Іосіф Ігаравіч Прыгожын

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Прыгожын.
Іосіф Ігаравіч Прыгожын
Асноўная інфармацыя
Дата нараджэння 2 красавіка 1969(1969-04-02) (55 гадоў)
Месца нараджэння
Краіна
Жонка Валерыя[d]
Альма-матар
Музычная дзейнасць
Прафесіі музычны прадзюсар, вырабнік, кіраўнік, тэлепрадзюсар, тэатразнавец
Жанры поп-музыка
prigozhingroup.com
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Іосіф Ігаравіч Прыгожын (руск.: Ио́сиф И́горевич Приго́жин; нар. 2 красавіка 1969, Махачкала, ДАССР, РСФСР, СССР) — расійскі музычны прадзюсар, бізнесмен, лаўрэат прэмій «Авацыя» як найлепшы «Прадзюсар года», «Найлепшы прадзюсар дзесяцігоддзя» па версіі тэлеканала «МУЗ-ТБ», «Найлепшы бізнесмен года».

У розныя гады прадзюсаваў спявачку Валерыю, Вахтанга Кікабідзэ, Мікалая Наскова, Аляксандра Маршала, Аўраама Русо, Крысціну Арбакайтэ, Дзідзюлю і шмат іншых. Стваральнік лэйблаў NOX Music, ОРТ-рэкардз, арганізатар расійскіх музычных фестываляў, канцэртаў, тэлевізійных праграм. Генеральны дырэктар тэлеканала «Аўта Плюс»[1]. Былы вядучы шоу «Зоркі сышліся» на НТБ сумесна з Лерай Кудраўцавай.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 2 красавіка 1969 года ў Махачкале[2]. Бацька — Ігар Мацвеевіч Прыгожын (1938—1990), маці — Дынара Якубаўна Прыгожына (нар. 1940)[2]. Сваю працоўную дзейнасць пачаў у 12 гадоў-працаваў цырульнікам[2], у 16 гадоў прыехаў у Маскву. У камсамол не ўступаў[3].

У 1986 годзе скончыў Маскоўскую вячэрнюю школу № 87 на Ізмайлаўскім бульвары. Займаўся ў тэатры-студыі «Гама». Затым была першая спроба паступіць у Дзяржаўны інстытут тэатральнага мастацтва.

У 1994 годзе паступіў у ДІТМ імя А. В. Луначарскага, які скончыў у 2000 годзе па спецыяльнасці «тэатразнаўства».

У 1987—1990 гадах працаваў тур-менеджарам канцэртных праграм у якасці вучня і памочніка Юрыя Айзеншпіса. Адначасова сам спяваў на эстрадзе, выпусціў аўдыёкасету з запісам сваіх песень.

З 1988 года пачаў гастрольнае жыццё — арганізаваў больш за 1,5 тысяч канцэртаў па ўсёй тэрыторыі былога СССР. З ягоных слоў, пакінуў кар’еру выканаўцы, бо не знайшоў вобраз, які мог бы зацікавіць публіку[4].

У 1989 годзе — адміністратар і арганізатар першага паказу мадэляў Валянціна Юдашкіна ў Маскоўскім тэатры эстрады. Прадзюсарскі дэбют Прыгожына адбыўся ў 1991 годзе, калі на 1-м канале Астанкіна выйшлі ў эфір арганізаванае ім «Супершоу-1991» і тэлевізійная праграма «Клуб Т». У 1992 годзе па парадзе свайго сябра звярнуў увагу на спявачку Sona і стаў яе прадзюсарам[4][5]. У тым жа годзе прадзюсаваў музычнае шоу, прысвечанае чэмпіянату Еўропы па мотаболе ў горадзе Віднае.

У 1993 годзе выступіў ініцыятарам стварэння фонду «бацькоўскі дом», які ўзначальваў да 1995 года. У склад апякунскага савета фонду ўвайшлі Архіепіскап Сонечнагорскі Сергій, Галоўны муфтый Расіі Равіль Гайнутдзін, Галоўны рабін Расіі Адольф Шаевіч, народныя артысты СССР Ціхан Хрэннікаў, Аляксандра Пахмутава, Іосіф Кабзон, Людміла Зыкіна, Махмуд Эсамбаеў, навукоўцы, юрысты. Дабрачынны фонд дапамагаў сацыяльна неабароненым слаям расійскага насельніцтва, прыцягваў увагу грамадскасці да становішча бежанцаў з блізкага замежжа і вымушаных перасяленцаў.

У 1996 годзе Прыгожын быў прадзюсарам канцэрта, прысвечанага Дню незалежнасці Грузіі, а таксама юбілейных канцэртаў, прысвечаных 50-годдзю творчай дзейнасці Людмілы Зыкінай і 10-годдзю гурта «А’студыё», першых сольных канцэртаў Таццяны Буланавай у тэатры эстрады, прэміі «Залаты грамафон» (1996—1998). Быў выканаўчым прадзюсарам святочнага канцэрта, прысвечанага трохгоддзю ОРТ (1998), урачыстага канцэрта ў гонар святкавання дня 8 сакавіка (1999).

У маі 1999 года — прадзюсар цырымоніі залажэння зоркі народнага артыста Грузіі Вахтанга Кікабідзэ на «Плошчы зорак» у гонар 60-годдзя артыста.

Стварыў адну з найбуйнейшых аўдыёкампаній Расіі «ОРТ-Рэкардз». З чэрвеня 1997 года па ліпень 1999 года Прыгожын — генеральны прадзюсар кампаніі, а з сакавіка 1998 года па чэрвень 1999 года — генеральны дырэктар. Па выніках 1998 года «ОРТ-Рэкардз» была ганаравана Нацыянальнай музычнай прэміі «Авацыя» у намінацыі «Найлепшая гуказапісвальная кампанія». За некалькі месяцаў працы «ОРТ-Рэкардз» былі выдадзеныя альбомы Іосіфа Кабзона, Льва Лешчанкі, Вахтанга Кікабідзэ, Аляксандра Маршала, Мікалая Наскова, Крыса Кельмі, гуртоў «А’студыё», «На-На», «Сплін», «Багоўка», «Адпетыя ашуканцы», «Шао?Бао!», «2x2», Машы Распуцінай, Аляксея Глызіна, Яўгенія Осіна, Валерыя Дзідзюлі, Валерыя Сюткіна, Аляксандра Сярова, Алёны Свірыдавай.

У 1998 годзе ганараваны прэміі «Авацыя» як найлепшы прадзюсар года. У тым жа годзе часопіс «Кампанія» прызнаў яго найлепшым бізнесменам года ў галіне шоў-бізнесу.

1 чэрвеня 2000 года стварыў рэкорд-лэйбл NOX Music (Нацыянальная аб’яднаная культурная супольнасць). У якасці кіраўніка Nox Music займаўся прадзюсаваннем і выпускам альбомаў расійскіх артыстаў, правядзеннем прэзентацый альбомаў, арганізацыяй канцэртаў на буйных канцэртных пляцоўках. Пэўныя этапы сваёй творчай дзейнасці звязалі з Іосіфам Прыгожыным такія выканаўцы як: Алена Свірыдава, Наталля Уласава, гітарыст Дзідзюля, Аляксандр Маршал, Вахтанг Кікабідзэ, Мікалай Наскоў, Крысціна Арбакайтэ, Філіп Кіркораў, гурт «Парк Горкага», гурт «Кароль і Шут», гурт «Восьмага Сакавіка», гурт «Дзюна», гурт «Квартал», гурт «Сплін», гурт «Начныя снайперы», Маша Распуціна, Яўген Осін, Аўраам Русо, Андрэй Макарэвіч, Вікторыя Марозава, Аляксандр Сяроў, Аляксей Глызін, Валерый Сюткін. Галоўнай артысткай, якая прадстаўляе Nox Music, стала спявачка Валерыя. Сустрэча Іосіфа Прыгожына з ёй адбылася з 12 сакавіка 2003 года, і ўжо 7 красавіка таго ж года яны падпісалі кантракт аб далейшым супрацоўніцтве. У кастрычніку 2003 года Nox Music выпусціў новы альбом Валерыі «Краіна кахання».

З 2001 па 2003 гады быў першым намеснікам генеральнага дырэктара Дзяржаўнага Крамлёўскага палаца[6].

Іосіф Прыгожын у 2012 годзе.

Ноччу 24 лістапада 2002 года на Прыгожына быў здзейснены замах — на Цвярской вуліцы быў узарваны яго «Мэрсэдэс — 220». Падчас выбуху ніхто не пацярпеў.

У 2004 годзе стаў генеральным дырэктарам расійскага лэйбла гуказапісу REAL Records[7]. У 2007 годзе — прадзюсар і ідэйны натхняльнік праграмы «Ты суперстар!» на НТБ.

23 сакавіка 2011 года муж і жонка ў горадзе Перм наведалі цяжкахворую двума відамі раку крыві Ксенію Кісялёву, а Валерыя дала ў гэты ж дзень канцэрт у гонар дзяўчынкі[8]. Пасля гэтага пермякі ў рамках дабрачыннай задумы «Дзедмарозім!» сабралі на лячэнне дзяўчынкі каля 12 млн рублёў.

У верасні 2017 года Прыгожын узначаліў тэлеканал «Аўта Плюс»[9].

У чэрвені 2019 года стаў найлепшым прадзюсарам дзесяцігоддзя, на думку прэміі «МУЗ-ТБ»[10].

У 2021 годзе прымаў удзел у другім сезоне музычна-забаўляльнага шоу «Маска» на НТВ у вобразе Ананаса і ў трэцім выпуску адкрыў свой сапраўдны твар. Ніхто з журы не пазнаў яго, нават Валерыя.

З 18 верасня 2022 па 17 чэрвеня 2023 года — разам з Лерай Кудраўцавай вядучы шоу «Зоркі сышліся» на НТБ[11].

7 мая 2023 года прыняў удзел у спецыяльным выпуску шоу «Маска» на НТБ у гонар дня нараджэння Валерыі, дзе хаваўся ў вобразе Ананаса.

З кастрычніка 2023 года — член журы праекта Фактар.BY на канале Беларусь 1.

Грамадская пазіцыя[правіць | правіць зыходнік]

У сакавіку 2014 года падпісаў ліст прэзідэнту Расіі Уладзіміру Пуціну ў падтрымку анексіі Крыма. Аднак у жніўні 2016 года адмаўляў падпісанне ім і жонкай якога-небудзь дакумента, заявіўшы, што «мы не падтрымлівалі ніякія агрэсіі, ніякія анексіі»; з ягоных слоў, іх толькі вусна спыталі пра стаўленне да рэферэндуму[12][13].

У 2016 годзе заявіў, што ні ён, ні ягоная жонка не выступалі з ухваленнем анексіі Крыма і не падпісвалі гэты зварот[14][15]

Падчас прэзідэнцкіх выбараў 2018 года быў даверанай асобай Уладзіміра Пуціна на чацвёрты тэрмін. На выбарах мэра Масквы ў верасні 2018 года быў даверанай асобай пераабранага мэра Сяргея Сабяніна на трэці тэрмін[16].

25 сакавіка 2023 года ў СМІ шырока распаўсюдзіўся і выклікаў грамадскі рэзананс 35-хвілінны аўдыёзапіс размовы паміж, як мяркуецца, Іосіфам Прыгожыным і мільярдэрам Фархадам Ахмедавым. У запісе абодва суразмоўцы ў нецэнзурнай форме на фоне ўварвання ва Украіну крытыкуюць кіраўніцтва Расіі[17]. 26 сакавіка Прыгожын выступіў з заявай, што запіс з’яўляецца «фэйкам» з выкарыстаннем нейрасетак[18], але пазней паведаміў, што «нейкія моманты» ў размове сапраўдныя[19].

Крытыка[правіць | правіць зыходнік]

  • Іосіф Прыгожын назваў салістаў групы «БіС» «саладжавымі педзікамі»[20]. Адкрытыя абразы з яго боку ў адрас іншых людзей сталі прадметам крытыкі[21]. Прыгожын адкрыта абражаў Філіпа Кіркорава[22][23], Ксенію Сабчак[24][25].
  • Прыгожын востра ўспрымае любую крытыку ў адрас сваёй жонкі, абражаючы тых, хто яе агучвае[26][27]. Вядомы выпадак, калі Прыгожын збіў журналіста, які абвінаваціў прадзюсара ў піяры сваёй жонкі шляхам падману[26][28]. Далейшае судовае разбіральніцтва стала рэзананснай падзеяй[29].
  • Удзельнікі гурта «Кароль і Шут», які прадзюсаваў Прыгожын, не лічаць, што супрацоўніцтва было прадукцыйным. Па версіі, расказанай у кнізе Аляксандра Балунова, прадзюсар недаплаціў музыкам 18 тыс. долараў, і на развітанне Міхаіл Гаршанёў памачыўся на яго машыну. Прыгожын абвяргае гэтыя абвінавачванні[30].
  • Журналіст Атар Кушанашвілі вельмі негатыўна адазваўся пра Прыгожына[31]. Вельмі эмацыйна Прыгожына раскрытыкавала Лаліта Міляўская[32]. Аўраам Русо абвінаваціў Прыгожына ў крымінальных метадах працы[33]. Усе гэтыя абвінавачванні Прыгожын адмаўляе[34].
  • У 2021 годзе быў абвінавачаны ў падмене на шоў «Маска» тэлеканала НТБ[35], у якім удзельнічаў у вобразе Ананаса. У першым выпуску «падменены» ўдзельнік быў значна зграбней Прыгожына і трымаў мікрафон у правай руцэ, у той час як Прыгожын з’яўляецца ляўшой і ў наступных выпусках ўжо заўсёды трымаў мікрафон у левай руцэ.

Санкцыі[правіць | правіць зыходнік]

У жніўні 2015 года СБУ ўнесла Прыгожына ў спіс дзеячаў культуры, дзеянні якіх ствараюць пагрозу нацыянальнай бяспецы Украіны[36].

7 студзеня 2023 года, на фоне ўварвання Расіі ва Украіну, унесены ў санкцыйны спіс Украіны, паколькі Прыгожын «распаўсюджвае наратывы ў адпаведнасці з крамлёўскай прапагандай для мэтаў апраўдання дзеянняў Расіі»[37][38]. Раней Прыгожын быў унесены ФБК у спіс карупцыянераў і распальвальнікаў вайны за публічную падтрымку дзеянняў расійскай арміі ва Украіне[39][40].

20 ліпеня 2023 года разам са сваёй жонкай Валерыяй Перфілавай уключаны ў санкцыйны спіс Канады супраць «асоб, якія выкарыстоўваюць сваё мастацтва для прапаганды ўварвання Расіі ва Украіну»[41][42].

Узнагароды і прэміі[правіць | правіць зыходнік]

  • Медаль «За заслугі перад Чачэнскай Рэспублікай» (2 красавіка 2019 года) — за заслугі ў развіцці культуры і мастацтва, дзейнасць, якая атрымала шырокую вядомасць і грамадскую ўдзячнасць[43].
  • З 1994 года Іосіф — член Асацыяцыі музычных прадзюсараў, доктар мастацтваў Акадэміі альтэрнатыўных навук.
  • У 1998 годзе ганараваны прэміі «Авацыя» як Найлепшы «Прадзюсар года».
  • У 1998 годзе часопіс «Кампанія» прызнаў яго «Найлепшым бізнесенам» года ў галіне шоу-бізнесу.
  • У 2019 годзе атрымаў прэмію тэлеканала «МУЗ-ТБ» у намінацыі «Найлепшы прадзюсар дзесяцігоддзя»[10].

Асабістае жыццё[правіць | правіць зыходнік]

Іосіф Прыгожын і Валерыя на цырымоніі Top Beauty Awards 2010 у гатэлі «The Ritz-Carlton» 19 мая 2010 года.

Першая жонка — Алена Яўгенаўна Прыгожына (народжаная Сакалова; нар. 14 ліпеня 1965), хатняя гаспадыня. Сын — Дзмітрый Прыгожын (нар. 22 красавіка 1989)[44], Дачка — Даная Прыгожына (нар. 4 сакавіка 1997)[45]. Унук — Даніэль (нар. 2022).

Былая фактычная жонка — Лэйла Фатхова (пражылі разам 7 гадоў), працавала менеджарам па падборы артыстаў у кампаніі «Саюз», пасля стала ўладальніцай аднаго з PR-агенцтваў Масквы. Дачка — Лізавета Прыгожына (нар. 15 студзеня 1999)[46].

Другая жонка (з 2004 года) — Валерыя[2][47] (нар. 1968), спявачка. Прыгожын лічыць дзяцей Валерыі, Ганну (нар. 1993), Арцемія (нар. 1994) і Арсенія (нар. 1998) Шульгіных, роднымі.

Кнігі[правіць | правіць зыходнік]

У 2001 годзе ў выдавецтве «АСТ» выйшла кніга Іосіфа Прыгожына «Палітыка — вяршыня шоу-бізнесу».

Зноскі

  1. ↑ «Авто Плюс» собирает друзей. Официальный сайт телеканала. Архівавана з першакрыніцы 30 верасня 2019. Праверана 2019-30-09.
  2. ↑ а б в г Пригожин Иосиф Игоревич. Знаменитости. Архівавана з першакрыніцы 6 мая 2013. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  3. ↑ Вопрос дня: А хорошо было при комсомоле? // Комсомольская правда : газета. — 2017. — 29 кастрычніка — № 124—п (26750—п).
  4. ↑ а б Советское телевидение. ГОСТЕЛЕРАДИОФОНД России. Секреты музыкального продюсирования Иосифа Пригожина (1992) (17 красавіка 2018). Праверана 17 красавіка 2018.
  5. ↑ SONA. Официальный сайт(недаступная спасылка). Sona.ru. Архівавана з першакрыніцы 18 чэрвеня 2013. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  6. ↑ Иосиф Пригожин стал вторым человеком в Кремле. ИнтерМедиа. Информационное агентство (23 студзеня 2002). Архівавана з першакрыніцы 10 сакавіка 2022. Праверана 30 ліпеня 2020.
  7. ↑ Иосиф ПРИГОЖИН ушел из `Real Records`. Все версии неожиданного ухода | Гуру Кен Шоу. Новости шоу-бизнеса. Архівавана з першакрыніцы 10 студзеня 2015. Праверана 9 красавіка 2015.
  8. ↑ Певица Валерия и Иосиф Пригожин навестили Ксюшу Киселёву(недаступная спасылка). Пермский мост (23 сакавіка 2011). Архівавана з першакрыніцы 25 сакавіка 2011. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  9. ↑ Башарова С. Иосиф Пригожин возглавил телеканал про автомобили. Архівавана 1 лістапада 2017. «Life Бизнес», 18.09.2017.
  10. ↑ а б Премия МУЗ-ТВ 2019: полный список победителей. официальный сайт телеканала МУЗ-ТВ (8 чэрвеня 2019). Архівавана з першакрыніцы 13 жніўня 2019. Праверана 9 чэрвеня 2019.
  11. ↑ Алексей Заякин Мария Честная. «Страшновато»: Пригожин рассказал о съемках в «Звезды сошлись» (руск.). teleprogramma.pro (15 верасня 2022). Праверана 15 верасня 2022.
  12. ↑ "Пригожин заявил, что не выступал с одобрением аннексии Крыма". Радио Свобода [руская]. 2016-08-19.
  13. ↑ ""Газманов, "Любэ" – это информационное оружие"". Радио Свобода [руская]. 2016-08-19.
  14. ↑ Иосиф Пригожин заявил, что не выступал с одобрением аннексии Крыма (руск.) (18 жніўня 2016). Праверана 11 жніўня 2023.
  15. ↑ Пригожин заявил, что не выступал с одобрением аннексии Крыма (руск.). Крым.Реалии (19 жніўня 2016). Праверана 11 жніўня 2023.
  16. ↑ Валерия и Пригожин проголосовали на выборах мэра Москвы. Архівавана 20 верасня 2018. «Москва 24», 09.09.2018.
  17. ↑ «Важные истории»: Запись разговора Пригожина и Ахмедова подлинная, руководство ФСБ примет меры (руск.)(недаступная спасылка). The Insider. Архівавана з першакрыніцы 26 сакавіка 2023. Праверана 27 сакавіка 2023.
  18. ↑ В сеть слили запись, на которой, предположительно, продюсер Пригожин и миллиардер Ахмедов ругают Путина и его окружение Теперь Пригожин «не понимает, как жить с этим дерьмом» (руск.). Meduza. Праверана 26 сакавіка 2023.
  19. ↑ Продюсер Иосиф Пригожин сообщил, что «какие‑то моменты» из его разговора с экс‑сенатором Ахмедовым настоящие (руск.). Медиазона. Праверана 27 сакавіка 2023.
  20. ↑ Иосиф Пригожин сравнил группу «БиС» со «слащавыми педиками». GAY.ru (2 лістапада 2008). Архівавана з першакрыніцы 31 снежня 2013. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  21. ↑ Итоги дня. выпуск 61. Финам (9 жніўня 2012). Архівавана з першакрыніцы 9 чэрвеня 2013. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  22. ↑ После Тимати Киркоров напал на Пригожина(недаступная спасылка). Zahvat.ru (19 красавіка 2012). Архівавана з першакрыніцы 9 чэрвеня 2013. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  23. ↑ Компромат на Киркорова ждёт своего часа(недаступная спасылка). НТВ.Ru (2 ліпеня 2012). Архівавана з першакрыніцы 29 красавіка 2014. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  24. ↑ Пригожин: Собчак сходит с ума без секса(недаступная спасылка). Delfi (17 жніўня 2012). Архівавана з першакрыніцы 9 чэрвеня 2013. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  25. ↑ Дорофеев, Николай.. Иосиф Пригожин рассказал про аборты Ксении Собчак. TOPDAYnews (12 красавіка 2013). Архівавана з першакрыніцы 2 чэрвеня 2013. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  26. ↑ а б Филимонов, Михаил.. Пригожин запретил называть альбом Валерии «говном». ФиЛимонка.ru (25 красавіка 2008). Архівавана з першакрыніцы 19 красавіка 2014. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  27. ↑ Иосиф Пригожин назвал поведение Земфиры «свинским». Татар-информ (8 чэрвеня 2011). Архівавана з першакрыніцы 10 студзеня 2014. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  28. ↑ Пономарёв, Вадим.. Иосиф Пригожин избил журналиста. NEWSmuz.com (6 чэрвеня 2008). Архівавана з першакрыніцы 19 красавіка 2014. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  29. ↑ Филимонов, Михаил.. Пригожин простил попавшего на 230 тысяч журналиста. LiveInternet (27 чэрвеня 2010). Архівавана з першакрыніцы 23 красавіка 2014. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  30. ↑ История «Короля и Шута», рассказанная участниками группы, семьей Горшка и их друзьями. Самый большой текст Кинопоиска! — Статьи на Кинопоиске (руск.). Кинопоиск. Праверана 26 сакавіка 2023.
  31. ↑ Кушинашвили: обстрел Руссо заказал Пригожин?. KM.ru (22 жніўня 2006). Архівавана з першакрыніцы 9 чэрвеня 2013. Праверана 9 чэрвеня 2013.
  32. ↑ Дело Киркорова. Лолита против Пригожина. Архівавана з першакрыніцы 28 мая 2019. Праверана 13 мая 2018.
  33. ↑ Иосиф Пригожин: За то, что несет Руссо, набил бы ему морду!. Архівавана з першакрыніцы 14 мая 2018. Праверана 13 мая 2018.
  34. ↑ «Ты лицемер и негодяй»: Иосиф Пригожин публично обратился к Аврааму Руссо. Архівавана з першакрыніцы 7 красавіка 2022. Праверана 13 мая 2018.
  35. ↑ Садальский обвинил Иосифа Пригожина в обмане в шоу «Маска» (руск.). portal-kultura.ru. Архівавана з першакрыніцы 15 сакавіка 2021. Праверана 17 сакавіка 2021.
  36. ↑ Минкульт назвал фамилии россиян, угрожающих нацбезопасности Украины (руск.). Украинская правда (8 жніўня 2015). Архівавана з першакрыніцы 8 жніўня 2015. Праверана 8 жніўня 2015.
  37. ↑ ПРИГОЖИН Иосиф Игоревич - биография, досье, активы (руск.). Война и санкции. Праверана 1 ліпеня 2023.
  38. ↑ Украина ввела санкции против 119 российских деятелей культуры и спорта. Среди них — Баста, Петросян и Шуфутинский. Новая газета Европа (29 ліпеня 2068). Праверана 1 ліпеня 2023.
  39. ↑ А чего вам дома не сидится?. Петиция с призывом не пускать в Германию российских поп-исполнителей, которые поддержали военные действия в Украине, распространяется по Европе (англ.). Звуки.Ру. Праверана 29 чэрвеня 2023.
  40. ↑ PRIGOZHIN Iosif Igorevich (англ.). OpenSanctions. Праверана 1 ліпеня 2023.
  41. ↑ Канада ввела санкции против Тимати и Иосифа Пригожина, США — против Алексея Кудрина. Евросоюз внес в санкционный список главу ФСИН Аркадия Гостева. Новая газета Европа (21 ліпеня 2282). Праверана 20 ліпеня 2023.
  42. ↑ Canada, Global Affairs. Sanctions – Russian invasion of Ukraine. GAC (4 лютага 2022). Праверана 20 ліпеня 2023.
  43. ↑ Указ Главы Чеченской Республики от 2 апреля 2019 года № 42(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 12 кастрычніка 2021. Праверана 28 верасня 2023.
  44. ↑ iosif prigozhin в Instagram: «С Днем рождения, сынок! @dmitry_prigozhin» (руск.). Instagram. Праверана 22 красавіка 2018.
  45. ↑ Ɗαηαẏα Ꭾჩίǥợ乙Ꮵίηα ❤ в Instagram: «Happy Birthday to me❤️💋💐 #21год #деньрождения #данаяпригожина» (руск.). Instagram. Праверана 22 красавіка 2018.
  46. ↑ Публикация VALERIYA в Instagram • Янв 15, 2018 at 9:54 UTC (руск.). Instagram. Праверана 16 студзеня 2018.
  47. ↑ Настоящая жена Пригожина узнала о его свадьбе с Валерией из газет!. Гуру Кен Шоу. Новости шоу-бизнеса (24 чэрвеня 2004). Архівавана з першакрыніцы 9 чэрвеня 2013. Праверана 9 чэрвеня 2013.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Іосіф_Ігаравіч_Прыгожын&oldid=4677237"