Мазырскі ўмацаваны раён

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі

65-ы ўмацаваны раён, Мазырскі ўмацаваны раёнфарміраванне (воінская часць) і абарончае збудаванне (умацаваны раён) Узброеных Сіл СССР у Вялікай Айчыннай вайне.

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

Як воінская часць сфарміраваны ў Беларускай асобай ваеннай акрузе 4 чэрвеня 1941 года. Аднак само будаўніцтва пачалося ў 1930 годзе і скончылася ў 1938 годзе. Паласа абароны складала 128 кіламетраў ад Капаткевічаў да Лельчыцаў. Глыбіня абароны раёна на асноўных напрамках дасягала 5—6 кіламетраў. Усяго ў складзе раёна было 181 доўгачасовае абарончае збудаванне, падзеленых на чатыры ўчасткі абароны паўночней Прыпяці і дзевяць паўднёвей. Раён размяшчаў 176 кулямётнымі кропкамі на 433 станковых кулямёта і двума артылерыйскімі паўкапанірамі на 2 76-мм гарматы[1][2][3].

У 1936 годзе ў склад гарнізона раёна ўваходзілі 18-ы асобны кулямётны батальён, 4-я асобная кулямётная рота, 7-я артылерыйская брыгада, 153-я асобная рота сувязі і 93-ы асобны сапёрны батальён. Да пачатку вайны гарнізон складаўся з трох кулямётных батальёнаў, аднаго артылерыйскага палка, сапёрнай роты і роты сувязі. Уласна ў паласе раёна шырокамаштабных баявых дзеянняў не было; першыя войскі праціўніка з’явіліся толькі 29 ліпеня 1941 года (разведвальны батальён). Умацаванні раёна былі пакінутыя толькі 19 жніўня ў сувязі з узяццем Гомеля. Дырэктывай стаўкі № 001092 ад 19 жніўня 1941 года прадпісвалася эвакуіраваць узбраенне, знішчыць збудаванні і адвесці ўсе войскі за Дняпро[4].

Заўвагі[правіць | правіць зыходнік]

  1. Meridian28.com — Мозырский укрепрайон: огневая группа № 232. Архівавана з першакрыніцы 22 сакавіка 2014. Праверана 21 сакавіка 2014.
  2. Военная история и фортификация Беларуси. Архівавана з першакрыніцы 22 сакавіка 2014. Праверана 21 сакавіка 2014.
  3. Линия Сталина и подготовка партизанской войны. Белоруссия. linia-stalina-bel.php. Архівавана з першакрыніцы 3 лютага 2014. Праверана 21 сакавіка 2014.
  4. Линия Сталина. Архівавана з першакрыніцы 27 ліпеня 2013. Праверана 21 сакавіка 2014.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]