Андрэй Бароўскі
| Андрэй Бароўскі | |
|---|---|
| Нараджэнне |
11 снежня 1873 |
| Смерць |
15 студзеня 1945 (71 год) |
| Адукацыя | |
| Дзейнасць | дыпламат |
Андрэй Аляксандравіч Бароўскі (11 снежня 1873, Мітава — 15 студзеня 1945, Берлін) — кіраўнік дыпламатычнай місіі БНР у Берліне.
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Напэўна, скончыў нейкую навучальную ўстанову ў Магілёве. Вучыўся ў Тартускім і Санкт-Пецярбургскім універсітэтах, студэнтам далучыўся да беларускага нацыянальнага руху.
Пасля Лютаўскай рэвалюцыі — у кіраўніцтве Цэнтрбелсаюзу (Центральный союз потребительских обществ белорусского края). З 1 мая 1920 года — гандлёвы эксперт місіі БНР у Берліне, у 1920—1922 гадах займаўся гандлёвымі аперацыямі ўрада БНР і беларускіх кааператываў з нямецкай фірмай «IWEG». З 14 сакавіка 1921 да 15 кастрычніка 1925 года — кіраўнік місіі БНР у Берліне. У 1926—1938 гадах трымаў бюро перакладаў у Берліне.
Восенню 1938 года Андрэй Бароўскі разам з Анатолем Шкуцькам заснаваў Беларускае прадстаўніцтва ў Берліне. З 1943 года адзін з кіраўнікоў Беларускага камітэту самапомачы, супрацоўнік беларускага аддзела «Вінеты». У 1944 годзе актыўна садзейнічаў Беларускай цэнтральнай радзе ў Берліне.
Сям’я[правіць | правіць зыходнік]
Бацька — Аляксандр Іосіфавіч Бароўскі (21.11.1847 — пасля 1910), са шляхты Аршанскага павета, праваслаўнага веравызнання. Атрымаў дамашнюю адукацыю. Пасля 3-х месяцаў выслугі радавым прыняты (4.1.1865) унтэр-афіцэрам у 113-ы Старарускі пяхотны полк. Накіраваны ў Віленскае пяхотнае юнкерскае вучылішча (13.8.1865), скончыў яго па 2-м разрадзе, вярнуўся ў 113-ы полк. Камандзір роты (22.12.1870 — 1.10.1881, 14.12.1884 — 18.7.1886), потым Серадзскі (18.7.1886 — 12.10.1890), Сенненскі (12.10.1890 — 14.11.1904), Аршанскі (14.11.1904 — 27.7.1907), Магілёўскі (з 27.7.1907-1910) павятовы воінскі начальнік. Чыны — унтэр-афіцэр (4.1.1865), юнкер (1.8.1865), прапаршчык (24.8.1867), падпаручнік 28.03.1869, паручнік (20.4.1870), штабс-капітан (28.6.1877), капітан (4.10.1879), падпалкоўнік (1.1.1889), палкоўнік (14.11.1904). Станам на 1910 год, жыў у Магілёве ва ўласным доме па Шушкевічавым завулку[1]. У 1910 годзе выйшаў у адстаўку[1]. Узнагароджаны Ордэнамі Святога Станіслава 3-й (1878), Ганны 3-й (1882), Станіслава 2-й (1895), Ганны 2-й (1899), Уладзіміра 3-й (1907) ступеняў.[2]
Маці — Вольга Аляксандраўна Нікалаева, дачка калежскага рэгістратара.[3]
Браты і сёстры — Яўгенія (нар. 9.12.1871), Андрэй (нар. 28.11.1873), Аляксандр (нар. 9.7.1875), Сяргей (нар. 12.1.1882), Барыс (нар. 25.8.1883), Фёдар (нар. 26.12.1886).[3]
- Аляксандр (6.6. ці 9.7.1875 — 27.12.1938). Скончыў Пскоўскі кадэцкі корпус (1894), Паўлаўскае ваеннае вучылішча (1896), Акадэмію Генштаба (1903). Афіцэр лейб-гвардыі Літоўскага палка. Генерал-маёр, камандзір брыгады 2-й Сібірскай стралковай дывізіі. Удзельнік Белага руху, генерал-лейтэнант, камандуючы Крымска-Азоўскай арміяй, да кастрычніка 1919 камандуючы войскамі Закаспійскай вобласці. У эміграцыі ў Югаславіі, памёр там жа. Сын Уладзімір (28.2.1906-21.7.1923). Скончыў 1 Рускі кадэцкі корпус у Югаславіі.
- Сяргей (12.1.1882 — пасля 1923). Скончыў Полацкі кадэцкі корпус (1900), вучыўся ў Міхайлаўскім артылерыйскім вучылішчы, перавёўся ў Аляксандраўскае ваеннае вучылішча, якое скончыў у 1903 годзе. Паступіў на службу ў 102-ы Вяцкі пяхотны полк (30.8.1900), адтуль перавёўся (3.3.1904) у 96-ы Омскі пяхотны полк. Накіраваны на ўкамплектаванне 8-га Сібірскага Томскага пяхотнага палка (4.10.1904). Камандзір роты, ч.в.аб. палкавога ад’ютанта. Чыны — падпаручнік (з 10.8.1903; ст. 10.8.1902). Удзельнік руска-японскай вайны 1904—1905 гадоў. Пасле агляду ў Казанскім ваенным шпіталі звольнены ў адстаўку з прычыны хваробы сэрца (1906). Узнагароджаны Ордэнамі Святой Ганны 4-й ступені з надпісам «За Храбрасць» (25.4.1905), Станіслава 3-й ступені з мячамі і бантам «за отличия в делах против японцев».[4] Пасля звальнення з арміі зрабіў кар’еру спевака. З 1918 года ў Швейцарыі, з 1920 — у ЗША, дзе і памёр. У Сяргея Бароўскага ў Чыкага пэўны час, пасля свайго пераезду ў ЗША ў 1923 годзе, жыў Язэп Варонка[крыніца?].
Зноскі
- ↑ а б Баринов 2022.
- ↑ СПС 1 янв. 1909.
- ↑ а б РГВИА. Ф. 400, оп. 12, д. 24518, л. 450.
- ↑ РГВИА. Ф. 409.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Сакалоўскі У. Л. Да вытокаў беларускай дыпламатыі: дзейнасць беларускай місіі ў Берліне // Сацыяльна-эканамічныя і прававыя даследаванні. № 4. 2008. — С. 218.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Баринов И. Александр Иосифович Боровский, отец Андрея Боровского, будущего главы миссии БНР в Берлине // Запісы беларусаведа, 8.1.2022.
- Список полковникам по старшинству на 1 января 1909 года
- РГВИА. Ф. 400, оп. 12, д. 24518, л. 450.
- РГВИА. Ф. 409, п/с 317—826 (1906)