Дэпартацыі з Латвійскай ССР

Дэпартацыі з Латвійскай Савецкай Сацыялістычнай Рэспублікі ўяўлялі сабой від савецкіх рэпрэсій жыхароў Латвіі ў 1941 і 1945—1951 гадах, падчас якіх каля 60 тысяч чалавек былі вывезены ў аддаленыя рэгіёны краіны. Аналагічныя акцыі былі праведзены ў Эстоніі і Літве.

Нараўне з меншымі эпізодамі падчас дэпартацый вылучаюцца буйныя:

• Чэрвеньская дэпартацыя 1941 года: каля 16 тысяч чалавек. Гэтая хваля была накіравана ў асноўным на мясцовую латышскую інтэлігенцыю і прадстаўнікоў меншасцяў, а таксама на заможную частку грамадства, якія лічыліся савецкімі ўладамі чужымі элементамі. З усіх дэпартаваных загінула прыкладна пяць тысяч чалавек, што склала 34—40% ад агульнай колькасці дэпартаваных.
• Другая масавая дэпартацыя адбылася падчас аперацыі "Прыбой" у сакавіку 1949 года, калі былі рэпрэсіраваны каля 43 тысяч чалавек. Гэтым разам ахвярамі сталі галоўным чынам сяляне, разам з членамі іх сем'яў, якія адмаўляліся далучыцца да зноў створаных калгасаў і былі ўключаны ў спіс кулакоў у 1947 годзе, а таксама членаў і прыхільнікаў «лясных братоў». З агульнай колькасці дэпартаваных загінула больш за пяць тысяч чалавек.

Некаторымі даследчыкамі таксама вылучаюцца дэпартацыі 1944 года.

Дэпартаваныя з Латвіі накіроўваліся ў асноўным у Амурскую, Томскую і Омскую вобласці. Некалькі меншых маштабаў рэпрэсій адбываліся супраць балтыйскіх немцаў і Сведкаў Іеговы . Пасля дэсталінізацыі інтэрнаванне ў лагеры было пакараннем для людзей, якія вядуць «антысавецкі» лад жыцця.