Генрых Густаў Магнус

Генрых Густаў Магнус
Heinrich-Gustav Magnus
Дата нараджэння	2 мая 1802(1802-05-02)[…]
Месца нараджэння	Берлін, Каралеўства Прусія
Дата смерці	4 красавіка 1870(1870-04-04)[…] (67 гадоў)
Месца смерці	Берлін, правінцыя Брандэнбург, Каралеўства Прусія
Месца пахавання	Даратэенштацкія могілкі[d]
Грамадзянства	Каралеўства Прусія
Род дзейнасці	фізік, хімік, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	хімія
Месца працы	Універсітэт Фрыдрыха-Вільгельма Берлінскі ўніверсітэт імя Гумбальта
Альма-матар	Сарбона Стакгольмскі ўніверсітэт Берлінскі ўніверсітэт імя Гумбальта
Навуковы кіраўнік	Eilhard Mitscherlich[d]
Член у	Лонданскае каралеўскае таварыства Шведская каралеўская акадэмія навук Французская акадэмія навук Расійская акадэмія навук Пруская акадэмія навук
Узнагароды	замежны член Лонданскага каралеўскага таварыства[d] (30 красавіка 1863)
Генрых Густаў Магнус на Вікісховішчы

Генрых Густаў Магнус (ням.: Heinrich-Gustav Magnus; 2 мая 1802, Берлін — 4 красавіка 1870, Берлін) — вядомы нямецкі фізік і хімік. Нарадзіўся ў яўрэйскай сям’і, прыняў хрысціянства.

Біяграфія

Вывучаў фізіку і хімію 6 гадоў — спачатку ў Берлінскім універсітэце, затым яшчэ год (1828) ў Стакгольме, у лабараторыі Берцэліуса, а пасля ў Парыжы ў Гей-Люсака і Ценара. У 1831 г. Магнус быў запрошаны лектарам фізікі і тэхналогіі ў Берлінскі ўніверсітэт, потым быў прафесарам фізікі да 1869 У 1840 г. Магнус абраны членам Берлінскай акадэміі. Магнус нястомна працаваў усё сваё жыццё над разнастайнымі пытаннямі фізікі і хіміі. Яшчэ студэнтам (1825) ён апублікаваў першую сваю працу аб самазагаранне металічных парашкоў, у 1828 г. адкрыў названую яго імем плацінавую соль (PtCl 2NH3). З 1827 па 1833 займаўся пераважна хіміяй, затым працамі ў галіне фізікі. З гэтых апошніх найбольш вядомыя даследаванні над паглынаннем газаў крывёю (1837-45), над пашырэннем газаў ад награвання (1841-44), над пругкасцю пароў вады і водных раствораў (1844-54), над тэрмаэлектрычнасцю (1851), электролізам (1856), індукцыяй токаў (1858-61), цеплаправоднасцю газаў (1860), палярызацыяй прамяністага цяпла (1866-68) і пытаннем аб цеплаправоднасці газаў (з 1861).