Закон выпрамянення Кірхгофа

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

Закон выпрамяне́ння Кі́рхгофа — адзін з асноўных законаў цеплавога выпрамянення, які ўстанаўлівае залежнасць паміж вылучэннем і паглынаннем электрамагнітнага выпрамянення целам пэўнай тэмпературы.

Устаноўлены Г. Р. Кірхгофам у 1859 годзе.

Паводле закона выпрамянення Кірхгофа адносіны выпрамяняльнай здольнасці цела да яго паглынальнай здольнасці не залежаць ад прыроды выпрамяняльнага цела і з'яўляюцца універсальнай функцыяй даўжыні хвалі (або частаты) і абсалютнай тэмпературы :

Фунцыя з'яўляецца выпрамяняльнай здольнасцю абсалютна чорнага цела, для якога і ў яўным выглядзе вызначаецца законам выпрамянення Планка.

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]