Казімір Іосіфавіч Бердыган

Казімір Іосіфавіч Бердыган
Казімір Іосіфавіч Бердыган
Дата нараджэння	22 снежня 1894
Месца нараджэння	Паноры[d], Дрысенскі павет, Віцебская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	18 верасня 1972 (77 гадоў)
Род дзейнасці	хірург
Месца працы	Мінскі медыцынскі інстытут; Ваенна-медыцынская акадэмія імя С. М. Кірава[d]; Беларускі дзяржаўны інстытут удасканалення ўрачоў;
Навуковая ступень	доктар медыцынскіх навук
Навуковае званне	прафесар;
Альма-матар	Прыволжскі даследчы медыцынскі ўніверсітэт[d] (1922); Першы Ленінградскі медыцынскі інстытут[d] (1926);
Узнагароды

Казімір Іосіфавіч Бердыган (22 снежня 1894, вёска Паноры, Дрысенскі павет, Віцебская губерня — 18 верасня 1972) — беларускі хірург, доктар медыцынскіх навук, прафесар.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 22 снежня 1894 года ў вёсцы Паноры Дрысенскага павета Віцебскай губерні (цяпер — Верхнядзвінскі раён Віцебскай вобласці) ў сям’і селяніна. Навучаўся самастойна і толькі ў 1918 годзе паступіў у пяты клас гімназіі для дарослых імя Л. М. Талстога ў Ніжнім Ноўгарадзе, якую скончыў у 1920 годзе. У гэтым жа годзе паступіў на медыцынскі факультэт Ніжагародскага ўніверсітэта. Пасля заканчэння 2-га курса перавёўся ў Ленінградскі медыцынскі інстытут, які скончыў у 1926 г. З 1926 года працаваў у Асвейскай раённай бальніцы. У 1929 годзе быў пераведзены на пасаду ардынатара хірургічнага аддзялення Полацкай акруговай бальніцы, дзе прапрацаваў да 1931 года.

У 1931—1933 гг. — ардынатар стаматалагічнай клінікі Мінскага медыцынскага інстытута, з 1933 па 1940 гг. — Асістэнт той жа клінікі.

У 1940—1941 гг. — выкладчык кафедры стаматалогіі Ваенна-медыцынскай акадэміі імя С. М. Кірава.

З 1941 па 1945 гг. — начальнік сківічнага аддзялення эвакуацыйнага шпіталя на 2-м Беларускім фронце. Пасля дэмабілізацыі залічаны асістэнтам кафедры шпітальнай хірургіі па курсе стаматалогіі МДМІ; адначасова з 1946 г. па 1958 г., па сумяшчальніцтве працаваў дырэктарам вайсковай зубаўрачэбнай школы, а таксама ў 1952—1954 гг. начальнікам аддзела медыцынскіх навучальных устаноў МЗ БССР.

З 1958 года — загадчык кафедры стаматалогіі БелДІУУ, дзе прапрацаваў да 1971 г.

У снежні 1940 года абараніў кандыдацкую, а ў 1958 года — доктарскую дысертацыю. У 1959 годзе прысвоена званне дацэнта па курсе «стаматалогія». У 1960 годзе зацверджаны ў званні прафесара. Аўтар 59 навуковых прац, у тым ліку 2-х манаграфій. Асноўныя навуковыя напрамкі — вывучэнне патагенезу, клінікі і лячэння сківічна-тваравага актынамікоза, пытанні ваенна-палявой стаматалогіі, лячэнне і прафілактыка карыесу, на падставе якіх была складзена карта аб наяўнасці фтору ў пітной вадзе. Ім прапанаваны шэраг арыгінальных метадаў лячэння стаматалагічных хворых.

Кіраваў абаронай 7 кандыдацкіх дысертацый. На працягу многіх гадоў паспяхова спалучаў навукова-педагагічную дзейнасць з шматграннай грамадскай працай. Быў адным з арганізатараў стаматалогіі Беларусі, старшынёй Праблемнай камісіі па стаматалогіі, намеснікам старшыні Праўлення Беларускага рэспубліканскага навуковага медыцынскага таварыства стаматолагаў, членам Праўлення Усесаюзнага навуковага медыцынскага грамадства стаматолагаў.

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Узнагароджаны ордэнамі Чырвонай Зоркі (1944), Айчыннай вайны II ступені (1945), медалямі «За перамогу над Германіяй» (1946), «За абарону Ленінграда» (1946), «20 гадоў перамогі ў Вялікай Айчыннай вайны» (1965).

Зноскі

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 3: Беларусы — Варанец / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1996. — Т. 3. — 511 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0068-4 (т. 3). — С. 112.