Замарстыніў

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Замарстыніў
Замарстинів
49°52′03″ пн. ш. 24°01′58″ у. д.HGЯO
Краіна
Горад Львоў
Адміністрацыйны раён горада Шаўчэнкаўскі раён
Першае згадванне ХІV ст.
Дата заснавання 1423
Ранейшы статус маёнтак
Год уключэння ў межы горада 1930 г.
Паштовыя індэксы 79059, 79068
Map
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Замарстыніў[1] (укр.: Замарсти́нів, польск.: Zamarstynów) — мясцовасць у Шаўчэнкаўскім раёне Львова, якая абмежаваная Замарстыніўскім лесапаркам і вуліцамі Мыкалайчука, Лыпынскага і Замарстыніўскай. На поўдні мяжуе з раёнам Підзамчэ, на паўночным усходзе — са Збоішчамі, з захаду — з мясцовасцю Галоска.

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

У канцы XIV ст. гэтыя землі набыў мешчанін Андрэас Зомэрштайн. Пасля ён пабудаваў тут маёнтак Зомэрштайнгоф. Гэта нямецкае слова паступова трансфармавалася ў «Замарстыніў». У 1615 г. горад выкупіў Замарстыніў з прыватнай уласнасці. Яго жыхары традыцыйна вырошчвалі і прадавалі на львоўскіх рынках гародніну і садавіну, працавалі на шматлікіх тарфяніках.

Замарстыніў раней быў раёнам беднаты і люмпенаў. Тут адбываліся частыя выступленні супраць львоўскага магістрата. У 1804 г. магістрат патрабаваў ад жыхароў раёна выканання паншчыны, што апошнія адмовіліся рабіць. Гэта стала прычынай продажу Замарстынава зноў у прыватную ўласнасць, пасля чаго да жыхароў раёна усё ж было ўжыта прыгоннае права. Замарстыніў увайшоў у межы горада 11 красавіка 1930 г.

У пачатку ХХ ст. на Замарстынаве былі адкрытыя яўрэйскія могілкі, знішчаныя пасля Першай сусветнай вайны. Падчас Другой сусветнай вайны ў Замарстынаве было размешчана гета, трэцяе па велічыні ў Трэцім Рэйху. Гета было аддзелена ад горада калючым дротам і насыпам чыгункі. Тут змяшчалася больш за 130 тыс. чалавек, частку якіх знішчылі тут, а частку — вывезлі ў канцлагер Бэлжэц.

У другой палове ХХ ст. раён быў часткова забудаваны шматпавярховымі дамамі. Праз раён пралёг тралейбусны маршрут № 13, на крайнім паўднёвым захадзе раёна знаходзіцца канцавы прыпынак трамвайных маршрутаў № 4 і № 5, а на паўднёвым усходзе — маршрута № 6.

Зноскі

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]