Pecunia non olet: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др Чаховіч Уладзіслаў перанёс старонку Грошы не пахнуць у Pecunia non olet |
др removed Category:Лацінскія фразы і выразы; added Category:Лацінскія выслоўі using HotCat |
||
Радок 13: | Радок 13: | ||
{{vocab-stub}} |
{{vocab-stub}} |
||
[[Катэгорыя:Лацінскія |
[[Катэгорыя:Лацінскія выслоўі]] |
||
[[Катэгорыя:Эканоміка Старажытнага Рыма]] |
[[Катэгорыя:Эканоміка Старажытнага Рыма]] |
||
Версія ад 22:54, 9 красавіка 2012
Pecunia non olet (таксама лац.: Aes non olet — «грошы не пахнуць») — крылаты лацінскі выраз.
Словы, якія прыпісваюцца імператару Веспасіяну, нібы вымаўленыя ім пасля атрымання грошай ад падатаку на грамадскія прыбіральні Рыма і звернутыя да яго сына Ціта, які выказаў незадавальненне з нагоды гэтага.
У творы Гая Светонія Транквіла «Жыццё дванаццаці Цэзараў», адкуль бярэ пачатак выраз, не прыводзяцца пэўныя словы, вымаўленыя Веспасіянам (у выглядзе простай мовы). Сітуацыя там апісваецца так:
Ціт папракаў бацьку, што і прыбіральні ён абклаў падаткам; той узяў манету з першага прыбытку, паднёс да яго носа і спытаў, ці смярдзіць яна. «Не», — адказаў Ціт. «Хоць гэта грошы з мачы», — сказаў Веспасіян.— Светоній. Жыццё дванаццаці Цэзараў. Веспасіян. 23.3.
Выраз «Грошы не пахнуць», заснаваны на гэтым эпізодзе, стаў прымаўкай, якая ўказвае на не цалкам чыстую крыніцу прыбытакаў.