Эдуар Лакруа

Эдуар Лакруа
фр.: Édouard Lockroy
Нараджэнне	18 ліпеня 1838(1838-07-18) Парыж, дэпартамент Сена, Францыя
Смерць	22 лістапада 1913(1913-11-22)[…] (75 гадоў) Парыж, дэпартамент Сена, Францыя
Месца пахавання	Пер-Лашэз Grave of Lockroy[d]
Бацька	Lockroy[d]
Жонка	Alice Lehaene[d]
Партыя	Рэспубліканская, радыкальная і радыкальна-сацыялістычная партыя[d]
Дзейнасць	палітык, журналіст, міністр
Аўтограф
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Эдуар Лакруа (18 ліпеня 1838 — 22 лістапада 1913) — французскі палітычны дзеяч.

Біяграфія

Эдуар Лакруа нарадзіўся ў сям’і акцёра і драматурга Жазефа Філіпа Сімона, які ўзяў псеўданім Лакруа.

У маладосці вывучаў жывапіс, у 1860 годзе добраахвотнікам прыняў удзел у экспедыцыі Джузэпэ Гарыбальдзі на востраў Сіцылію, потым у якасці мастака і сакратара ездзіў з Эрнестам Рэнанам у Палестыну і Сірыю, дзе правёў тры гады. Па вяртанні ў Парыж супрацоўнічаў у «Figaro» і «Rappel». Падчас аблогі Парыжа Лакруа камандаваў атрадам і браў удзел у бітве пры Бюзенвалі. 8 лютага 1871 года ён быў абраны ў Нацыянальны сход, дзе заняў месца на крайняй левай. Галоўным пунктам яго праграмы была дэцэнтралізацыя з развіццём самастойнасці абшчын.

Па абвінавачанні ва ўдзеле ў Парыжскай Камуне Лакруа быў арыштаваны і прасядзеў у турме да чэрвеня 1871 года. Ён выступаў за канстытуцыю 1875 года, за паданне суду міністраў 16 траўня, за амністыю, у 1881 годзе за перагляд канстытуцыі, пазней супраць каланіяльнай палітыкі Феры.

У 1885 годзе Эдуар Лакруа стаў міністрам гандлю ў кабінеце Фрэйсінэ, захаваў свой партфель у міністэрстве Габле і выйшаў у адстаўку разам з апошнім у 1887 годзе; праз год у кабінеце Флаке атрымаў партфель народнай асветы; у 1889 годзе быў міністрам прамысловасці і гандлю і актыўна абараняў ідэю будаўніцтва Эйфелевай вежы; у 1894 і 1895 гг. быў адным з віцэ-прэзідэнтаў Палаты дэпутатаў. У 1895 годзе быў прэзідэнтам бюджэтнай камісіі, у якой рашуча адстойваў падаходны падатак. У лістападзе таго ж года Лакруа стаў марскім міністрам у радыкальным кабінеце Леона Буржуа і займаў гэтую пасаду яшчэ пры двух прэм’ерах да 1899 года; быў прыхільнікам актыўнага развіцця ваенна-марскога флота.

У 1893 годзе на жыццё Лакруа быў здзейснены замах вар’ятам-рамізнікам Маарам.

У 1902—1905 гадах зноў быў віцэ-прэзідэнтам Палаты дэпутатаў. У 1905 годзе актыўна падтрымліваў ідэю аддзялення царквы ад дзяржавы. Эдуар Лакруа памёр у 1913 годзе, быў пахаваны на могілках Пер-Лашэз.