Закон выпрамянення Кірхгофа

Закон выпрамяне́ння Кі́рхгофа — адзін з асноўных законаў цеплавога выпрамянення, які ўстанаўлівае залежнасць паміж вылучэннем і паглынаннем электрамагнітнага выпрамянення целам пэўнай тэмпературы.

Устаноўлены Г. Р. Кірхгофам у 1859 годзе.

Паводле закона выпрамянення Кірхгофа адносіны выпрамяняльнай здольнасці $~r(\omega ,T)$$~r(\omega ,T)$ цела да яго паглынальнай здольнасці $~a(\omega ,T)$$~a(\omega ,T)$ не залежаць ад прыроды выпрамяняльнага цела і з'яўляюцца універсальнай функцыяй даўжыні хвалі (або частаты) і абсалютнай тэмпературы $T$$T$:

${\frac {r(\omega ,T)}{a(\omega ,T)}}=f(\omega ,T)$${\frac {r(\omega ,T)}{a(\omega ,T)}}=f(\omega ,T)$

Фунцыя $f$$f$ з'яўляецца выпрамяняльнай здольнасцю абсалютна чорнага цела, для якога $~a(\omega ,T)=1$$~a(\omega ,T)=1$ і ў яўным выглядзе вызначаецца законам выпрамянення Планка.

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.8: Канто — Кулі / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш — Мн.: БелЭн, 1999. — Т. 8. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0144-3.