Полька

Вокладка нот «Полькі гіпапатама», выдадзенай у Нью-Ёрку напачатку 1850-х

Полька (чэшск.: pulka - палова кроку) — хуткі народны чэшскі танец, а таксама жанр танцавальнай музыкі. Музычны памер полькі — 2/4^ⓘ. Полька з'явілася ў сярэдзіне XIX ст. ў Багеміі (сучасная Чэхія), і з 1840-х гадоў пашырылася ў Еўропе як бальны танец.

Назва

Назва танца паходзіць ад чэшскага слова pulka, якое азначае «палова кроку», паколькі рытм полькі патрабуе хутка пераступаць ногі — з нагі на ногу.

З-за сугучнасці назвы польку часта памылкова лічаць польскім танцам. Акрамя таго, не варта блытаць польку са шведскім танцам польска (polska, 3/4^ⓘ).

Класічная музыка

Полькі пісаў Іаган Штраўс I і яго сын Іаган Штраўс II. Гэты жанр часта сустракаецца ў творчасці чэшскіх кампазітараў Бедржыха Сметаны, Антаніна Дворжака і іншых.

Беларуская народная полька

Полька хоць і з'яўляецца запазычаным танцам, блізкая народнай беларускай харэаграфіі, яна моцна трансфармавалася ў нацыянальным плане пры гэтым аказаўшы моцны ўплыў на іншыя танцы. Увайшоўшы ў побыт беларусаў, яна трансфармавалася ў нацыянальным духу. У розных рэгіёнах узніклі лакальныя варыянты, якія асіміляваліся з мясцовым харэаграфічным фальклорам і станавіліся народнымі. Лёгкасць пранікнення полькі ў беларускую харэаграфію абумоўлена пэўнай блізкасцю яе да беларускіх нацыянальных харэаграфічных традыцый.

2/4 памер полькі добра зліўся з беларускім традыцыйным танцам, які меў аналагічны памер. Так, напрыклад, «Трасуха» з'яўляецца сімбіёзам тыпавога народнага танца, ад якога яна і атрымала сваю назву, і полькі. Часцей за ўсё на Беларусі полька выконваецца парамі, якія рухаюцца паўкрокамі з паваротамі па крузе. Танец упрыгожваецца разнастайнымі дробнымі па, часта суправаджаецца прыпеўкамі.

Беларускія полькі надзвычай багатыя па сваіх харэаграфічным і музычным малюнкам, яны адрозніваюцца вялікай ладавай і інтанацыйнай разнастайнасцю. Полька патрабавала ад танцораў і майстэрства, і фізічнай вынослівасці.

Як і кадрыля, полька таксама мае мноства лакальных варыянтаў: «Барысаўская», «Віцяблянка», «Гаўкаўская», таксама назвы даваліся па асаблівасцях харэаграфіі: «Цераз нагу», «З падкіндэсам», «З прысюдамі», «На пяце», «Вінтом» і гэтак далей.