Паркер (сонечны зонд)
| Parker Solar Probe | |
|---|---|
 Афіцыйны рэндар Parker Solar Probe | |
| Арганізацыя: |
 ЗША НАСА |
| Спосаб вываду на арбіту: | ракета-носьбіт Delta IV Heawy |
| Дата запуска апарата | 12 жніўня 2018 |
| Месца запуска: |
ЗША мыс Канаверал SLC-37 |
| Час місіі: | 6 гадоў |
| Апісанне апарата | |
| Маса: | 555 кг |
| Магутнасць: | 343 вт |
Сонечны зонд «Паркер» (англ.: Parker Solar Probe, раней таксама Solar Probe, Solar Probe Plus або Solar Probe+) — аўтаматычны касмічны апарат НАСА для вывучэння знешняй кароны Сонца. Мяркуецца, што ён наблізіцца да «паверхні» Сонца (фотасфера) на адлегласць 8,86 радыусу Сонца (6,2 мільёна кіламетраў).
Зонд названы ў гонар амерыканскага астрафізіка Юджына Паркера[1], які ў 1958 годзе прадказаў існаванне сонечнага ветру.
Сонечны зонд НАСА[правіць | правіць зыходнік]
Праект НАСА Сонечны зонд Паркер — гэта прапанова запуску аўтаматычных касмічных апаратаў, якія наблізяцца да паверхні Сонца на адлегласць да дзесяці сонечных радыусаў[2]. Гэта значна бліжэй, чым усе апараты, якія калі-небудзь накіроўваліся да свяціла. Гэты праект (таксама вядомы пад назвай «Solar Probe+» або «Solar Probe Plus») быў заяўлены як пачатак новай місіі ў фінансавым бюджэце на 2009 год. Яна павінна стаць адной з самых дарагіх у навуковай гісторыі НАСА — кошт апарата разам с запускам у космас абыйдзецца ў 750 мільёнаў долараў.
Навуковая каардынацыя праекта ўскладзена на Лабараторыю прыкладной фізікі універсітэта імя Джона Хопкінса ў Мериленде (ЗША). На 1 мая 2008 года гэтая лабараторыя далажыла аб распрацоўцы і будаўніцтве касмічнага апарата. Пры кантрольны аблёт Сонца хуткасць зонда ў перыгеліі можа дасягаць 700 000 км/ч (194 км/з).
Зонд «Паркер» быў запушчаны 12 жніўня 2018 года з мыса Канаверал (пасля пераносу старту на суткі)[3]. Юджын Паркер (яго ўзрост на гэты момант быў 91 год) быў на месцы запуску і развітаўся з «Паркерам».
.jpg)
Навуковыя задачы[правіць | правіць зыходнік]
- Вызначэнне структуры і дынамікі магнітных палёў у крыніцах сонечнага ветру.
- Выяўленне ўзроўню энергіі, выпусканай каронай Сонца, і паскарэння сонечнага ветру.
- Вызначэнне таго, якія механізмы паскараюць і пераносяць энергетычныя часціцы.
- Вывучэнне часціц плазмы каля Сонца і іх ўздзеянне на сонечны вецер і ўтварэнне энергетычных часціц[4].
Даследаванні[правіць | правіць зыходнік]
Для дасягнення пастаўленых навуковых задач, будуць праведзены пяць асноўных эксперыментаў даследаванняў[5]:
- Электрамагнітныя палі — у ходзе даследавання будуць атрыманы вынікі вымярэнняў электрычных і магнітных палёў, радыёхваль, вектара Пойнтнінга, плазмы, тэмпературы і электронаў. Уключае ў сябе індукцыйны магнітаметр, флюксметр, і 5 датчыкаў напружання. Галоўны даследчык — Сцюарт Бэйл з Каліфарнійскага Універсітэта.
- Комплекснае навуковае даследаванне Сонца — даследаванне электронаў, пратонаў і цяжкіх іонаў. Інструментар ўключае ў сябе EPI-Hi і EPI-Lo. Галоўны даследчык — Дэвід МакКомас з Прынстанскага універсітэта.
- Шырокавугольны прыемнік выявы — гэты аптычны тэлескоп будзе атрымліваць выявы кароны і гелиосферы. Галоўны даследчык — Расэл Ховард з Навукова-даследчай лабараторыі ВМС ЗША.
- Альфа-часціцы, электроны і пратоны сонечнага ветру — гэта даследаванне падлічыць электроны, пратоны і іоны гелія і памерае іх ўласцівасці, такія як хуткасць, шчыльнасць, тэмпература. Асноўныя інструменты: два электрастатычных аналізатара і Цыліндр Фарадея. Галоўны даследчык — Джасцін Каспер з Мічыганскага універсітэта і Смітсанаўскай астрафізічнай абсерваторыі.
- Паходжанне сонечнай геліясферы — тэарэтычнае і мадэліраванае вывучэнне для максімальнага выніку місіі. Галоўны даследчык — Марка Вэлі з Каліфарнійскага універсітэта ў Лос-Анджэлесе ЛРД.
План палёту[правіць | правіць зыходнік]
Пасля першага пралёта Венеры зонд выйдзе на эліптычную арбіту з перыядам 150 дзён (2/3 ад перыяду Венеры), робячы 3 абароты, калі Венера робіць 2. Пасля другога пралёта, перыяд памяншаецца да 130 дзён. Менш чым праз 2 абароту (198 дзён), КА сустрэцца з Венерай у трэці раз. Гэта скароціць перыяд да паловы венерыянскага, або каля 112,5 дзён. На чацвёртую сустрэчу перыяд будзе складаць 102 дня. Праз 237 дзён зонд сустрэне Венеру ў пяты раз, і перыяд скароціцца да 96 дзён, 3/7 ад венерыянскага. КА робіць 7 абаротаў, калі Венера робіць толькі 3. Шостая сустрэча, амаль праз два гады пасля папярэдняй, скароціць перыяд да 92 дзён (2/5 ад венерианского). Пасля яшчэ пяці абаротаў, зонд сустрэнецца з Венерай у сёмы і апошні раз, памяншаючы перыяд да 88-89 дзён, дазволіўшы падысці бліжэй да Сонца[6].
29 кастрычніка 2018 года NASA паведаміла, што зонд Паркер падышоў да Сонца на рэкордную адлегласць і пабіў дасягненне, пастаўленае апаратам Геліяс 2 у 1976 годзе. Акрамя гэтага, Паркер развіў і рэкордную хуткасць адносна Сонца. Раней гэтыя рэкорды складалі 42,73 млн км і 246960 км/г адпаведна[7][8].
| Год | Падзеі | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Студзень | Люты | Сакавік | Красавік | Май | Чэрвень | Ліпеня | Жнівень | Верасень | Кастрычнік | Лістапад | Снежань | |||
| 2018 | 12 жніўня Запуск |
28 верасня Першы пралёт у Венеры (перыяд 150 дзён) |
1 лістапада Перыгелій #1 | |||||||||||
| 2019 | 31 сакавіка Перыгелій #2 |
28 жніўня Периыгелій #3 |
21 снежня Другі пралёт у Венеры (перыяд 130 дзён) | |||||||||||
| 2020 | 24 студзеня Перыгелій #4 |
2 чэрвеня Перыгелій #5 |
22 верасня Перыгелій #6 |
|||||||||||
| 6 ліпеня Трэці пралёт у Венеры (перыяд 112,5 дзён) |
||||||||||||||
| 2021 | 13 студзеня Перыгелій #7 |
24 красавіка Перыгелій #8 |
5 жніўня Перыгелій #9 |
16 лістапада Перыгелій #10 |
||||||||||
| 16 лютага Чацвёрты пралёт у Венеры (перыяд 102 дні) |
11 кастрычніка Пяты пралёт у Венеры (перыяд 96 дзён) | |||||||||||||
| 2022 | 21 лютага Перыгелій #11 |
28 мая Перыгелій #12 |
1 верасня Перыгелій #13 |
6 снежня Перыгелій #14 | ||||||||||
| 2023 | 13 сакавіка Перигелий #15 |
17 чэрвеня Перыгелій #16 |
23 верасня Перыгелій #17 |
24 снежня Перыгелій #18 |
||||||||||
| 16 жніўня Шосты пралёт у Венеры (перыяд 92 дні) |
||||||||||||||
| 2024 | 25 сакавіка Перыгелій #19 |
25 чэрвеня Перыгелій #20 |
25 верасня Перыгелій #21 |
19 снежня Перигелий #22 Першае блізкае набліжэнне да Сонца | ||||||||||
| 2 лістапада Сёмы пралёт у Венеры (перыяд 88 дзён) |
||||||||||||||
| 2025 | 18 сакавіка Перыгелій #23 |
14 чэрвеня Перыгелій #24 |
10 верасня Перыгелій #25 |
D7 снежня Перыгелій #26 |
||||||||||
Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]
Зноскі
- ↑ Первую миссию к Солнцу назвали в честь первооткрывателя солнечного ветра // nplus1.ru, май 2017
- ↑ Экваториальный радиус равен 6,955×108 м
- ↑ «Зонд „Паркер“ отправился к Солнцу», nplus1 12 авг 2018
- ↑ Новости высоких технологий Архівавана 15 красавіка 2015.
- ↑ JHUAPL. Parker Solar Probe: Spacecraft (англ.). parkersolarprobe.jhuapl.edu. Праверана 13 жніўня 2018.
- ↑ JHUAPL. Parker Solar Probe: The Mission (англ.). parkersolarprobe.jhuapl.edu. Праверана 13 жніўня 2018.
- ↑ Garner, Rob (2018-10-29). "Parker Solar Probe Breaks Record, Becomes Closest Spacecraft to Sun". NASA [англійская]. Праверана 2018-10-30. Архіўная копія(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 30 кастрычніка 2018. Праверана 3 лістапада 2018.
- ↑ Редакция ПМ (2018-10-30). "Зонд «Паркер» подошел на рекордно близкое расстояние к Солнцу". Популярная механика [руская]. Праверана 2018-10-30.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Неафіцыйная справаздача НАСА аб праекце «Сонечны зонд» Архівавана 17 мая 2008. (англ.)
- Афіцыйная старонка праекта НАСА «Сонечны зонд» Архівавана 18 лістапада 2016. (англ.)
- Миссия НАСА отправилась прямо к Солнцу.Зачем — и как это вообще возможно? // Руская служба Бі-бі-сі, жнівень 2018 (руск.)
 Даследаванні Сонца касмічнымі апаратамі | |
|---|---|
| Рабочыя | |
| Завершаныя | |
| Плануемыя |
|
| Адмененыя | |
| Прыпыненыя | |