Удзельнік:Чаховіч Уладзіслаў/Лондан: Розніца паміж версіямі
clean up з дапамогай AWB Тэг: Спасылкі на старонкі неадназначнасцяў |
clean up з дапамогай AWB |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
{{пісьменнік}} |
|||
{{пісьменьнік}} |
|||
'''Віктар Анатолевіч Шандаровіч'''<ref>{{ |
'''Віктар Анатолевіч Шандаровіч'''<ref>{{cite web|author=[[Ганна Соўсь]]|title=Шандаровіч: Ад дзясяткаў мільёнаў тэлегледачоў 15 гадоў таму да выхаду з плакатам да мінакоў|url=https://www.svaboda.org/a/26560434.html|publisher=[[Беларуская служба Радыё Свабода|Беларуская служба Радыё «Свабода»]]|date=1 верасня 2014|accessdate=13 студзеня 2022}}</ref> ({{lang-ru|Ви́ктор Анато́льевич Шендеро́вич}}; {{ДН|15|8|1958}}, {{МН|Масква||}}) — [[Расія|расійскі]] і [[Ізраіль|ізраільскі]] [[журналіст]], празаік, [[паэт]], [[драматург]], [[сцэнарыст]], тэлевядоўца і радыёвядоўца, сатырык, [[публіцыст]], [[педагог]]. Калумніст часопісу [[The New Times]]. |
||
== |
== Біяграфія == |
||
Нарадзіўся з сям'і |
Нарадзіўся з сям'і інжынера Анатоля Семяновіча Шандаровіча (1930—2017) і педагога Інесы Яўсееўны Дазорцавай (1929—2011). Дзед па бацькоўскай лініі, Сямён Маркавіч Шандаровіч (1903—1984), інжынер-хімік, працаваў на заводзе ЗІЛ, двойчы падвяргаўся палітычным рэпрэсіям у 1929 і 1948 гадах. Бабуля па бацькоўскай лініі — Лідзія (народжаная Эйдля)<ref>[https://gazetaby.com/post/shenderovich-ded-iz-belarusi-edinstvennyj-iz-183-c/160415/ Шендерович: «Дед из Беларуси — единственный из 183 человек живым проскочил 1937 год»]</ref>. Другі дзед, Яўсей Самуілавіч Дазорцаў, быў начальнікам аддзелу СПА Наркамату вугальнай прамысловасці. Старэйшы лейтэнант Яўсей Дазорцаў, камандзір роты 477-га стралковага палка<ref>{{cite web|accessdate = 2016-01-06|title = Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Дозорцев Евсей Самойлович, 07.10.1941, погиб,|url = https://pamyat-naroda.ru/heroes/memorial-chelovek_prikaz9413398/|publisher = pamyat-naroda.ru}}</ref>. 161-й стралковай дывізіі — будучай 4-й гвардзейскай стралковай Апосталаўска-Венскай Чырванасцяжнай дывізіі, загінуў на фронце 7 кастрычніка 1941 года<ref>{{cite web|accessdate = 2016-01-06|title = Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Дозорцев Евсей Самойлович, 07.10.1941, погиб,|url = https://pamyat-naroda.ru/heroes/memorial-chelovek_prikaz9187287/|publisher = pamyat-naroda.ru}}</ref> пад [[Ленінград]]ам<ref>{{cite web|accessdate = 2016-01-06|title = Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Дозорцев Евсей Самойлович, __.10.1941, погиб,|url = https://pamyat-naroda.ru/heroes/memorial-chelovek_donesenie51005542/|publisher = pamyat-naroda.ru}}</ref><ref>{{cite web|accessdate = 2016-01-06|title = Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Дозорцев Евсей Самойлович,, погиб (пропал без вести),|url = https://pamyat-naroda.ru/heroes/memorial-chelovek_dopolnitelnoe_donesenie75336158/|publisher = pamyat-naroda.ru}}</ref><ref>{{cite web|accessdate = 2016-01-06|title = Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Дозорцев Евсей Самойлович, 07.10.1941, убит,|url = https://pamyat-naroda.ru/heroes/memorial-chelovek_donesenie72751696/|publisher = pamyat-naroda.ru}}</ref>. Пахаваны ў в. Гонтавая Ліпка Ленінградскай вобласці<ref>{{cite web|accessdate = 2016-01-06|title = Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Дозорцев Евсей Самойлович, 07.10.1941, убит,|url = https://pamyat-naroda.ru/heroes/memorial-chelovek_dopolnitelnoe_donesenie5700494/|publisher = pamyat-naroda.ru}}</ref>. |
||
У 10 |
У 10 класе Віктара Шандаровіча заўважае [[Канстанцін Райкін]] і Шандаровіч патрапіў на навучанне ў тэатральную школу [[Алег Табакоў|Алега Табакова]]. Гэты факт вызначыў далейшы лёс падлетка. У 1975 годзе ён паступае на рэжысуру і праз 5 гадоў паспяхова абараняе дыплом [[Маскоўскі інстытут культуры і мастацтваў|Маскоўскага інстытута культуры і мастацтваў]]. |
||
Пасля навучання Віктар праходзіць тэрміновую службу ў войску. У далейшым ён казаў, што менавіта служба дала яму многія сюжэты, якія ён увасобіў у сваіх сатырычных творах. Аж да 1990 года Шандаровіч працаваў у ГІТІСе, дзе не толькі выкладаў сцэнічнае майстэрства, але і ставіў уласныя карціны. Так, у 1988 годзе па сатырычных расказах Віктара выступіў [[Генадзь Хазанаў]]. Аднак пік кар'еры рэжысёра прыйшоўся на 1990-я гады. |
|||
Адной з |
Адной з прычын знішчэння расійскімі ўладамі старога НТВ былі "Куклы" і праграма "Ітого", якія рыхтаваў і веў Віктар Шандаровіч. Супрацоўнічае з «Радыё Свабода»: з 29 ліпеня 2003 па 27 снежня 2009 года вёў перадачу «Все свободны», да жніўня 2015 года публікаваўся на сайце радыёстанцыі як адзін з калумністаў. |
||
З 14 лістапада 2003 па 28 чэрвеня 2008 |
З 14 лістапада 2003 па 28 чэрвеня 2008 года - мастацкі кіраўнік і вядучы праграмы "Плаўлены сырок" на радыёстанцыі "[[Эхо Москвы]]". |
||
10 студзеня 2022 |
10 студзеня 2022 года паведаміў у соцсетках, што з'ехаў з Расіі ў мэтах бяспекі<ref>[https://www.svaboda.org/a/31651036.html «Мірнаму пратэсту ў таталітарным грамадстве наканаванае паражэнне», — Шандаровіч пра свой ад’езд і кроў беларусаў], [[Радыё Свабода]], 13-01-2022 </ref>. |
||
== |
== Творчасць == |
||
=== П'есы === |
=== П'есы === |
||
* 2001 — Два ангелы, чатыры чалавекі |
* 2001 — Два ангелы, чатыры чалавекі |
||
* 2002 — Цёзка |
* 2002 — Цёзка Швейцэра |
||
* 2007 — Пятрушка |
* 2007 — Пятрушка |
||
* 2010 — Пацярпелы |
* 2010 — Пацярпелы Гольдзінер |
||
* 2011 — Вечаровы выезд таварыства |
* 2011 — Вечаровы выезд таварыства сляпых |
||
* 2011 — Цяперашні момант |
* 2011 — Цяперашні момант |
||
* 2019 — Пабачыць |
* 2019 — Пабачыць Солсберы |
||
Па |
Па п’есе «Пацярпелы Гольдзінер» у 2014 годзе быў пастаўлены спектакль, у якім галоўную роль граў [[Уладзімір Этуш]]<ref name="etush">{{cite web|url=https://www.etush.ru/afisha/poterpevshij-goldiner-2014.html|title=«Потерпевший Гольдинер» (2014)|first=|last=|website=etush.ru|date=|accessdate=2020-11-30}}</ref>. |
||
=== Кнігі === |
=== Кнігі === |
||
Радок 31: | Радок 31: | ||
* 1993 — [http://shender.ru/books/list/?.nom=07 ''… В деревне Гадюкино — дожди''] |
* 1993 — [http://shender.ru/books/list/?.nom=07 ''… В деревне Гадюкино — дожди''] |
||
* 1995 — [http://shender.ru/books/list/?.nom=04 ''Семячкі''] (М.: [[Текст (выдавецтва)|Текст]]) |
* 1995 — [http://shender.ru/books/list/?.nom=04 ''Семячкі''] (М.: [[Текст (выдавецтва)|Текст]]) |
||
* 1997 — '' |
* 1997 — ''Тэатр аднаго Шэндэровіча'' |
||
* 1998 — [http://shender.ru/books/list/?.nom=01 ''Куклы''] |
* 1998 — [http://shender.ru/books/list/?.nom=01 ''Куклы''] |
||
* 1999 — [http://shender.ru/books/list/?.nom=03 ''Московский пейзаж''] |
* 1999 — [http://shender.ru/books/list/?.nom=03 ''Московский пейзаж''] |
||
Радок 44: | Радок 44: | ||
* 2006 — [http://zakharov.ru/index.php?option=com_books&task=book_details&book_id=53&Itemid=56''Недодумец, или как я победил Марк Твена''], ISBN 5-8159-0590-9 |
* 2006 — [http://zakharov.ru/index.php?option=com_books&task=book_details&book_id=53&Itemid=56''Недодумец, или как я победил Марк Твена''], ISBN 5-8159-0590-9 |
||
* 2006 — [http://zakharov.ru/index.php?option=com_books&task=book_details&book_id=54&Itemid=56''Изюм из булки. Издание второе. Исправленное и дополненное''] |
* 2006 — [http://zakharov.ru/index.php?option=com_books&task=book_details&book_id=54&Itemid=56''Изюм из булки. Издание второе. Исправленное и дополненное''] |
||
* 2007 — ''Плавленые сырки и другая пища для |
* 2007 — ''Плавленые сырки и другая пища для ўма'' |
||
* 2007 — ''Хромой стих'' (М.: [[Время (выдавецтва)|Время]]) |
* 2007 — ''Хромой стих'' (М.: [[Время (выдавецтва)|Время]]) |
||
* 2009 — ''Схевенинген'' (М.: [[Время (выдавецтва)|Время]]), ISBN 978-5-9691-0456-3 |
* 2009 — ''Схевенинген'' (М.: [[Время (выдавецтва)|Время]]), ISBN 978-5-9691-0456-3 |
||
Радок 56: | Радок 56: | ||
* 2015 — ''Соло на флейте'' (М. : Время), ISBN 978-5-9691-1274-2 |
* 2015 — ''Соло на флейте'' (М. : Время), ISBN 978-5-9691-1274-2 |
||
{{Зноскі}} |
|||
== Крыніцы == |
|||
{{Крыніцы}} |
|||
{{бібліяінфармацыя}} |
{{бібліяінфармацыя}} |
||
{{ |
{{DEFAULTSORT:Шандаровіч, Віктар Анатолевіч}} |
||
[[Катэгорыя:Асобы]] |
|||
[[Катэгорыя:Нарадзіліся ў Маскве]] |
[[Катэгорыя:Нарадзіліся ў Маскве]] |
||
[[Катэгорыя: |
[[Катэгорыя:журналісты Расіі]] |
||
[[Катэгорыя: |
[[Катэгорыя:Рускія літаратары]] |
||
[[Катэгорыя: |
[[Катэгорыя:педагогі Расіі]] |
Версія ад 12:46, 16 студзеня 2022
Чаховіч Уладзіслаў/Лондан | |
---|---|
Асабістыя звесткі | |
Прафесійная дзейнасць |
Віктар Анатолевіч Шандаровіч[1] (руск.: Ви́ктор Анато́льевич Шендеро́вич; 15 жніўня 1958, Масква) — расійскі і ізраільскі журналіст, празаік, паэт, драматург, сцэнарыст, тэлевядоўца і радыёвядоўца, сатырык, публіцыст, педагог. Калумніст часопісу The New Times.
Біяграфія
Нарадзіўся з сям'і інжынера Анатоля Семяновіча Шандаровіча (1930—2017) і педагога Інесы Яўсееўны Дазорцавай (1929—2011). Дзед па бацькоўскай лініі, Сямён Маркавіч Шандаровіч (1903—1984), інжынер-хімік, працаваў на заводзе ЗІЛ, двойчы падвяргаўся палітычным рэпрэсіям у 1929 і 1948 гадах. Бабуля па бацькоўскай лініі — Лідзія (народжаная Эйдля)[2]. Другі дзед, Яўсей Самуілавіч Дазорцаў, быў начальнікам аддзелу СПА Наркамату вугальнай прамысловасці. Старэйшы лейтэнант Яўсей Дазорцаў, камандзір роты 477-га стралковага палка[3]. 161-й стралковай дывізіі — будучай 4-й гвардзейскай стралковай Апосталаўска-Венскай Чырванасцяжнай дывізіі, загінуў на фронце 7 кастрычніка 1941 года[4] пад Ленінградам[5][6][7]. Пахаваны ў в. Гонтавая Ліпка Ленінградскай вобласці[8].
У 10 класе Віктара Шандаровіча заўважае Канстанцін Райкін і Шандаровіч патрапіў на навучанне ў тэатральную школу Алега Табакова. Гэты факт вызначыў далейшы лёс падлетка. У 1975 годзе ён паступае на рэжысуру і праз 5 гадоў паспяхова абараняе дыплом Маскоўскага інстытута культуры і мастацтваў.
Пасля навучання Віктар праходзіць тэрміновую службу ў войску. У далейшым ён казаў, што менавіта служба дала яму многія сюжэты, якія ён увасобіў у сваіх сатырычных творах. Аж да 1990 года Шандаровіч працаваў у ГІТІСе, дзе не толькі выкладаў сцэнічнае майстэрства, але і ставіў уласныя карціны. Так, у 1988 годзе па сатырычных расказах Віктара выступіў Генадзь Хазанаў. Аднак пік кар'еры рэжысёра прыйшоўся на 1990-я гады.
Адной з прычын знішчэння расійскімі ўладамі старога НТВ былі "Куклы" і праграма "Ітого", якія рыхтаваў і веў Віктар Шандаровіч. Супрацоўнічае з «Радыё Свабода»: з 29 ліпеня 2003 па 27 снежня 2009 года вёў перадачу «Все свободны», да жніўня 2015 года публікаваўся на сайце радыёстанцыі як адзін з калумністаў.
З 14 лістапада 2003 па 28 чэрвеня 2008 года - мастацкі кіраўнік і вядучы праграмы "Плаўлены сырок" на радыёстанцыі "Эхо Москвы".
10 студзеня 2022 года паведаміў у соцсетках, што з'ехаў з Расіі ў мэтах бяспекі[9].
Творчасць
П'есы
- 2001 — Два ангелы, чатыры чалавекі
- 2002 — Цёзка Швейцэра
- 2007 — Пятрушка
- 2010 — Пацярпелы Гольдзінер
- 2011 — Вечаровы выезд таварыства сляпых
- 2011 — Цяперашні момант
- 2019 — Пабачыць Солсберы
Па п’есе «Пацярпелы Гольдзінер» у 2014 годзе быў пастаўлены спектакль, у якім галоўную роль граў Уладзімір Этуш[10].
Кнігі
- 1991 — Цветы для профессора Плейшнера
- 1993 — … В деревне Гадюкино — дожди
- 1995 — Семячкі (М.: Текст)
- 1997 — Тэатр аднаго Шэндэровіча
- 1998 — Куклы
- 1999 — Московский пейзаж
- 2000 — Куклиада
- 2000 — Антология
- 2000 — 208 избранных страниц
- 2004 — Здесь было НТВ и другие истории
- 2004 — Здесь было НТВ, ТВ-6, ТВС
- 2005 — Монолог с властью
- 2005 — Кинотеатр повторного фильма
- 2005 — Изюм из булки, ISBN 978-5-8159-0826-0
- 2006 — Недодумец, или как я победил Марк Твена, ISBN 5-8159-0590-9
- 2006 — Изюм из булки. Издание второе. Исправленное и дополненное
- 2007 — Плавленые сырки и другая пища для ўма
- 2007 — Хромой стих (М.: Время)
- 2009 — Схевенинген (М.: Время), ISBN 978-5-9691-0456-3
- 2009 — Случай с йеху и другие истории нашего зоопарка. Мои встречи с правосудием (М.: Новая газета), ISBN 978-5-91147-008-1
- 2010 — Операция «Остров» (М.: Астрель, Corpus), ISBN 978-5-271-27466-4
- 2012 — Евроремонт: рассказы (М.: Астрель, CORPUS), ISBN 978-5-271-43135-7
- 2014 — Блокада мозга 2014 (М.: Захаров), ISBN 978-5-8159-1330-1
- 2015 — Проклятие Пелопа (М.: Пробел-2000), ISBN 978-5-98604-495-8
- 2015 — Рептилион и другие истории о любви (М.: Время), ISBN 978-5-9691-1399-2
- 2015 — Соло на флейте (М. : Время), ISBN 978-5-9691-1274-2
Зноскі
- ↑ Ганна Соўсь. Шандаровіч: Ад дзясяткаў мільёнаў тэлегледачоў 15 гадоў таму да выхаду з плакатам да мінакоў . Беларуская служба Радыё «Свабода» (1 верасня 2014). Праверана 13 студзеня 2022.
- ↑ Шендерович: «Дед из Беларуси — единственный из 183 человек живым проскочил 1937 год»
- ↑ Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Дозорцев Евсей Самойлович, 07.10.1941, погиб, . pamyat-naroda.ru. Праверана 6 студзеня 2016.
- ↑ Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Дозорцев Евсей Самойлович, 07.10.1941, погиб, . pamyat-naroda.ru. Праверана 6 студзеня 2016.
- ↑ Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Дозорцев Евсей Самойлович, __.10.1941, погиб, . pamyat-naroda.ru. Праверана 6 студзеня 2016.
- ↑ Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Дозорцев Евсей Самойлович,, погиб (пропал без вести), . pamyat-naroda.ru. Праверана 6 студзеня 2016.
- ↑ Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Дозорцев Евсей Самойлович, 07.10.1941, убит, . pamyat-naroda.ru. Праверана 6 студзеня 2016.
- ↑ Память народа :: Донесение о безвозвратных потерях :: Дозорцев Евсей Самойлович, 07.10.1941, убит, . pamyat-naroda.ru. Праверана 6 студзеня 2016.
- ↑ «Мірнаму пратэсту ў таталітарным грамадстве наканаванае паражэнне», — Шандаровіч пра свой ад’езд і кроў беларусаў, Радыё Свабода, 13-01-2022
- ↑ «Потерпевший Гольдинер» (2014) . etush.ru. Праверана 30 лістапада 2020.