Ніўлакіта

Ніўлакіта
	тувалу Niulakita
Характарыстыкі
Плошча	0,4 км²
Насельніцтва	34 чал.
Шчыльнасць насельніцтва	85 чал./км²
Размяшчэнне
	10°45′ пд. ш. 179°30′ у. д.HGЯO
Акваторыя	Ціхі акіян
Краіна	Тувалу;
	Ніўлакіта

Ніўлакіта (на мове тувалу Niulakita) — малы рыфавы востраў у складзе астравоў Тувалу на поўдні Ціхага акіяна. Належыць да дзяржавы Тувалу. Агульная плошча — 0,4 км². Насельніцтва — 34 чал. (2017 г.).

Гісторыя

Еўрапейцы адкрылі Ніўлакіта 29 жніўня 1595 года падчас другой экспедыцыі іспанскага мараплаўца Альвара Менданья дэ Нейра. Востраў быў пазначаны як La Solitaria, па-іспанску Адзінокі, зроблена спроба знайсці месца прыстані ў яго паўднёвай частцы, але дно было няроўным і камяністым, і іспанцы адмовіліся ад гэтага.

У 1821 годзе капітан Джордж Барэт з кітабойнага судна Independence II наведаў Ніўлакіта, ён назваў Рокі. Гэта назва выкарыстоўвалася рэдка. Назва «Востраў Незалежнасці», у гонар карабля Барэта, была адным з некалькіх найменняў для Ніўлакіта, якія ўвайшлі ў агульны ўжытак у XIX стагоддзі. Ніўлакіта быў таксама вядомы як Сафія.

У XIX ст. час ад часу востраў наведвалі здабытчыкі гуана. Злучаныя Штаты заявілі свае правы на Ніўлакіта паводле Закона пра астравы Гуана ад 1856 года.

У жніўні 1896 года на каралавым рыфе вострава Старбак пацярпеў крушэнне паруснік «Селадон» са Ставангера. Экіпаж з 16 чалавек быў у выратавальных шлюпках з невялікай колькасцю ежы і вады на працягу 30 дзён, пакуль не прыбыў на Ніўлакіта. Там мараплаўцы затрымаліся на дзесяць месяцаў, пакуль не былі выратаваны параходам, які ішоў паўз востраў.

У 1944 годзе востраў набыты адміністрацыяй калоніі астравоў Гілберта і Эліс. Адміністрацыя дала жыхарам Ваітупу дазвол пасяліцца на Ніўлакіта. Аднак у 1949 годзе пазнейшая адміністрацыя вырашыла засяліць Ніўлакіта людзьмі з Ніўтао, які лічыўся перанаселеным. Выдаленне ваітупуанаў з вострава выклікала спрэчкі.

Перасяленцы з Ніўтао ў 1949 годзе спужаліся некалькіх кароў, завезеных маракамі на Ніўлакіта раней, бо на Ніўтао такіх жывёл ніколі не было.

ЗША адмовіліся ад прэтэнзіі на востраў у 1983 годзе пасля падпісання дагавора пра дружбу з Тувалу.

Прырода

Востраў мае каралавае паходжанне. З’яўляецца самым высокім з усіх астравоў Тувалу. Найвышэйшая кропка — 4,6 м. Па форме нагадвае авал.

Сталых вадацёкаў і крыніц пітной вады няма. Ад старажытнай лагуны засталося некалькі малых вадаёмаў з салёнай вадой.

Клімат трапічны пасатны, вільготны. Востраў знаходзіцца ў зоне ўздзеяння трапічных цыклонаў.

Інфраструктура

Маецца 1 паселішча (8 гаспадарак), насельніцтва якога займаецца земляробствам. Галоўная культура — какосавая пальма. З-за рыфаў, якія атачаюць Ніўлакіта, лоўля рыбы і падыход марскога транспарту да берага ўскладнены.

На востраве арганізавана 1 пачатковая школа, маецца адміністрацыйны будынак.

Спасылкі

Ніўлакіта Архівавана 19 лістапада 2019.
Карта Ніўлакіты Архівавана 19 лістапада 2019.
Астравы Тувалу Архівавана 21 лютага 2011.