Антоніа П’етрапаола
| Антоніа П’етрапаола | |
|---|---|
| італ.: Antonio Pietropaolo | |
| Дата нараджэння | 24 лютага 1899 |
| Месца нараджэння | Брыатыка |
| Дата смерці | 1 студзеня 1965 |
| Месца смерці | Мілан |
| Грамадзянства | |
| Асноўныя ідэі | анархізм |
| Род дзейнасці | партызан, палітык |
.svg){kind=small}
_crowned.svg){kind=small}
Антоніа П’етрапаола (італ.: Antonio Pietropaolo), таксама вядомы пад псеўданімам Лучана (італ.: Luciano; 24 лютага 1899, Брыатыка — 1 студзеня 1965, Мілан) — італьянскі анархіст і партызан.
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
П’етрапаола нарадзіўся ў мястэчку Брыатыка, аднак неўзабаве яго сям’я пераехала ў Мілан. У юнацтве ён захапіўся ідэямі анархізму.
23 сакавіка 1921 года П’етрапаола быў арыштаваны з-за ўдзелу ў палітычнай сутычцы, у выніку якой загінула 20 чалавек. Прысуджаны да працяглага турэмнага зняволення, ён быў вызвалены з турмы ў 1932-м па праграме амністыі. Пасля двух гадоў стажыроўкі ў Віба-Валентыя мужчына вярнуўся ў Мілан[1].
У канцы 1943 года пачаў працаваць камерцыйным дырэктарам у Officine Guidetti, заводзе па вытворчасці рухавікоў і генератарных установак. У той перыяд ён далучаецца да змагароў з фашысцкім рэжымам, узяўшы псеўданім Лучана. П’етрапаола сабраў вакол сябе групу з ліку афіцэраў і стварыў антыфашысцкі камітэт па агітацыі. Разам з ім у Камітэт уваходзілі Сінагрантэ Кастыльёні, Праспера Саракі, Бруна Пасоні і Луіджы Дысачаты, якія будуць складаць касцяк 2-га анархічнага партызанскага атрада Эрыка Малатэста, што ўваходзіў у склад брыгады Бруцы Малатэста[2].
Брыгада Малатэста хутка пашырыла рэгіён сваіх дзеянняў ад Санта-Крысціны і Бесона да Картэалоны, Інферна, Мантэлеоне і Бісона; пазней будуць сфармаваны ўзброеныя групы ў Медэ і Ламела. Брыгада выдавала сваю ўласную падпольную газету пад назвай «Першы саюз», перайменаваную пазней у «Рэвалюцыю». Да падраздзялення далучылася група славацкіх салдат, якія дэзерціраваў з-пад падпарадкавання ўраду Ёзафа Ціса[3].
2 сакавіка 1945 года П’етрапаола быў арыштаваны СС і пераведзены ў турму Сан-Віторыа ў Мілане, дзе ён падвергнуўся катаванням.
Пасля вызвалення разам са сваімі аднадумцамі Марыё Пірэлі і Джэрміналам Канкордыя Мішэлем заснаваў Італьянскую лібертарную федэрацыю (ІЛФ). У 1947 годзе, пасля выцяснення левых з урада і сацыял-дэмакратычнага адколу Джузэпэ Сарагата, ІЛФ расколваецца. У 1956 годзе пасля паўстання ў Венгрыі, баючыся аднаўлення клерыкальна-фашысцкага рэжыму, нягледзячы на некаторыя ваганні, П’етрапаола ўхваліў ўвод савецкіх войскаў у краіну.
Памёр у Мілане 1 студзеня 1965 года.
Зноскі
- ↑ Vincenzo Mantovani, Mazurka blu. La strage del Diana, Milano, Rusconi, 1979
- ↑ Mauro De Agostini, Franco Schirone, Per la rivoluzione sociale. Gli anarchici nella Resistenza a Milano (1943—1945), Zero in condotta, Milano, 2015, p. 89-97.
- ↑ Sulla presenza di truppe slovacche in Italia al servizio dei nazisti vedi Agostino CONTI, Giuseppe ARDIZZONE, La Resistenza dei soldati slovacchi in Italia. Una storia poco conosciuta, Cuneo, L’Arciere, 1987
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Dizionario biografico degli anarchici italiani,voce Antonio Pietropaolo, Pisa, BFS, 2003;
- Mauro De Agostini, Franco Schirone, Per la rivoluzione sociale. Gli anarchici nella Resistenza a Milano (1943—1945), Milano, Zero in condotta, 2015, ISBN 978-88-95950-40-2;
- Italino Rossi, La ripresa del movimento anarchico italiano e la propaganda orale dal 1943 al 1950, Pistoia, RL 1981;
- Vincenzo Mantovani, Mazurka blu. La strage del Diana, Milano, Rusconi, 1979;
- Agostino Conti, Giuseppe Ardizzone, La Resistenza dei soldati slovacchi in Italia. Una storia poco conosciuta, Cuneo, L’Arciere, 1987;
- Giulio Guderzo, L’altra guerra. Neofascisti, tedeschi, partigiani, popolo in una provincia padana. Pavia, 1943—1945, Bologna, Il Mulino, 2002, ISBN 88-15-08810-5.