Закон захавання імпульсу

Зако́н аб захава́нні і́мпульсу — адзін з фундаментальных законаў прыроды, які з'яўляецца адлюстраваннем аднароднасці прасторы. Закон захавання імпульса сцвярджае, што імпульс замкнёнай механічнай сістэмы, гэта значыць, сістэмы, на якую не дзейнічаюць вонкавыя сілы, не змяняецца з цягам часу:

$\mathbf {p} =const(\mathbf {F} _{ex}=0)$

Закон захавання імпульсу заключаецца у тым, што калі два ці некалькі цел ўзаемадзейнічаюць паміж сабой і не падвяргаюцца ўзаемадзеянню знешніх сіл, гэтыя цела ўтвараюць замкнёную сістэму. Імпульс кожнага цела, якое ўваходзіць у сістэму, можа мяняцца ў выніку іх узаемадзеяння. Але вектарная сума імпульсаў цел, складнікаў замкнёнай сістэмы, не змяняецца з цягам часу пры любых узаемадзеяннях і рухах гэтых цел ў сістэме.

Дапусцім, што сістэма складаецца з двух цел, тады матэматычна гэты закон можна запісаць так:

$m_{1}{\overrightarrow {v_{1}}}+m_{2}{\overrightarrow {v_{2}}}=m_{1}{\overrightarrow {v_{1}}}'+m_{2}{\overrightarrow {v_{2}}}'$

Закон захавання імпульсу вынікае з законаў Ньютана. Так, трэці закон Ньютана дазваляе «ануляваць» усе ўнутраныя сілы, што дзейнічаюць у сістэме, бо яны роўныя па велічыні і адваротныя па напрамку і, такім чынам, іх сума складае нуль.

Закон захавання імпульсу з'яўляецца пашырэннем першага закона Ньютана на сістэму, якая складаецца з мноства матэрыяльных пунктаў.

Гл. таксама

• Закон захавання моманту імпульсу