Мікалай Васілевіч Лагодзіч
| Мікалай Васілевіч Лагодзіч | |
|---|---|
| Род дзейнасці | палітычны вязень, дзяржаўны дзеяч |
| Дата нараджэння | 6 снежня 1928 |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 1 красавіка 2009 (80 гадоў) |
| Месца смерці | |
Мікалай Васільевіч Лагодзіч (6 снежня 1928, вёска Радаўня Іванаўскага раёна Брэсцкай вобласці — 1 красавіка 2009, Пінск) — іншадумца, палітычны вязень у БССР, удзельнік дэмакратычнага руху ў часы «перабудовы» і ў незалежнай Беларусі.
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
У 1948 быў прызваны на ваенную службу, служыў у Кіраўскай вобласці. Як адзначаў Лагодзіч, існавала практыка дыскрымінацыі прызыўнікоў з заходніх абласцей Беларусі, якія жылі да 1939 у складзе польскай дзяржавы і ў 1940-х гадах не былі яшчэ да канца саветызаваныя. Тых, хто нарадзіўся ў Заходняй Беларусі, пасылалі служыць як мага далей ад Беларусі, давалі самую цяжкую і брудную працу, часта накіроўвалі на працу ў шахты і на лесапавал. Лагодзіч даслаў скаргу міністру абароны СССР Аляксандру Васілеўскаму з выкладаннем сітуацыі і папрасіў перавесці яго для службы на тэрыторыю Беларусі. Ужо тады М. Лагодзіч адчуў на сабе ціск з-за сваіх поглядаў.
Пасля заканчэння ваеннай службы вярнуўся на радзіму, у 1956 годзе пасяліўся ў Пінску. Працаваў на Пінскім фанерна-запалкавым камбінаце, адначасова завочна вучыўся ў тэхнікуме. Роздумы над рэчаіснасцю ў БССР прыводзілі М. Лагодзіча да нязгоды з многімі яе праявамі. Тады Лагодзіч яшчэ верыў у магчымасць зменаў у СССР праз адкрытую дыскусію, праз публікацыі ў савецкай прэсе. «…Практычная дзейнасць камуністычнага рэжыму, інфармацыйная хлусня партыйнай прэсы, уся дыктатарская атмасфера, парушэнні Усеагульнай Дэкларацыі Правоў Чалавека падштурхнулі мяне нагадаць рэжыму пра гэта сваімі артыкуламі. Я пачаў пісаць»[1]. На пачатку 1960-х гадоў Лагодзіч накіроўваў свае артыкулы ў маскоўскія газеты «Известия» і «Правда» (натуральна, артыкулы не публікавалі). Тады Лагодзіч выслаў яшчэ адзін рукапіс у мінскі карпункт газеты «Правда». Гэты артыкул быў падпісаны псеўданімам Пінчук Палескі.
КДБ пачаў шукаць аўтара. 29 студзеня (паводле іншых дадзеных — 31 студзеня) 1963 М. Лагодзіч быў арыштаваны і дастаўлены ў Брэсцкі абласны аддзел КДБ. Справу Лагодзіча вёў падпалкоўнік Гаршкоў. Паводле дакументаў следства, Лагодзіч «выношваў пачуццё крыўды за рэпрэсію свайго бацькі — памагатага нямецкіх акупантаў» і з-за таго ў 1959—61 пісаў улёткі і лісты з заклікамі змагацца супраць камуністаў і савецкай улады, дасылаў іх у дзяржаўныя ўстановы Мінска і іншых гарадоў, раскідваў у грамадскіх месцах[2]. Асуджаны 11 красавіка 1963 Брэсцскім абласным судом паводле часткі першай артыкула 67 Крымінальнага кодэкса БССР («антысавецкая агітацыя і прапаганда») на 3 гады пазбаўлення волі. Тэрмін адбываў у Мардоўскіх лагерах.
Калі Мікалая Лагодзіча арыштавалі, яго жонка Марыя была ў радзільні. Свайго другога сына Вячаслава ён упершыню ўбачыў толькі праз тры гады. Пасля вызвалення Лагодзіч цярпеў ад дыскрымінацыі, пастаянна сутыкаўся з праблемамі ў працаўладкаванні. Яго ліставанне доўгі час было пад наглядам карных органаў. Рэабілітаваны Вярхоўным судом Рэспублікі Беларусь 29 траўня 1992[3]. У канцы 1980-х і ў 1990-я гады публікаваўся ў незалежнай прэсе, браў актыўны ўдзел у дэмакратычным руху — быў адным са стваральнікаў Беларускага дэмакратычнага аб’яднання «Ветэран» і кіраўніком яго пінскага аддзялення, сябрам Беларускай сацыял-дэмакратычнай партыі («Грамада»).
Копія ўліковай карткі палітычнага зняволенага Дубраўлага М. Лагодзіча захоўваецца ў фондзе 167 архіву навукова-даследчага і праваабарончага цэнтру «Мемарыял» (Масква).
Зноскі
- ↑ Лагодзіч М. Мае ўспаміны // Маю права! Бюлетэнь Пінскага рэгіянальнага аддзялення Беларускага Хельсінкскага Камітэта. 1998, № 3.
- ↑ 58-10. Надзорные производства Прокуратуры СССР по делам об антисоветской агитации и пропаганде. Март 1953—1991. Аннотированный каталог / Под ред. В. А. Козлова и С. В. Мироненко; сост. О. В. Эдельман. Москва, 1999. С. 630.
- ↑ База данных «Жертвы политического террора в СССР».
Творы[правіць | правіць зыходнік]
- Мае ўспаміны // Маю права! Бюлетэнь Пінскага рэгіянальнага аддзялення Беларускага Хельсінкскага Камітэта. 1998, № 3.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Сьнітко, Тацяна. Лагодзіч Мікалай // Дэмакратычная апазыцыя Беларусі: 1956—1991. Пэрсанажы і кантэкст. Менск, 1999.
- Снітко, Таццяна. Лагодзіч Мікалай Васільевіч // Нонканфармізм у Беларусі: 1953—1985. Даведнік. Том 1 / Укладальнік Алег Дзярновіч. Мінск, 2004. С. 123—124.