Pachydiplax longipennis

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Pachydiplax longipennis
Навуковая класіфікацыя
Міжнародная навуковая назва

Pachydiplax longipennis


Сістэматыка
на Віківідах
Выявы
на Вікісховішчы
ITIS  101799
NCBI  70399
EOL  1034398

Pachydiplax longipennis — від насякомых сямейства Libellulidae. Гэта адзіны від у родзе Pachydiplax. Ён звычайны і шырока распаўсюджаны ў Паўночнай Амерыцы і на Багамах[1].

Хаця відавая назва longipennis азначае «доўгія крылы», іх крылы не значна даўжэйшыя, чым у роднасных відаў. Аднак самкі маюць кароткае брушка, з-за чаго крылы здаюцца больш доўгімі ў параўнанні[1]. Прадстаўнікі віду дасягаюць 25 — 43 мм даўжыні.

Самцоў лёгка пазнаць па ярка-блакітным колеры, грудной клетцы з жоўтымі палосамі і металічна-зялёным вачам. Самкі некалькі менш маляўнічыя, чым самцы, даючы прыклад палавога дымарфізму. У той час як у іх грудная клетка з жоўтымі палосамі, на жываце ёсць выразныя карычневыя і жоўтыя палосы, якія адрозніваюць іх ад самца, а таксама кантрасныя чырвоныя вочы. Абодва полы з узростам набываюць матавы колер[2].

Pachydiplax longipennis праяўляе агрэсію падчас пошуку партнёраў і здабычы ежы[3][4], і яны не знаходзяцца пад пагрозай для захавання[5].

  • Самец на лісце лотаса
    Самец на лісце лотаса
  • Адкладванне яец

Распаўсюджанне і асяроддзе пражывання[правіць | правіць зыходнік]

Pachydiplax longipennis — часта сустракаемы від стракоз у Злучаных Штатах, і гэты від сустракаецца ў розных месцах пражывання. Гэтыя месцы пражывання звычайна складаюцца з нейкіх вадаёмаў, такіх як ручай, рака ці возера[5]. Таксама від быў заўважаны ў ніжняй частцы Канады (Атава), і мяркуецца, што змяненне клімату спрыяе пашырэнню распаўсюджання гэтага віду[6].

Распаўсюджанне гэтага віду звязана з тым, што самцы гэтага віду дэманструюць экстрэмальныя тэрытарыяльныя паводзіны, што часта прыводзіць да наступстваў для меншых самцоў. Меншыя самцы, як правіла, адганяюцца ад месцаў размнажэння буйнымі самцамі, у выніку чаго гэтыя меншыя самцы рассейваюцца ў іншыя вобласці. Даследчыкі мяркуюць, што гэты метад рассейвання можа быць важным у далейшых даследаваннях папуляцыйнай генетыкі і патоку генаў гэтага віду[3]. Афарбоўка крылаў таксама вар’іруецца ў залежнасці ад арэалу гэтага віду, паказваючы на тое, што месца распаўсюджання і афарбоўка крылаў звязаны паміж сабой. Папуляцыі P. longipennis, якія сустракаюцца ў больш гарачых рэгіёнах, як правіла, не маюць такой цёмнай афарбоўкі крылаў, якая прысутнічае ў папуляцыях больш прахалодных рэгіёнаў. Гэтая цямнейшая афарбоўка крылаў можа спрыяць тэрмарэгуляцыі, лётным характарыстыкам і захаванню тэрыторыі. Такім чынам, тэмпература мае вялікі ўплыў на эвалюцыю афарбоўкі крылаў гэтага віду ў дыяпазоне яго распаўсюджання[7].

Асяроддзе пражывання[правіць | правіць зыходнік]

Насяляюць каля ціхіх спакойных вадаёмаў, такіх як сажалкі, балоты, павольныя водныя шляхі і канавы, у цёплых раёнах, як правіла, на нізкіх вышынях. Дарослыя асобіны начуюць на дрэвах[2].

Дыета і харчаванне[правіць | правіць зыходнік]

Гэтыя стракозы, як і іншыя прадстаўнікі іх інфраатраду, з’яўляюцца драпежнымі і здольныя кожны дзень з’ядаць сотні насякомых, у тым ліку лічынак камароў і іншых двухкрылых. Дарослая страказа з’есць практычна любое лятаючае насякомае, напрыклад моль або муху. Харчаванне німфаў уключае іншых водных лічынак, дробных рыбак і апалонікаў[8]. Гэтыя стракозы, як вядома, з’яўляюцца пражэрлівымі драпежнікамі, спажываючы ў ежу да 10 % сваёй масы цела кожны дзень[2].

Прадстаўнікі віду палююць, трымаючыся нерухома і чакаючы, пакуль падыходная здабыча наблізіцца да яе. Калі гэта адбываецца, яны кідаюцца са сваёй пазіцыі, каб злавіць яго[9].

На харчовыя паводзіны гэтай страказы ўплываюць розныя фактары, такія як знешняя тэмпература, наяўнасць здабычы і становішча насеста. P. longipennis імкнецца здабываць сабе дробную здабычу, што адрозніваецца ад невыбіральных паводзін іншых відаў стракоз. Гэты від таксама часта перамяшчаецца ў розныя месцы пошуку ежы, што азначае, што яны не затрымліваюцца на адным месцы занадта доўга ў пошуках ежы[10]. P. longipennis таксама дэманструе агрэсіўныя паводзіны пры пошуку ежы. У гэтай агрэсіі ўдзельнічаюць як самцы, так і самкі, шукаючы здабычу. P. longipennis будзе паводзіць сябе такім чынам у адносінах да асобін таго ж віду і асобін іншых відаў, але самцы б’юцца (і перамагаюць) часцей, чым самкі. Даследчыкі мяркуюць, што чым больш паспяхова індывід выкарыстоўвае агрэсію, тым больш верагоднасць таго, што ён атрымае лепшы насест і, такім чынам, павялічыць свой шанец знайсці здабычу[4].

Жыццёвы цыкл[правіць | правіць зыходнік]

Лічынкі Pachydiplax longipennis дэманструюць асінхроннае з’яўленне, што азначае, што лічынкі не з’яўляюцца адначасова адна з адной. Зыходзячы з агульнага часу з’яўлення моладзі, гэты від яшчэ адносяць да летніх[11]. Лічынкі гэтага віду часта моцна адрозніваюцца па памеры з-за перакрыцця груп у пакаленнях. Гэта супадзенне пакаленняў ствараецца тым, што некаторыя групы вырабляюць адзін вывадак, а іншыя — два вывадкі ў перыяд размнажэння[12]. Час з’яўлення лічынак P. longipennis таксама быў звязаны з прысутнасцю яго драпежніка, {{bt-bellat||Anax junius}}. Даследаванні паказалі, што калі лічынкі знаходзяцца ў сваім пікавым фізічным стане, то яны маюць больш высокую верагоднасць з’яўлення ў прысутнасці драпежніка, у адрозненне ад больш слабых лічынак, якія могуць з’явіцца ў адсутнасць драпежніка. Канібалізм таксама прадстаўляе пагрозу, і больш моцныя лічынкі з’яўляюцца раней, калі гэтая пагроза высокая[13].

Захаванне і глабальнае пацяпленне[правіць | правіць зыходнік]

Гэты від знаходзіцца ў нізкай уразлівасці ў дачыненні да захавання[5]. Аднак P. longipennis і ўсе іншыя стракозы з’яўляюцца індыкатарамі здаровай экасістэмы. Паколькі водна-балотныя ўгоддзі і іншыя розныя месцы пражывання стракоз памяншаюцца з-за разбурэння асяроддзя пражывання, таксама памяншаюцца папуляцыі стракоз. Такім чынам, стракозы знаходзяцца ў авангардзе прыродаахоўных рухаў[14].

Што тычыцца глабальнага пацяплення, даследаванні паказалі, што павышэнне тэмпературы ўплывае на час з’яўлення лічынак і іх выжыванне. Лічынкі ва ўмовах, прагназаваных на 100 гадоў у будучыні, з’яўляюцца значна раней, і ўзровень іх выжывальнасці значна ніжэйшы, што паказвае на магчымыя наступствы глабальнага пацяплення для гэтай страказы[15].

Зноскі

  1. ↑ а б James G. Needham; Minter J. Westfall, Jr.; Michael L. May (2000). Dragonflies of North America (rev. ed.). Gainesville, FL: Scientific Publishers. pp. 762–763. ISBN 0-945417-94-2.
  2. ↑ а б в Blue Dasher. Odonata Central. The University of Alabama Museums Research and Collections. Архівавана з першакрыніцы 25 October 2016.
  3. ↑ а б McCauley, Shannon J. (2010). "Body size and social dominance influence breeding dispersal in male Pachydiplax longipennis (Odonata)". Ecological Entomology [англійская]. 35 (3): 377–385. doi:10.1111/j.1365-2311.2010.01191.x. ISSN 1365-2311. S2CID 3965494.
  4. ↑ а б Baird, Joel M.; May, Michael L. (2003-03-01). "Fights at the Dinner Table: Agonistic Behavior in Pachydiplax longipennis (Odonata: Libellulidae) at Feeding Sites". Journal of Insect Behavior [англійская]. 16 (2): 189–216. doi:10.1023/A:1023963717997. ISSN 1572-8889. S2CID 43097439.
  5. ↑ а б в White, E. L., Hunt, P. D., Schlesinger, M. D., Corser, J. D., & deMaynadier, P. G. (2014).
  6. ↑ Catling, Paul M. (2016-04-01). "Climate Warming as an Explanation for the Recent Northward Range Extension of Two Dragonflies, Pachydiplax longipennis and Perithemis tenera, into the Ottawa Valley, Eastern Ontario". The Canadian Field-Naturalist [англійская]. 130 (2): 122–132. doi:10.22621/cfn.v130i2.1846. ISSN 0008-3550.
  7. ↑ Moore, Michael P.; Lis, Cassandra; Gherghel, Iulian; Martin, Ryan A. (April 2019). Grether, Greg (рэд.). "Temperature shapes the costs, benefits and geographic diversification of sexual coloration in a dragonfly". Ecology Letters [англійская]. 22 (3): 437–446. doi:10.1111/ele.13200. PMID 30616297. S2CID 58632317.
  8. ↑ Blue Dasher. imnh.isu.edu. Праверана 31 студзеня 2017.
  9. ↑ Zevit. BC’s Coast Region: Species & Ecosystems of Conservation Concern, Blue Dasher (Pachydiplax longipennis). South Coast Conservation Program (1 сакавіка 2011). Архівавана з першакрыніцы 2 лютага 2017.
  10. ↑ Baird, Joel M.; May, Michael L. (1997-09-01). "Foraging behavior of Pachydiplax longipennis (Odonata: Libellulidae)". Journal of Insect Behavior [англійская]. 10 (5): 655–678. doi:10.1007/BF02765385. ISSN 1572-8889. S2CID 34203039.
  11. ↑ Benke, Arthur C.; Benke, Susan S. (1975). "Comparative Dynamics and Life Histories of Coexisting Dragonfly Populations". Ecology [англійская]. 56 (2): 302–317. doi:10.2307/1934962. ISSN 1939-9170. JSTOR 1934962.
  12. ↑ Wissinger, Scott A. (1988-03-01). "Life History and Size Structure of Larval Dragonfly Populations". Journal of the North American Benthological Society. 7 (1): 13–28. doi:10.2307/1467827. ISSN 0887-3593. JSTOR 1467827. S2CID 84596206.
  13. ↑ Moore, Michael P.; Lis, Cassandra; Martin, Ryan A. (2018). "Larval body condition regulates predator-induced life-history variation in a dragonfly". Ecology [англійская]. 99 (1): 224–230. doi:10.1002/ecy.2056. ISSN 1939-9170. PMID 29068045.
  14. ↑ Pupke. Dragonflies - Important Environmental Indicators (англ.). Biophilia Foundation (6 жніўня 2018). Праверана 6 красавіка 2021.
  15. ↑ McCauley, Shannon J.; Hammond, John I.; Frances, Dachin N.; Mabry, Karen E. (2015). "Effects of experimental warming on survival, phenology, and morphology of an aquatic insect (Odonata)". Ecological Entomology [англійская]. 40 (3): 211–220. doi:10.1111/een.12175. ISSN 1365-2311. PMC 4443926. PMID 26028806.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Pachydiplax_longipennis&oldid=4689046"