Эліа дзі Рупо
| Эліа дзі Рупо Elio Di Rupo | |||
 | |||
| |||
|---|---|---|---|
| 6 снежня 2011 — 11 кастрычніка 2014 | |||
| Манарх: | Альберт II | ||
| Папярэднік: | Іў Летэрм | ||
| |||
| 8 кастрычніка 2000 — 6 снежня 2011 | |||
| Папярэднік: | Марыс Лафос | ||
| Пераемнік: | Марк Барвэ | ||
| |||
| 6 кастрычніка 2005 — 20 ліпеня 2007 | |||
| Папярэднік: | Андрэ Антуан (в.а.) | ||
| Пераемнік: | Рудзі Дэмот | ||
| |||
| 15 ліпеня 1999 — 4 красавіка 2000 | |||
| Папярэднік: | Рабер Каліньён | ||
| Пераемнік: | Жан-Клод ван Кавенбергэ | ||
| Партыя: | Сацыялістычная партыя, Валонія | ||
| Адукацыя: | Універсітэт Монс-Энл | ||
| Прафесія: | хімік | ||
| Дзейнасць: | хімік, палітык | ||
| Веравызнанне: | атэізм | ||
| Нараджэнне: | 18 ліпеня 1951 (67 гадоў) Марланвель, правінцыя Эно, Бельгія | ||
| Аўтограф: | 
| ||
| Узнагароды: |
  | ||
Эліа дзі Рупо (фр.: Elio Di Rupo; нар. 18 ліпеня 1951, Марланвель, правінцыя Эно, Бельгія) — бельгійскі палітык, прэм’ер-міністр Бельгіі з 6 снежня 2011 па 11 кастрычніка 2014, лідар франкафонскай Сацыялістычнай партыі, мэр Монса.
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Нарадзіўся ў шматдзетнай сям’і імігрантаў з Італіі, бацька памёр, калі Эліа быў адзін год. Дзі Рупо скончыў Універсітэт Монс-Эно па спецыяльнасці «хімія», пазней абараніў дысертацыю па хіміі і працаваў ва ўніверсітэце па спецыяльнасці.
Пасля чарговага паражэння Сацыялістычнай партыі на выбарах у 1999 годзе быў абраны яе лідарам. У тым жа годзе ўпершыню стаў міністрам-прэзідэнтам Валоніі (займаў пасаду да 2000 года). З 2000 года — мэр Монса. У 2005-07 зноў быў міністрам-прэзідэнтам Валоніі; сышоў у адстаўку з гэтай пасады пасля перавыбараў лідара партыі, незадоўга да якіх ранейшы лідар сацыялістаў заклікаў яго выбраць паміж партыйнай і адміністрацыйнай дзейнасцю. На парламенцкіх выбарах 13 чэрвеня 2010 яго партыя заняла другое месца па колькасці галасоў і дэпутацкіх мандатаў. 16 мая 2011 года, пасля 337 дзён перамоў аб стварэнні ўрада Бельгіі, кароль Альберт II даручыў яго фарміраванне дзі Рупо. Чакаецца, што ў новы склад кабінета ўвойдуць абедзве сацыялістычныя партыі краіны (франкафонаў і фламандцаў), ліберальны франкафонскі Рэфарматарскі рух, партыя Адкрытыя фламандскія лібералы і дэмакраты, партыя зялёных франкафонаў Экола.
