Воўк і сямёра казлянят

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Воўк і сямёра казлянят
ням.: Der Wolf und die sieben jungen Geißlein
Выданне
Ілюстрацыя Артура Рэкхэма
Жанр казка
Аўтар Браты Грым, Jacob Grimm[d] і Wilhelm Grimm[d]
Мова арыгінала нямецкая
Дата першай публікацыі 1812
Апублікаваны ў Казкі братоў Грым[d]
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы
Ілюстрацыя Афтэрдынгера[en]

«Воўк і сямёра казлянят» (ням.: Der Wolf und die sieben jungen Geißlein) — казка братоў Грым, апублікаваная ў складзе цыкла казак у 1812—1815 годзе. Паводле сістэме класіфікацыі казачных сюжэтаў Аарнэ-Томпсана  (руск.) (бел. мае нумар 123[1] («Воўк і казляняты») і наступнае кароткае апісанне сюжэту: «у адсутнасць маці воўк з’ядае казлянят; малодшая казляня ратуецца і ўсё распавядае; каза распорвае ваўку жывот, адкуль выходзяць казляняты».

Атрымала распаўсюджанне ў Расійскай імперыі ў XIX стагоддзі, увайшла ў вусную народную творчасць і з некаторым змяненнем у сюжэце атрымала статус «рускай народнай казкі  (руск.) (бел.»[2]. У такой якасці выдавалася ў Сыціна  (руск.) (бел.[3]. Вядома рускіх  (руск.) (бел. варыянтаў — 20, украінскіх  (руск.) (бел. — 4, беларускіх — 3[4].

Сюжэт[правіць | правіць зыходнік]

Воўк нападае на семярых казлянят

Маці-каза, адлучаючыся з дому, папярэджвае сваіх казлянят сцерагчыся ваўка, блукаючага непадалёк. Воўк, скарыстаўшыся зручным момантам, стукаецца да казлянят і спрабуе выдаць сябе за іх маці. Тыя ў адказ кажуць, што ў іх маці голас мяккі, а ў яго — грубы. Воўк з’ядае кавалак крэйды, каб змякчыць свой голас. Па іншай версіі, каваль выкоўвае ваўку новае — пявучае — горла. Аднак казляняты ўсё роўна не пускаюць яго: запатрабаваўшы прасунуць у шчыліну кончык пярэдняй лапы, яны заяўляюць, што ў іх маці поўсць белая, а не чорная, як у яго на лапах. Той ідзе на млын і пэцкае лапы ў муцэ. Цяпер казляняты ўпускаюць ваўка, які тут жа з’ядае іх усіх, акрамя самага маленькага, які схаваўся ў печы (у англійскай версіі казкі — у футляры гадзінніка).

Вярнуўшыся дадому, маці-каза бачыць разгром, учынены ваўком, і выратаванага самага маленькага казляня, якое распавядае ёй пра тое, што адбылося. Яна адпраўляецца за ваўком і знаходзіць яго, спячага з набітым страўнікам, у якім нешта корпаецца. Маці-каза распорвае ваўку жывот, адкуль з’яўляюцца жывымі і цэлымі шэсць казлянят, пасля чаго запаўняе жывот камянямі. На наступную раніцу каза, сустрэўшы ваўка, прапануе яму паспаборнічаць у скачках праз вогнішча. Той згаджаецца. Каза пераскоквае праз полымя, а воўк, абцяжараны камянямі, не можа— ён валіцца проста ў агонь і згарае. Яшчэ адзін варыянт фіналу: воўк, прачнуўшыся з камянямі ў страўніку, адчуў смагу, адправіўся да ракі напіцца, на беразе паслізнуўся, упаў у ваду, пад цяжарам камянёў адразу пайшоў на дно і патануў.

Экранізацыі[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. ↑ D. L. Ashliman, The Grimm Brothers' Children’s and Household Tales Архіўная копія на Wayback Machine"
  2. ↑ Межова М. В. Интерпретация художественного текста: переводческий и лингвокультурологический аспекты Архівавана 13 мая 2019. // Журнал «Символ науки», 2015
  3. ↑ Волк и семеро козлят: Сказка для детей младшего возраста. С шестью раскрашенными картинками. — М.: Изд. т-ва И. Д. Сытина  (руск.) (бел., 1918.
  4. ↑ Бараг Л. Г., Новиков Н. В. Примечания // Народные русские сказки А. Н. Афанасьева : В 3 т. Т. 1. — М.: Наука, 1984. — (Лит. памятники). — С. 449

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • «Волк и семеро козлят» // Сказочная энциклопедия / Составитель Наталия Будур. — М.: ОЛМА-ПРЕСС, 2005. — С. 82—83. — 608 с. — 5 000 экз. — ISBN 5-224-04818-4.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

commons: Воўк і сямёра казлянят на Вікісховішчы
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Воўк_і_сямёра_казлянят&oldid=4552883"