Усходні калідор

Усходні калідор
Усходні калідор;
Жанр	ваенны фільм[d]
Рэжысёр	Валянцін Мікалаевіч Вінаградаў;
Сцэнарыст	Алесь Кучар;
Аператар	Юрый Аляксандравіч Марухін;
Кампазітар	Мікаэл Леонавіч Тарывердыеў;
Кінакампанія	Беларусьфільм
Краіна	СССР;
Мова	руская
Год	1966
IMDb	ID 0348327

«Усхо́дні калідо́р» (руск.: Восточный коридор) — беларускі мастацкі фільм, зняты на кінастудыі «Беларусьфільм» у 1966 годзе рэжысёрам Валянцінам Вінаградавым.^[1] У фільме ўпершыню ў савецкім кінематографе ўзнімаецца тэма Халакоста.

Сюжэт[правіць | правіць зыходнік]

Фантазія аб беларускім падполлі ў гады вайны. Кінуўшы цень здрады на аднаго з падпольшчыкаў, фашысты спрабуюць раскалоць адзінства арыштаваных. Перш чым падпольшчыкі канчаткова пераканаюцца ў тым, што здраднікаў сярод іх усё ж такі няма і будуць гатовыя да ўцёкаў, яны перажывуць неймаверна цяжкія дні сумеснага быцця.

У галоўных ролях[правіць | правіць зыходнік]

Акцёр	Роля
Р. Адамайціс
В. Нехарошава
Л. Абрамава
В. Плют
Г. Глебаў
Е. Рысіна
В. Цітова
Б. Маркаў
В. Кашпур
Н. Барабанаў
Б. Бабкаўскас
В. Акуратэрс

У эпізодах[правіць | правіць зыходнік]

Акцёр	Роля
Н. Трусаў
А. Мелдуціс
С. Паска
Е. Шулдайтэ
А. Іваноў
В. Уральскі
І. Матвееў
І. Лазарыдзі
Л. Даброва
Л. Баранчык
Л. Шыфрын
С. Лук’янчыкаў

Здымачная група[правіць | правіць зыходнік]

аўтары сцэнарыя — Алесь Кучар, Валянцін Вінаградаў
рэжысёр-пастаноўшчык — Валянцін Вінаградаў
галоўны аператар — Юрый Марухін
мастак-пастаноўшчык — Яўген Ігнацьеў
кампазітары — Мікаэл Тарыверыеў, Эдуард Хагагарцян
рэжысёр — В. Рыбараў
аператар — Д. Зайцаў
гукааператар — С. Шухман
мастак па касцюмах — А. Грыбава
мастак-грымёр — Л. Емельянаў
мантажор — П. Засухіна
рэдактар — В. Гузанаў
Дзяржаўны сімфанічны аркестр кінематаграфіі — дырыжор Э. Хачатуран
дырэктар карціны — І. Філаненка

Прэм’ера і пракат[правіць | правіць зыходнік]

На IV кінафестывалі рэспублік Прыбалтыкі, Беларусі і Малдовы ў горадзе Кішынёве карціна была аднадушна прызнана антымастацкай з’явай і выведзена журы з твораў, падлеглых абмеркаванню. Фільм быў абвінавачаны ў манернасці, вычварнасці, халодным эстэцтве, дасведчанасці ў прылівах і адлівах сучаснага кінематографу, эстэтычным і этычным цынізме. У масавы пракат стужка не выйшла.

Крытыка[правіць | правіць зыходнік]

Меркаванне на конт кінастужкі, якое выказана ў дакументальным фільме Андрэя Кудзіненкі «Валянцін Вінаградаў, альбо беларускае кіно, якога няма» (2018):

Падзея незвычайная для беларускага кіно. Фільм дзіўны, нечаканы, эклектычны, фільм-кентаўр, фільм на ўзбочыне традыцый. Ні да гэтае карціны, ні пасля яе ў беларускім кіно не з’яўлялася твораў, у якіх гэтак аголена, з такой шчырасцю праводзіліся канцэпцыі, настолькі чужыя нашаму разуменню гісторыі. Гэта яскравы прыклад таго, куды здольны завесці сляпая, несвядомая пагоня за модаю, не толькі ў фармальным дачыненні, але і ў трактоўцы падзей.

Зноскі

↑ Анна Крючкова.. «Восточный коридор» и «Искусство исчезновения». История в двух фильмах (руск.). «Аргументы и Факты в Белоруссии». (9 чэрвеня 2017). Праверана 13 жніўня 2019.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

«Усходні калідор» на YouTube
«Усходні калідор» на сайце kino-teatr.ru (руск.) (бел.

[aif-1] Анна Крючкова.. «Восточный коридор» и «Искусство исчезновения». История в двух фильмах (руск.). «Аргументы и Факты в Белоруссии». (9 чэрвеня 2017). Праверана 13 жніўня 2019.

[1]