Перайсці да зместу

Георгій Канстанцінавіч Гур’янаў

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Гур'янаў.
Георгій Гур'янаў
Поўнае імя Георгій Канстанціновіч Гур'янаў
Дата нараджэння 27 лютага 1961(1961-02-27)
Месца нараджэння
Дата смерці 20 ліпеня 2013
Месца смерці
Месца пахавання
Краіна СССР, Расія
Музычная дзейнасць
Прафесіі ударнік, мастак
Інструменты ударная ўстаноўка, drum machine[d], бас-гітара і піяніна[d]
Жанры рускі рок[d], пост-панк і новая хваля[d]
Псеўданімы Густав
Калектыў «Кино», Галерэя «Д137», «Поп-механика»
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Гео́ргій (Гу́стаў) Канстанцінавіч Гур’я́наў (27 лютага 1961, Ленінград, РСФСР, СССР — 20 ліпеня 2013, Санкт-Пецярбург, Расія) — савецкі і расійскі рок-музыкант, мастак.

З 1984 па 1990 гады — бубнач, аранжыроўшчык, аўтар некаторых басавых партый і бэк-вакаліст гурта «Кіно», удзельнічаў у праекце «Поп-механика». З 1990 па 2013 год працаваў як мастак; з 1993 года — ганаровы прафесар пецярбургскай Новай Акадэміі вытанчаных мастацтваў.

Біяграфія

[правіць | правіць зыходнік]

Георгій Гур’янаў нарадзіўся 27 лютага 1961 года ў радзільным доме Петраградскага раена ў г. Ленінградзе ў сям’і геолагаў: Канстанціна Федаравіча (06.07.1914 — 26.10.1993) і Маргарыты Вікенцьеўны (22.12.1924 — 09.02.2013). Яшчэ да школы, пачаў займацца музыкай у музычным гуртку пры ПК імя Казіцкага, дзе вучыўся граць на розных інструментах: на балалайцы, домры, фартэпіяна, гітары.

В детстве я вставился Led Zeppelin и из-за них пошёл в музыкальный кружок, где мне сказали: «Малыш, для начала научись играть на балалайке». Я научился — но это не звучало как Led Zeppelin. А в музыкальном училище педагог мне говорит: «Играй рок-н-ролл восемь часов в сутки — и приобретёшь опыт». Да пошёл ты, кретин, сам так играй рок-н-ролл!

— з інтэрв'ю Г. Гур'янава з Ігарам Удовіным[2]

З 1974 па 1976 гг.. вучыўся ў сярэдняй школе № 363 ў Купчына. У 1975 годзе скончыў гарадскую мастацкую школу № 1. У 1976 годзе паступіў у Ленінградскае мастацкае вучылішча імя В. А. Сярова. Правучыўшыся год, пакінуў яго.

У канцы 70-х — пачатку 80-х некаторы час жыў у Маскве.

Быў у ліку заснавальнікаў «Клуба сяброў Маякоўскага».

З канца 1980-х гадоў шмат падарожнічаў, наведаў Капенгаген і Амстэрдам, Парыж, Рым, Будапешт, Нью-Ёрк, Лос-Анджэлес, Кадакес, доўга жыў у Берліне, у Лондане, у Іспаніі (вывучаў з 1993 года іспанскую мову). Сваімі любімымі гарадамі называў Санкт-Пецярбург, Мадрыд і Лондан. Жыў і працаваў у Санкт-Пецярбургу, у апошнія гады — на Ліцейным праспекце. Жанаты не быў.

Музыка

[правіць | правіць зыходнік]

У 1978—1979 гадах граў на бас-гітары ў гурце Сяргея «Сэма» Сяменава (цяпер «Дзядзька Сэм»). У 1983—1984 гг.. нядоўгі час выступаў у складзе панк-гурта «Аўтаматычныя здавальняльнікі». У 1985 годзе дапамагаў з запісам ўдарных гурте «Народнае апалчэнне» на альбоме «Новогодие». У сярэдзіне 1980-х некаторы час быў барабаншчыкам ў групе «Игры».

У 1982 годзе сустрэўся з Віктарам Цоем. З 1984 года пачаў граць у групе «Кіно», як барабаншчык, аранжыроўшчык і бэк-вакаліст. Граў у гурту да гібелі В. Цоя ў аўтакатастрофе пад Рыгай у жніўні 1990 года і наступнага распаду гурта. На момант гібелі Цоя, па сведчанні Гур’янава, гурт рыхтавался зноў адправіцца ў Токіа, дзе ім павінна была заняцца японская прадзюсарская карпарацыя, гаворка ішла аб глабальным фінансаванні[3].

У 1980-х гадах быў вядомы пад псеўданімам «Густав». У 1982 годзе разам з В. Цоем увайшоў у групу «Новыя мастакі».

12 кастрычніка 1982 года прайшла першая акцыя «Новых мастакоў» — «Нуль аб’ект». Мастакоў натхнялі дзве авангардныя ідэі: «нуль-культура», то есць пошук сутнасці за агульнапрынятымі сэнсамі, і «всечество» Ларыенава—Зданевича[4]. З 1985 Г. Гур’янаў і В. Цой разам з «Новымі мастакамі» становяцца мастакамі ленінградскага рок-клуба.

У 1980-я гады Гур’янаў пачынае супрацоўнічаць з першапраходцамі ў вобласці электроннай музыкі ў СССР — дуэтам «Новыя кампазітары». У другой палове 1980-х гадоў некаторы час існуе сумесны праект музыкаў «Кіно» і «Новых кампазітараў» пад назвай «Start».

З 1985 года ўваходзіць у склад індустрыяльнага гурта аркестра Сяргея Курохіна «Поп-механіка», дзе таксама прымае ўдзел ў якасці барабаншчыка і вакаліста.

Адрозніваўся своеасаблівай стылевай манерай ігры на ўдарных, граючы на ўстаноўцы стоячы. Рабілася гэта з аглядкай на заходніх «новых рамантыкаў», як «Duran Duran» і інш.

У канцы 1980-х гадоў надае ўвагу культуры «тэхна», «хаўс-музыкі» і клубнага руху, арганізоўвае першыя «рейвы» у Пецярбургу. У пачатку 1990-х гадоў адзін з натхняльнікаў і ўдзельнікаў першых расійскіх рэйвов: «Гагарын-party 1», «Гагарын-party 2» на ВДНГ і «Мабіле-party» на стадыене ў Крылатском ў Маскве. Распрацаваў дызайн і сімволіку плакатаў першых рэйвов.

Жывапіс

[правіць | правіць зыходнік]

У 1979 годзе знаеміцца з мастаком Цімурам Новікавым, у 1982 годзе становіцца адным з першых удзельнікаў створанай Новікавым групы «Новыя Мастакі». З таго часу пачынае выстаўляць свае работы. Прымаў удзел у сумесных з Новікавым праектах «0-рэвалюцыя», «0-аб’ект». З снежня 1989 года ўваходзіць у калектыў мастакоў новага академизма, заяўленага Цімурам Новікавым. З гэтага часу і да канца жыцця ўдзельнічае ў шматлікіх выставах.

У чэрвені 1990 года прыняў удзел у Першай выставе на пралеце Палацавага моста[5] , арганізаванай мастаком Іванам Маўсясянам. Удзельнікі выставы стваралі творы адмыслова для гэтай экспазіцыі, у кантакце з зададзеным гарадскім прасторай. Працы ўвайшлі ў збор Музея «Палацавы мост»[6].

У 1990 годзе ўдзельнічае ў праекце «Маладосць і прыгажосць у мастацтве», (канферэнцыя і выстаўка), праведзеным Цімурам Новікавым і Дуняй Смірновай у ленінградскім Доме Вучоных.[7]

У 1991 годзе ўдзельнічае ў выставе «Акадэмізм і Неокадеізм» ў Мармуровым палацы (музей У. І. Леніна), разам з іншымі першымі неокадемістамі: Т. Новікавым, Д. Егельским і маладым куцюр’е К. Ганчаровым. Становіцца адным з першых мадэляў К. Ганчарова, які стварыў Модны дом «Строгі юнакі»), носіць вопратку яго дызайну (паліто, камізэлькі, кашулі). З гэтага часу атрымлівае сярод сяброў, які застаўся з ім да канца жыцця «тытул» — «сумленне пецярбургскага стылю». Г. Гур’янаў лічыўся адным з «пецярбургскіх дэндзі» канца 20—пачатку 21 стагоддзя[8].

21-22 чэрвеня 1991 года ўдзельнічае ў Другой выставе на пралеце Палацавага моста, выстаўляе манументальнае маляўнічае пано «Змагары». Іншымі ўдзельнікамі выставы былі Т. Новікаў, І. Маўсесян, Д. Егельский, Ст. Тузоў і інш.[9]

10 красавіка 1991 года стаў пераможцам тэлевізійнага конкурсу «Новае імя Расіі і краін садружнасці»[10].

У ліпені 1992 года ўдзельнічае ў Трэцяй выставе на пралеце Палацавага моста «Феерыя і Алегорыя Леанарда» і на выставе «Таемны культ» ў Мармуровым палацы; на выставе былі прадстаўлены таксама працы Вільгельма фон Гледен і французскіх мастакоў П’ера і Жыля.[11]

У 1993 годзе круг неокадемистов зменьваецца ў інстытут пад назвай «Новая акадэмія вытанчаных мастацтваў». «З’яўленне Новай акадэміі разглядалася як нейкая гульня ў новы афіцыез». Мастакі неокадемисты — Т. Новікаў, Г. Гур’янаў, Ст. Тузоў, Д. Егельский і А. Мядзведзеў — атрымліваюць званне ганаровых прафесараў Новай Акадэміі.[12]

12 мая 1993 года адкрываецца першая персанальная выстаўка Г. Гур’янава у Дзяржаўным Рускім музеі (Мармуровы палац). 9-12 снежня 1993 года ўдзельнічае ў выставе «Ідэя цела ў сучасным рускім мастацтве» (Гамбург, Выставачная зала Гамбург-імшы). 10-19 чэрвеня 1994 года ўдзельнічае ў выставе «Рэнесанс і рэзыстанс» ў Дзяржаўным Рускім музеі (Мармуровы палац). 4 лістапада 1994 года адкрываецца персанальная выстаўка мастака «Сіла волі» ў галерэі Риджина, Масква, куратар — Цімур Новікаў. У верасні 1995 года ўдзельнічае ў выставе «Аб прыгажосці» ў галерэі «Риджина», Масква, куратар — Дэн Камерон[13]. У лютым-красавіку 1997 года прымае ўдзел ў выставе «Новы рускі класіцызм» ў Стеделийк музеум, Амстэрдам.

C 1999 года прымаў удзел у руху «Новыя сур’езныя», арганізаваным Цімурам Новікавым.

У верасні 2001, сакавіку 2003 і ў 2004 годзе праходзяць персанальныя выставы мастака ў пецярбургскай галерэі Д-137, галерэя таксама неаднаразова ўяўляла працы мастака ў рамках праекта Арт-Масква. У 2004 годзе. праходзіць персанальная выстаўка мастака ў парыжскай галерэі Orel Art, Парыж. У 2011—2012 гадах удзельнічае ў выставе «Новая акадэмія. Санкт-Пецярбург» у фондзе культуры «Кацярына», Масква, куратар Аркадзь Іппалітаў. Працы мастака складаюць асноўны блок выставы.

З 1991 года і да канца жыцця асноўнай тэмай работ Гур’янава становяцца дынамічныя спартыўныя сюжэты. Мастак узнаўляе ў сваёй жывапісу матывы спартыўнай фатаграфіі 1930-х гадоў; іншымі крыніцамі становяцца для яго фільмы на спартыўныя тэмы — «Алімпія» і «Строгі юнак». Сваім зваротам у гэтай тэме мастак даказвае, што «таталітарнае мастацтва было само па сабе розным і не вычэрпвалася плоскай ідэалогіяй сацыяльнага або расавага гвалту»[14]. У працах Гур’янава вобразы Родченко, Рифеншталь і Роома паўстаюць вызваленымі ад любой ідэалогіі, акрамя ўлады эстэтызмў. Вобразы спартсменаў і маракоў Гур’янаў робіць, практычна, аўтапартрэтнымі, чым «сцірае з іх адбітак „класавай масы“, замяняючы сваім асабістым нарцысізмам пасіянарнасць натоўпу»[14].

В неокадемизме… роль Гурьянова представляется особенно значительной, потому что он первым приближается в табуированной тоталитарной иконографии… и делает это серьёзно… без защитной маски соц-артовской концептуальной иронии.

— Андрэй Хлабысцін[15]

Працы мастака (абраныя, жывапіс):

  • «Баксеры», «Керель», «Даеш гол!» 1991
  • «Дзяўчына з дзідай» 1994
  • «Строгі юнак» Трыпціх 1994
  • «Весляры» 1998—2000
  • «Чырвоны кастрычнік», 1998
  • «Кранштадт» 1998—2003
  • «Авіятар» 1999
  • «Трактарыстка» 2002
  • «Гімнаст» 2003
  • «Трамплін» 2006

Кіно і тэлебачанне

[правіць | правіць зыходнік]

З 1986 года здымаецца ў кліпах гурта «Кіно» і ў культавых фільмах «Канец канікул», «Рок», «Асса» і іншых, іграючы самога сябе.

У 1989 годзе, намаганнямі Юрыса Лесніка, Уладзіслава Мамышева-Манро і Цімура Новікава, ствараецца першая незалежная тэлекампанія ў краіне пад назвай «Пірацкае тэлебачанне», дзе Гур’янаў неаднаразова прымаў удзел у здымках. Веў праграму ППВ аб спорце «Спартакус»[16].

Па словах рэжысера Рашыда Нугманава, Гур’янаў мог зняцца ў фільме «Іголка»: «Была ідэя ў эпізадычнай ролі чалавека на дрызіны, збіральніка анашы зняць Георгія Гур’янава. Але той адмовіўся»[17]. У 2010 годзе Гур’янаў зняўся ў невялікім эпізодзе фільма «Іголка Remix» у якасці дыджэя.

Хвароба і смерць

[правіць | правіць зыходнік]

Апошнія гады Гур’янаў цяжка хварэў, у яго быў дыягнаставаны гепатыт C з анкалогію печані і падстраўнікавай залозы. 21 чэрвеня 2013 года Георгія Гур’янава выпісалі з бальніцы ім. Боткіна, апошні месяц ен праходзіў курс хіміятэрапіі ў Германіі[18] і знаходзіўся дома ў цяжкім стане. Памер 20 ліпеня 2013 года ў Санкт-Пецярбургу[19][20].

Адпяванне прайшло 25 ліпеня ў Мікола-Богаяўленскім марскім саборы ў Санкт-Пецярбургу. Пахаваны на Смаленскіх могілках[21].

Памяць

[правіць | правіць зыходнік]

27 лютага 2014 года, у дзень нараджэння Георгія Гур’янава, у арт-цэнтры «Пушкінская, 10» у Музеі Новай Акадэміі Вытанчаных Мастацтваў пры падтрымцы галерэі «D-137» была адкрыта першая выстаўка прысвечаная мастаку і музыканту — «Мой твор мастацтва — я сам». На экспазіцыі былі прадстаўлены работы сяброў і сучаснікаў — Цімура Новікава, Наталлі Жерноўскай, Андрэя Крысанова, Ірэны Куксенайце, Яўгенія Казлова, Уладзіслава Мамышева-Манро, Дзяніса Егельскага, Едыге Ніязаўа, Метсура Вольде, Марыны Федаравай, Андрэя Хлабысціна і іншых. Да адкрыцця выставы быў падрыхтаваны каталог — першае выданне, прысвечанае Гурьянову.[22]

Зноскі

  1. ↑ а б Catalog of the German National Library Праверана 19 ліпеня 2024.
  2. ↑ http://www.interviewrussia.ru/music/igor-vdovin-muzyka-obescenilas-v-lyubom-restorane-igraet-otstoynyy-launzh Архівавана 28 студзеня 2015.
  3. ↑ Георгій Гур’янаў: «На Віктара Цоя нажыліся іншыя» // Time Out Масква(недаступная спасылка)
  4. ↑ Е. Ю. Андрэева. «Новыя: мастакі»: Удар кісці/ Новыя. Фестываль «Новыя мастакі». СПб, 2010. С. 2.
  5. ↑ «Collection 2x3m». Palace Bridge, St. Petersburg, 1990 — YouTube
  6. ↑ Іван Маўсесян. Музей — Палацавы мост/ «Дэкаратыўнае мастацтва», 1992, № 7-8, С. 59.
  7. ↑ Дуня Смірнова. Сціплае зачараванне Ленінграда./ Дэкаратыўнае мастацтва, 1992, № 7-8 . С. 50-52.
  8. ↑ А. Хлобыстин. Ленінградскі неокадемизм і пецярбургскі элінізму. / Новая акадэмія. Санкт-Пецярбург./ М.: Фонд культуры «Кацярына», 2011. С. 52.
  9. ↑ Гл. Хранограф НАИИ. / Там жа, С. 416
  10. ↑ Гл. Хранограф НАИИ. / Там жа, С. 417
  11. ↑ Там жа, С. 417
  12. ↑ А. Ипполитов. Бронзавы век Пецярбурга / Новая акадэмія. Санкт-Пецярбург. / М. Фонд культуры «Кацярына», 2011. С. 11.
  13. ↑ "Дэн Камерон: мастацтва сення — спрэчная тэрыторыя". Коммерсантъ. 1995-08-10. Праверана 2013-07-27.
  14. ↑ а б Там жа, С. 52
  15. ↑ " А. Хлабысцін. Там жа, С. 52.
  16. ↑ Е. Ю. Андрэева. «Новыя: мастакі»: Удар кісці./Фестываль «Новыя мастакі». СПб, 2010. С. 2.
  17. ↑ Мишенин Дзмітрый Інтэрв'ю з Р. Нугмановым: ГУК НОВАЙ «ІГОЛКІ». — DJMag, 15 снежня 2011. Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016.
  18. ↑ "Памер бубнач гурта «Кіно» Георгій Гур'янаў". РБК. 2013-07-20. Праверана 2013-07-20.
  19. ↑ "Памер бэк-вакаліст «Кіно», удзельнік «Поп-Механікі» і мастак Георгій Гур'янаў". Комсомольская правда. 2013-07-20. Праверана 2013-07-20.(недаступная спасылка)
  20. ↑ "Памер бубнач «Кіно» Георгій Гур'янаў". Lenta.ru. 2013-07-20. Праверана 2013-07-20.
  21. ↑ "У Мікола-Богаяўленскім саборы завяршылася адпяванне Георгія Гур'янава". Росбалт. 2013-07-25. Праверана 2013-07-27.
  22. ↑ Мой твор мастацтва — я сам. Вобраз Георгія Гур'янава ў мастацтве 1980-х — 2010-х гадоў.


Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Георгій_Канстанцінавіч_Гур’янаў&oldid=4648156"