Фініфць

Фіні́фць (стар.-руск. финиптъ, химипетъ) — старажытнаруская назва эмалі, тэхніка дэкаратыўна-прыкладнога мастацтва.

Фініфць вядома з часоў Кіеўскай Русі, пашырылася ў 17 ст. у Сальвычагодску і Растове.

Вырабы (царкоўнае начынне, ювелірныя вырабы і інш.) з металу пакрывалі белай эмаллю і рабілі эмалевую размалёўку з наступным абпальваннем пры тэмпературы 700—850 °C. Пераважалі раслінныя сюжэтныя матывы — узоры з фантастычных траў, кветак. Пазней з'явілася партрэтная мініяцюра і інш.

Гл. таксама

• Сожская скань
• Філігрань

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 16: Трыпалі — Хвіліна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2003. — Т. 16. — С. 405. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0263-6 (Т. 16).

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Фініфць
• Финифть Архівавана 28 кастрычніка 2012. // Власов В. Г. Новый энциклопедический словарь изобразительного искусства: В 10 т. — Спб.: Азбука-классика, 2004—2009.