. Архівавана з першакрыніцы 16 ліпеня 2021.
  4. ↑ Hammer, Olav (2013). "Morya, Master". Handbook of the Theosophical Current. Brill. p. 181. ISBN 978-90-04-23597-7.
  5. ↑ Gordon J. Melton. Blavatsky, Helena Petrovna // Encyclopedia of occultism & parapsychology. 1: A - L. — 5. ed. — Detroit, Mich: Gale Research Comp, 2001. — С. 196. — 949 с. — ISBN 978-0-8103-9488-9.
  6. ↑ Blavatsky, Helena Petrovna // Dictionary of gnosis & Western esotericism / Wouter J. Hanegraaff. — Leiden: Brill, 2006. — С. 177. — 1228 с. — ISBN 978-90-04-15231-1.
  7. ↑ Blavatsky, Helena Petrovna // Dictionary of gnosis & Western esotericism / Wouter J. Hanegraaff. — Leiden: Brill, 2006. — С. 181. — 1228 с. — ISBN 978-90-04-15231-1.
  8. ↑ Wachtmeister, Constance (1893). Reminiscences of H.P.Blavatsky and «The Secret Doctrine». New York: The Path. pp. 56–58.
  9. ↑ Hall, M. P. (1995). «The Russian Sphinx» in The Phoenix. Los Angeles: The Philosophical Research Society. p. 115.
  10. ↑ Блаватская, Е. П. (2002). Письма друзьям и сотрудникам. Сборник. p. 221.
  11. ↑ Степин, В. С. (2000). "Живая Этика". Новая философская энциклопедия: в 4 т./Ин-т философии РАН. М.: Мысль. ISBN 5-244-00961-3.
  12. ↑ Алексеев, А. П. (2004). "Рерих Елена Ивановна". Краткий философский словарь. М.: ТК Велби, Изд-во Проспект.
  13. ↑ Яблоков, И. Н. (1994). "Агни Йога/// Надконфессиональная синкретическая религиозная философия". Основы религиоведения. М.: Высш. шк. p. 368. ISBN 5-06-002849-6.
  14. ↑ Росов, В. А. (2009). "Предисловие". Елена Рерих. Листы дневника. Т.1: 1920—1923. М.: РУССАНТА; Государственный музей Востока.
  15. ↑ Gordon J. Melton. Roerich, Helena // Encyclopedia of occultism & parapsychology. 2: M - Z and indexes. — 5. ed. — Detroit, Mich: Gale Research Comp, 2001. — С. 1317. — 791 с. — ISBN 978-0-8103-9489-6.
  16. ↑ Рерих, Е. И. (2001). "Письмо Е. И. Рерих — А. М. Асееву от 15.10.1935". Письма. Том III (1935 г.). М.: МЦР.
  17. ↑ Рерих Елена Ивановна. web.archive.org (9 верасня 2016). Архівавана з першакрыніцы 9 верасня 2016. Праверана 27 снежня 2023.
  18. ↑ Lewis, James R. (2005). Controversial New Religions. pp. 281–286. ISBN 9780195156829.
  19. ↑ Ascended Master. www.encyclopedia.com. Архівавана з першакрыніцы 3 снежня 2021.
  20. ↑ Hammer, Olav (2013). Handbook of the Theosophical Current. Brill. p. 168. ISBN 978-90-04-23597-7.
  21. ↑ Gallagher, Eugene V. (2004). "The I AM Religious Activity and the Church Universal and Triumphant /// The New Age and Its Antecedents". The New Religious Movements Experience in America. Greenwood Publishing Group. p. 88. ISBN 9780313328077.
  22. ↑ Профет, Марк (2006). "Эль Мория". Владыки и их обители. М-Аква, Москва. p. 416. ISBN 5-93418-021-5.
  23. ↑ York, Michael (2004). "Church Universal And Triumphant". The A to Z of New Age Movements. Scarecrow Press. p. 166. ISBN 978-0-8108-6332-3.
  24. ↑ Bridge to Spiritual Freedom. www.encyclopedia.com. Архівавана з першакрыніцы 16 ліпеня 2021.
  25. ↑ Search Pearls of Wisdom. searchpearls.summitlighthouse.org. Архівавана з першакрыніцы 16 ліпеня 2021.
  26. ↑ "Сириус" - сайт Т.Н.Микушиной. sirius-net.org. Архівавана з першакрыніцы 20 красавіка 2021.

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Эль_Морыа&oldid=4684369"