Крымска-нагайскія набегі на Русь
Набегі крымскіх татараў і нагайцаў на землі Вялікага княства Літоўскага (пасля, Рэчы Паспалітай) і Вялікага княства Маскоўскага (пасля, Рускай дзяржавы) - рэгулярныя напады з мэтай захопу нявольнікаў, якія пачасціліся пасля адасаблення Крымскага ханства, у якім вялікае значэнне набыла набегавая гаспадарка. Захоўваліся з рознай інтэнсіўнасцю да далучэння Крымскага ханства Расійскай імперыяй у канцы XVIII стагоддзя. Набегі былі сур'ёзным фактарам знясілення як людскіх, так і фінансавых рэсурсаў Рэчы Паспалітай і Расіі, і ў значнай ступені перашкаджалі асваенню Дзікага поля, поўнамаштабнае засяленне якога стала магчыма толькі пасля ліквідацыі пагрозы набегаў. Шматвяковыя набегі крымскіх татараў згулялі значную ролю ў станаўленні казацтва. Па падліках заходняга даследчыка Алана Фішэра, колькасць сагнаных ў рабства людзей склала на працягу XIV-XVII стагоддзяў каля трох мільёнаў чалавек[1].
Прычыны[правіць | правіць зыходнік]
Асноўнай эканамічнай мэтай набегаў было рабаванне матэрыяльных каштоўнасцяў і, перш за ўсё, здабыча ясыра - жывога тавару, які спраўджваўся ў значнай ступені ў Асманскую імперыю альбо прадаваўся на крымскіх нявольніцкіх рынках. Гандаль рабамі быў адной з асноўных крыніц даходу крымскага грамадства[2]. Галоўным нявольніцкім рынкам Крыма быў Кефе (Феадосія).
Як асобная палітычная адзінка Крымскае ханства выступае з моманту распаду Залатой Арды. Пасля, крымскія ханы выкарыстоўвалі супярэчнасці Рускай дзяржавы і Вялікага княства Літоўскага (з 1569 года Рэчы Паспалітай), складаючы саюзы то з адным бокам, то з другім, атрымліваючы пры гэтым ад саюзніка значныя выгады[3] і афіцыйныя падставы для здзяйснення рабаўніцкіх набегаў на варожую тэрыторыю. Падчас вайны Маскоўскай дзяржавы з Вялікім Княствам Літоўскім 1500-1503 крымскія татары падтрымлівалі саюзніцкія адносіны з Іванам III, пранікаючы ўглыб Літоўскага княства. Пасля яго смерці руска-крымскія адносіны рэзка пагоршыліся. Пастаянныя набегі крымскіх татараў на Рускія княствы пачаліся з 1507 году.
Становішча нявольнікаў[правіць | правіць зыходнік]
Становішча нявольнікаў на шляху ў Крым было вельмі цяжкім. Захопленых у няволю расстаўлялі ў шэрагі па некалькі чалавек, звязвалі ім назад рукі рамнём, скрозь рамяні прасоўвалі драўляныя жэрдкі, а на шыі накідвалі вяроўкі; потым, трымаючы за канцы вяровак, атачалі ўсіх звязаных ланцугом верхавых і, подхлестывая нагайкамі, безупынна гналі па стэпе. Дасягнуўшы адносна бяспечных ад казакоў зямель у нізоўях Дняпра, татары пускалі сваіх коней у стэп на вольны выпас, а самі прыступалі да дзяльбы ясыра, папярэдне пазначалі кожнага нявольніка разжараныя жалезам. Атрымаўшы ў неад'емную ўласнасць нявольніка або нявольніц, кожны татарын мог звяртацца з імі, як з уласнаю рэччу. Па словах Сігізмунда Герберштэйна, «старыя і нямоглыя, за якіх немагчыма выручыць вялікіх грошай, аддаюцца татарамі моладзі, як зайцы шчанюкам, для першых ваенных досведаў; іх альбо пабіваюць камянямі, альбо скідаюць у моры, альбо забіваюць якім-небудзь іншым спосабам »[4].
Так апісаў абыходжанне з палоннымі герцаг Антуан дэ Грамон, які знаходзіўся ў арміі падчас паходу караля Яна Казіміра на левабярэжнай Украіне ў 1663-1664 гадах, калі па яго дадзеных было захоплена каля 20 тысяч чалавек: «Татары перарэзалі горла ўсім старым звыш шасцідзесяці гадоў, па ўзросце няздольным да працы. Саракагадовыя захаваны для галер, маладыя хлопчыкі - для іх асалод, дзяўчаты і жанчыны - для працягу іх роду і продажу затым. Раздзел палонных паміж імі быў выраблены пароўну, і яны кідалі жэрабя пры адрозненнях ўзросту, каб ніхто не меў права скардзіцца, што яму дасталіся істоты старыя замест маладых. Да іх гонару я магу сказаць, што яны не былі скупыя ў сваёй здабычы, і іх крайняя ветлівасць прапаноўвала яе ў карыстанне ўсім, хто да іх заходзіў »[5].
Галоўным месцам гандлю нявольнікамі быў крымскі горад Кафа (сённяшняя Феадосія), якая з 1475 года непасрэдна належала Асманскай імперыі, якая мела артылерыю і моцны гарнізон з янычараў. Акрамя Кафы, нявольнікі прадаваліся ў Карасубазар, Тузлері, Бахчысараі ды Хазлеве (цяпер Еўпаторыя). У Кафе часам адначасова знаходзілася да 30 тысяч нявольнікаў, пераважна з паўднёва-ўсходніх земляў Рэчы Паспалітай і маскоўскіх земляў. У Міхалона Літвіна Кафа апісваецца як «ненаедная і беззаконная багна, кроў нашу якая п'е». Акрамя самога благога ўтрымання ежай, вадой, адзеннем і жыллём, іх здраджвалі знясільваючым работах ці катаванняў. Па словах Міхалона Літвіна, «больш моцных нявольнікаў рабілі кастратамі, iншым рэзалі ноздры і вушы, ганьбілі на лбе і на шчоках, днём мучылі на працы скаванымі, а ўначы трымалі ў вязніцы».
Мужчыны нярэдка траплялі на турэцкія галеры, дзе да поўнага знясілення служылі прыкаванымі да лавах весьляроў. Адным з такіх галерных палонных, якому ўдалося выйсці на свабоду, стаў правадыр казацкага паўстання Іван Балотнікаў. Па словах грэкаў, у Асманскую эпоху ў Канстанцінопаль прыставалі па тры-чатыры караблі з нявольнікаў штодня. Значная колькасць нявольнікаў адпраўлялася ў Анатолію на земляробчыя работы. Жанчыны-нявольніц пастаўляліся ў багатыя дамы для цялесных уцех і гарэмаў, а менш прыгожыя з іх рабіліся хатняй прыслугай. Венецыянскі манах Джавані Каррара пісаў, што патрэба ў наёмнай прыслузе ў Канстанцінопалі адпала, так як ён перапоўнены рабамі і рабынямі з польскіх і маскоўскіх абласцей. Мабыць, найбольш знакамітай з падобных нявольніц стала позняя жонка султана Раксалана. Як пісаў Міхалон Літвін: «усе яны, то ёсць ўсходнія жыхары, з прагнасцю шукаюць сабе за жонку славянскіх палонніц. У цяперашняга турэцкага султана любімая яго жонка, маці яго першынца і спадчынніка выкрадзена з нашай зямлі. Перакопскі хан Саіб-Гірэй нарадзіўся ад хрысьціянкі і жанаты на хрысціянка. Усе міністры гэтых тыранаў, еўнухі, сакратары і іншыя іх чыноўнікі, іх асаблівую войска, званае янычары - усё адбываюцца ад нашай крыві».
Абарончая тактыка супраць набегаў[правіць | правіць зыходнік]
У ВКЛ на пачатку 1550-х гадоў князь Дзмітрый Іванавіч Вішнявецкі пачаў будаўніцтва крэпасцяў ў вусце Дняпра, каб закрыць крымскім татарам дарогу на Украіну. «На востраве Хорціца, супраць Конскае Вод, каля крымскіх качавыя» была пабудавана крэпасць, якая дала пачатак Запарожскай Сечы, складам з казакоў, якія жылі ў нізоўях Дняпра, за парогамі. Кароль Жыгімонт Аўгуст даручыў Вішнявецкаму ахову межаў ад набегаў крымскіх татараў.
У Маскоўскай дзяржаве 16—17 ст. будавалася лінія межных умацаванняў на паўднёвых межах дзяржавы («у полі»), складалася з паасобных апорных пунктаў ― крэпасцяў, паміж каторымі будаваліся засекі і валы. Наперад ад лініі ўмацаванняў, дзеля назірання і папярэджання, высоўваліся «старожы» ― вартавыя пасты, часам з назіральнымі вышкамі, і «станіцы» ― конныя раз'езды-патрулі[2]. Месцы для ўмацаванняў і вартавых пунктаў прымяркоўваліся да тых шляхоў і дарог, якімі карысталіся татары. Самі дарогі і падыходы да брадоў перагароджваліся інж. умацаваннямі, а на важных іх вузлах ставіліся крэпасці.
У культуры[правіць | правіць зыходнік]
У ўкраінскіх думах, адной з асноўных тэм з'яўляецца турэцкая няволя («Нявольнікі», «Плач нявольніка», «Маруся Багуслаўка», «Іван Багуславец», «Сокал», «Уцёкі трох братоў з Азова») альбо вызваленне з няволі і шчаслівае вяртанне да роднага краю («Самойла Котка», «Аляксей Паповіч», «Атаман Мацяш Стары», «Гутарка Дняпра з Дунаем»).
Зноскі
- ↑ Alan Fisher «Muscovy and the Black Sea Slave Trade», Canadian American Slavic Studies, 1972, Vol. 6, стр. 575—594. http://booksandjournals.brillonline.com/content/journals/10.1163/221023972x00039
- ↑ «The Crimean Tatars and their Russian-Captive Slaves Архівавана 1 мая 2011.» (PDF). Eizo Matsuki, Mediterranean Studies Group at Hitotsubashi University.
- ↑ С. М. Соловьев. История России с древнейших времен.: крымскім татарам выгадней было браць падарункі з абедзвюх дзяржаў, Маскоўскага і Літоўскага, абяцаць сваю дапамогу таму, хто больш дасць, абяцаць, а на самой справе, узяўшы грошы з абодвух, спусташаць валодання абодвух, карыстаючыся іх ўзаемнай варожасці. З гэтых часоў зносіны абедзвюх дзяржаў, і Маскоўскага і Літоўскага, з крымцамі прымаюць характар задарвання разбойнікаў, якія ня стрымліваюцца ніякай дамовай, ніякімі клятвамі.
- ↑ Сигизмунд Герберштейн. Записки о Московии. Издание 1998 года. Часть 7
- ↑ Антуан Грамон. Из истории московского похода Яна Казимира. Юрьев. Типогр. Маттисена. 1929