Наталля Васільеўна Гуйвік

Наталля Васільеўна Гуйвік
Наталля Васільеўна Гуйвік
Дэпутат Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь V склікання
	18 кастрычніка 2012 — 2016
Прэзідэнт	Аляксандр Лукашэнка
Кіраўнік урада	Міхаіл Мясніковіч; Андрэй Кабякоў
Дэпутат Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь VI склікання
	з 11 кастрычніка 2016
Прэзідэнт	Аляксандр Лукашэнка
Кіраўнік урада	Андрэй Кабякоў
Нараджэнне	1 кастрычніка 1962 (61 год); Кіраў, Кіраўская вобласць, РСФСР, СССР;
Адукацыя	Маскоўскі дзяржаўны юрыдычны ўніверсітэт[d];
Дзейнасць	палітык
Узнагароды	Ганаровая грамата Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь Грамата Патрыяршага экзарха ўсяе Беларусі[d]

Наталля Васільеўна Гуйвік (нар. 1 кастрычніка 1962, Кіраў, РСФСР) — беларускі юрыст і палітык, дэпутат Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь V склікання і VI скліканняў.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзілася 1 кастрычніка 1962 года ў г. Кіраве (РСФСР). Скончыла Усесаюзны юрыдычны завочны інстытут, юрыст.

У 1983 годзе пераехала ў Полацк^[1]. Працавала старшым юрысконсультам у Полацкім вытворчым лесанарыхтоўчым аб’яднанні; юрысконсультам вайсковай часці; суддзёй суда Полацкага раёна і г. Полацка.

З’яўлялася старшынёй Полацкага гарадскога Савета дэпутатаў дваццаць шостага склікання.

У 2012—2016 гадах дэпутат Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь V склікання. У час выбараў адбыўся скандал, калі стала вядома, што на ўчастку, дзе балатавался Гуйвік, датэрмінова і на месцы жыхарства прагаласавала больш за 50% удзельнікаў выбараў. Супернікам Гуйвік быў журналіст «АНТ» Аляксей Міхальчанка^[1].

З 2016 года — дэпутат Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь VI склікання. Старшыня Пастаяннай камісіі па заканадаўстве.

У снежні 2017 года адмовілася дасылаць дакументы ў Нацыянальны цэнтр заканадаўчых і прававых даследаванняў для атрымання юрыдычнага заключэння па законапраекце «Аб нарматыўна-прававых актах», які распрацоўваўся і мусіў быць прыняты на адразу дзвюх дзяржаўных мовах. Дагэтуль усе законы прымаліся толькі на адной з дзяржаўных моваў, прычым толькі адзінкі з іх на беларускай. У сваім рашэнні Гуйвік спасылалася на адсутнасць механізму прыняцця закону адразу на дзвюх мовах^[1].